Silent soul »OPEN

Met behoedzame stappen doorkruiste de jonge reu het gebied. Hij voelde dat hij hier niet welkom was, het hing haast tastbaar in de lucht, gelijkend de grensmarkeringen van verschillende clans. Hij wist dat dit een gevaarlijke plek was, hij had er vaak genoeg over gehoord, maar het kon hem weinig schelen. Hier voelde hij zich meer thuis dan binnen het kamp. De afgesloten plek bezorgde hem een benauwd gevoel, hij had een hekel aan alle regels en alle blikken van de andere clanleden. Hier was het tenminste rustig. Hij voelde zich op zijn gemak in de stilte, niet in het rumoer van de clan. Hij schudde even zijn vacht. Hij was groot voor zijn leeftijd, en gezien de vele vecht- en stoeipartijen ontbrak het hem ook niet aan spierkracht. Toch was hij nog geen Apprentice, hoewel hij de leeftijd inmiddels had bereikt. Hij vroeg zich af wanneer er weer een ceremonie zou zijn. Onzekerheid knaagde aan hem. Zouden ze hem wel Apprentice maken? Verbeten liep hij verder en dwong de gedachte weg. Het had geen nut om daarover te piekeren. Met een schijnbaar onverschillige houding zochten zijn poten grip op de grond en verwijderde hij zich steeds verder van het kamp. Het kon hem weinig schelen dat hij straf zou krijgen omdat hij was ontsnapt, deze rustige uren waren het waard. En bovendien zou er niemand echt bezorgd om hem zijn, het zou wel even duren voordat ze merkten dat hij weg was. En voordat ze hem zouden zoeken moest er wel veel gebeuren. Hij was een rol in het kamp, de zorgvuldig gecreëerde rol van een sarcastische en gemene reu. De Warriors hadden een hekel aan hem omdat hij vervelend deed tegen de andere pup's, die hem eveneens probeerden te ontlopen. Hij ergerde zich aan zijn eigen gedachten, zijn gevoel van eenzaamheid. Dit was de enige manier om niet toe te geven aan zijn zwakheid, en dat was wel het laatste wat hij wilde.
Een vreemde geur drong zijn neus binnen, een verse geur van een naderende hond. Hij had weinig zin in een confrontatie, maar als hij zich nu om zou draaien zou het geen zin meer hebben, de hond zou hem al hebben geroken. Zijn staart stond lichtelijk stijf en zijn spieren waren gespannen, hij dacht aan de verhalen over deze plek en de gevaren. Echt bang was hij toch niet. Daarvoor was de gespeelde onverschilligheid al te ver in zijn karakter gesleten.

De verwachting om een vreemde geur te ruiken was zo vanzelfsprekend geweest dat hij eerst niet door had gehad dat hij de naderende geur kende. Nu hij de prikkelende lucht van zijn eigen clan rook, vroeg hij zich af of hij de geur zou moeten omschrijven als 'thuis.' Het werd van hem verwacht, maar hij had zich nooit echt thuis