Dayum cars (Ganzenopdracht +open)

De regen liep langs haar voorhoofd over haar neus tot daar een druppel aan hing en viel. Duizenden regendruppels vielen naar beneden en het was al de hele dag niet gestopt met regenen. Bruine poten stapten verder langs het Thunderpath. Plasjes water spatte daardoor op en de witte buik was inmiddels vies en nat van het regenwater.
Spottedpelt liep gewoon stug door. Ze was toch al drijfnat dus erger kon het niet worden. Ze had besloten een soort van patrouille te lopen. In haar eentje. Niet erg logisch nee, maar ze ging sowieso al niet mee met de andere patrouilles en ze had geen zin om in haar denk te blijven liggen. Iets waar ze nu al spijt van had. Het ging waarschijnlijk eeuwen duren voor haar vacht weer droog was, en de warme den was veel aantrekkelijker geweest dan buiten. Wat deed ze hier ook alweer? Ze had nu werkelijk geen idee meer waarom ze nog buiten liep.

Haar poten droegen Spottedpelt al weer terug naar huis terwijl ze haar weg langs het Thunderpath nog nam, terug naar het kamp. Op dat moment kwam een groot breed monster aanrijden. Spottedpelt bleef gewoon doorlopen, haar blik gericht op de grond waardoor ze het gevaarte niet zag aanrijden. Op het laatste moment, toen het al te laat was, zag ze het monster op haar afkomen. Geschrokken wilde ze nog aan de kant springen, maar ze was zo geschrokken dat ze bleef staan. Gelukkig stond ze niet op het Thunderpath zelf. Niet zo gelukkig was dat een volle plas met vies water over haar heen kwam. Proestend spuugde ze het vieze water uit. Fijn, tuurlijk, dat kon er ook nog wel bij. Zuchtend keek ze naar de richting vanwaar het kamp was. Het was nog wel een flink stukje lopen. En met tegenzin liep ze maar weer verder, zonder er bewust van te zijn dat iemand elke beweging volgde...

(open)

Achter haar hoorde ze pootstappen. Fijn... Vlug en geïrriteerd keek ze om, maar toen zag ze de grote American Pit bull staan. Even vergat ze adem te halen terwijl ze hem aankeek. Geweldig. Wat deed dat hier. Waarschijnlijk was hij gewoon stiekem een stalker die haar achtervolgde om haar leven te verzieken. Spottedpelt kon zelf ook wel zien dat hij het best amusant vond om haar zo te zien. "Besloten een bad te nemen?" Vroeg hij vrij serieus. Stiekem wil hij in lachen uitbarsten. Dat zou ze zelf namelijk allang gedaan hebben. ''Soort van...'' Zei ze mompelend, hem nog steeds niet aankijkend. Dat was gewoon iets wat ze vertikte. Sinds de laatste keer had ze door dat dat erg dom was, Keegan aankijken.
"Lang geleden," Merkte hij toen sarcastisch. ''Zeker, maar ik had verwacht dat het wat langer zou duren.'' Het was eruit voor de Shepherd er erg in had. Ach, Keegan kon het vast wel hebben. Al had ze geen idee tot waar hij toe in staat was en wat hij kon hebben en wat niet. Wat wist ze nou eigenlijk wel van hem? Niks, nada, noppes. Het liefst rende ze keihard weg, maar ergens wilde ze ook blijven. Hem eens echt leren kennen. Maar ze wist dat als ze hier zou blijven en hij ook maar iets te dichtbij kwam, dat haar poten haar niet meer konden ondersteunen. Toch had ze geen keus. Ze moest blijven staan. Ze kon niet wegrennen voor haar problemen. Dan maar een poging tot een gesprek doen. ''Alles goed met je?'' Vroeg Spottedpelt neutraal. Geen emotie was nog van haar gezicht af te lezen. En ze moest dat masker maar lang genoeg op zien te houden.

Houdt het masker op, houdt het masker op, is hetgeen was zich telkens in haar hoofd herhaalde. Dit ging haar niet lukken, dit was niks voor haar. Ze vond het lastig om hard te blijven. "Well, nu ben ik hier, ik dacht dat je mijn gezelschap wel heel leuk zou vinden," Ging de reu vrolijk verder. ''Kan niet beter.'' Zei Spottedpelt knarsetandend. Tja, als hij de grapjas ging uithalen, kon ze zelf ook wel doen alsof ze dit geweldig vond. "Dus ik ben hier, weggaan zal ik niet, niet zoals jij deed. Was wel een beetje grof, midden in een gesprek wegrennen. Ik heb het gebied nog grondig onderzocht, maar er waren geen monsters hoor," Op jouw na dan, dacht ze er achteraan, al hield ze braafjes haar mond. ''Ik vond dat ons gesprek was afgelopen, dus ging ik maar weg. Had niet verwacht dat je het als grof zou opvatten.'' Sprak ze kalm terwijl ze de neiging kreeg om Keegan aan te kijken. Het was beleefd om andere aan te kijken tijdens een gesprek en zo was ze zelf ook opgevoed. Alleen uitgerekend nu kon ze dan niet gebruiken. "Alles gaat zoals het gaan moet, zeg ik maar," Had de American pit bull terriër geantwoord op haar vraag. Oftewel, alles liep bij hem volgens plan. Dat is was hij eerder formuleerde. "En, hoe gaat het met jou en je clandingen en alles?" Vroeg de reu toen aan Spottedpelt. Fijn dat hij mee ging met het slechte onderwerp van dit slechte gesprek. En dat was dus niet sarcastisch bedoeld. ''Loopt zoals gepland.'' Antwoordde Spotted. Dit keer kon ze het niet laten hem recht in zijn ogen aan te kijken. Het moest gewoon lukken en kunnen. Geen idee waar die zelfverzekerdheid vandaan kwam, maar het liet haar recht in de ogen van Keegan kijken. Haar ogen stonden ietwat uitdagend. Ook had ze geen idee waar dat ineens vandaan kwam. Had ze last van stemmingswisselingen ofzo? Anyway, het was haar gelukt om de knappe reu aan te kijken en niet weg te smelten. Zie je, ze moest gewoon niet zo snel opgeven en hem laten zien dat hij toch niet zo intimiderend was als hij dacht. Oké, dat was hij eigenlijk wel. Bijtend op haar wang bleef ze hem aankijken. Volhouden, volhouden, weer iets wat zich in haar hoofd herhaalde. ''Verder nog wat interessants te melden? Anders ga ik maar weer eens om mezelf op te kunnen frissen.'' Niet echt hoe je een gesprek moest voeren, maar ze wist dat er anders een totaal onzinnig gesprek kwam of dat hij haar zal gaan intimideren.

OOC: zodra ik alles had gelezen moest ik gewoon reageren x)

Keegan had Spotted gevraagd of hij haar wat maniertjes bij moest brengen. Ze antwoordde niet en ging er verder niet op in. Het laatste wat ze wilde is dat hij haar manieren ging bijbrengen. Een brede grijns sierde de lippen van de reu em hij kwam dichter naar haar toe. Zijn schouder had die van haar geraakt en ze hapte nog net niet naar adem van de schrik. Zijn lichaam raakte die van haar bij iedere beweging en Spottedpelt slikte even. Ze ging dit echt niet lang volhouden. Of ze zou bezwijken, of keihard wegrennen. Waarschijnlijk het eerste. Vervolgens brandde de uitdaging in haar ogen en zette ze haar masker op. Ze keek Keegan aan, recht in zijn mooie ogen. Kalm keek hij terug en bleef hij haar aanstaren. Waarschijnlijk benieuwd hoe lang ze het zou volhouden. Nou, niet lang waarschijn lijk. De pit bull terriër besloot ook nog eens om een stap in haar richting te zetten. Oké, ze wilde nu onmiddelijk wegrennen, en dat maakte ze duidelijk ook. "Heyhey, rustig meissie, ik ben er pas net," grijsnde Keegan liefjes. Ze kon hem ergens wel wurgen. Ze wist dat dit heel amusant voor hem moest zijn. "Ik krijg langzamerhand het gevoel dat je mij helemaal niet als je gezelschap wilt, wat natuurlijk jammer zou zijn.." Vervolgdr de reu weet. No shit Sherlock. Iets wat ze nog net niet hardop had gezegd. Ze gaf geen antwoordt. Ze staarde nu dwars door Keegan heen. Niet eens meer beseffend dat ze naar hem keek. Ze opende haar mond kort, maar er kwam geem geluid uit en ze sloot hem weer. Ze wist niet echt wat te zeggen. Zijn gezelschap was fijn eigenlijk. Maar het was te heftig voor haar om hem zo dicht bij haar in de buurt te hebben. Ze wilde niet als een stom blok voor hem vallem. Voor een stomme Rogue. Een knappe, dat wel. Maar zo mocht ze niet denken! Ze haarte rogues, met name deze. Hij speelde met haar gevoelens en ze ergerde zich aan hem. Aan zijn ego en slechte versierpogingen. Al vind ze ze stiekem best wel goed. Ze dacht na, aarzelend over wat ze moest antwoordden. Inmiddels was haar blik weer naar de grond gericht. "Er bestaat ook zoiets als teveel gezelschap, ondanks dat je in je eentje bent," Zei ze mompelend. "Ik heb geen problemen met je gezelschap, maar het mag wat minder." Zei Spottedpelt. Geen idee of dit nou eigenlijk hetgeen was wat ze wilde zeggen. Maar het klopte wel. Alleen was het oetwat vreemd geformuleerd. Ach, ze kon er nu niks meer aan doen.

Blijkbaar dacht Keegan dat ze sprakeloos was toen ze een tijd geen antwoordt had gegeven. Ach, mannen hadden ook nooit geduld. Vervolgens zei hij iets in zijn eigen taal, mompelend terwijl hij grijnsde. Spottedpelt negeerde het volledig. Het was vast een of andere flirtactie of iets wat haar belachelijk maakte ofzo. Ze wilde het eigenlijk niet eens weten. Waarschijnlijk kreeg ze dan nog meer neigingen om hem te wurgen. Nadat Spottedpelt eindelijk antwoordt had gegeven, vatte de reu het natuurlijk weer anders op. "Well, je bent nu niet alleen dus dat probleem heb je niet," Een zucht ontsnapte uit haar mond bij zijn antwoordt. Toen ze haar zinnen vervolgde lachte Keegan kort. "Meissie, wil je dat ik nog minder geef? Dan zal het wel een saaie boel worden zeg, en buiten dat, dat kan ik niet eens in de buurt van knappe teven. Dan gebeurt er iets en gebeurt dat automatisch," Gaf hij als antwoordt. Spottedpelt wist dat hij gelijk had, maar het kon vast ook een gezellige boel worden zonder dat hij haar intimideerde. Zijn gedrag begon haar nu eerder te ergeren. Wat als de clan zijn geur rook, iedere keer als ze terugkwam. Zijn aanraking was voldoende om zijn geur om haar heen te laten hangen. Haar clan zou denken dat ze iets met een rogue had. Argh, wat een verschrikkelijke gedachte! Ze haatte ze, en dat moest ze zichzelf voorhouden! Alleen Keegan zorgde ervoor dat ze dat telkens vergat. Hetgeen wat ze keer op keer bij zichzelf in haar hoofd had gestampt. Ergens vond ze zijn spelletjes leuk. Alleen degene waarmee hij speelde maakte het er minder op. Wat klinkt dat fout xD Ze keek even op toen hij had gezegd knappe teven. Het was wel duidelijk hoe hij haar had genoemd. Dit keer was het alleen wat subtieler. Ze voelde het rood naar haar wangen stijgen. Alleen haar vacht zorgde ervoor dat Keegan het niet kon zien. Weer vond er een stilte plaats. Ze kon gewoon niet antwoorden. Ze ging normaal gesproken op andermans flirtpogingen in, maar de Pitbull terriër was anders. Hij had iets wat ervoor zorgde dat ze adem vergat te halen. Maar ze vond hem niet leuk. Tenminste, die gevoelens had ze niet, toch? Ze werd alleen nerveus van grote, versierende, intimiderende reuen. Ook wel Keegan genoemd. ''Bedankt, voor je compliment. Denk ik,'' Antwoordde Spottedpelt maar na de korte stilte die er weer was gevallen. Keegan wist precies waar hij haar hebben moest en wat haar zwakke punten waren. Stom, stom, stom. Ze wilde hier weg, haar vacht schoonlikken of desnoods in een beekje schoonmaken. Maar als ze dat ging zeggen, ging hij waarschijnlijk zeggen dat hij daarbij kon helpen. Ugh, nee.
Sprakeloos was ze, bleef ze staan. De stilte nog even wat langer laten durend.

Niks kwam nog uit haar mond. Ze had niks te zeggen. Ze wist het gewoon niet meer. Ze ging echt knockie als hij haar telkens bleef aanraken en bleef grijnzen. Rustig bleef Keegan Spotted aanstaren. “Zullen we anders naar een rivier gaan of zo? Dan kan je dat water van die auto van je af wassen,” Stelde hij voor. Haar hele lichaam schreeuwde dat dit het moment was om weg te rennen. Smoes verzinnen, doei roepen, en terug naar the camp rennen. Hoppa, done. Maar zo nodig moesten haar hersenen haar toejuichen om ja te zeggen. God wat een tweestrijd tussen haar lichaamsdelen en organen. Fijn dit. ''Ja, slim plan.'' Antwoordde ze alleen. ”Je weet het, als je knap bent moet je complimenten krijgen,” Reageerde hij nog op haar bedankje. Tuurlijk, er moest gelijk weer een flirtpoging achteraan. Of een compliment. Ach, wist zij veel wat het bij hem was. “En vrij weinig zal dat veranderen, of je het nou wilt of niet,” Knipoogde hij er nog achteraan. Het liefst rolde Spottedpelt nu met haar ogen, of zuchtte ze geërgerd. Maar dat was niet beleefd ofcourse... Vervolgens kon een aanraking met zijn neus op haar schouder er ook nog wel bij. Ze hapte naar adem, een tinteling ging door haar heen. Wat had die reu waardoor ze zich zo goed voelde maar ook weer geïrriteerd. Dat tweede kwam waarschijnlijk omdat ze het eerste niet toeliet. Het eerste was gewoon een raadsel. “Gaan we nog naar die rivier of niet? Anders ga ik er nu vandoor want..” Maar de reu maakte zijn zin niet af. Vragend en uitdagend keek Spotted hem aan. Benieuwd naar welke opmerking hij ging maken. ”Naja dan ga ik zelf wel,” Zei hij er achteraan. Spottedpelt knikte alleen. ''Nee, ik ga wel mee. Gezellig...'' Waarom ze dat laatste er achteraan zei weet ze eigenlijk ook niet. Maar ze wilde niet dat hij zich afgewezen voelde. Al had ze bij de eerste ontmoeting al duidelijk gemaakt dat ze hem niet mocht. Maar dat was VOORDAT hij zo dicht bij haar kwam. Het liefst had ze toen haar neus tegen hem aangedrukt, maar dat kan niet. Niet bij een eerste ontmoeting. Nu niet, nooit niet. Ze wilde hem niet, maar ze wilde niet dat hij zich afgewezen voelde. Ze wilde niet ruzie met iemand zoals hij. Dus liep ze braafjes achter hem aan richting een riviertje. Eenmaal bij het riviertje aangekomen liep ze er voorzichtig in. Het koude water voelde wat onwennig aan haar poten, maar toch zette ze nog een paar stappen er verder in. Inmiddels Keegan even negerend. Ze zat eigenlijk gewoon te wachten op een actie van hem terwijl ze ondertussen het vieze water van zich af probeerde te spoelen.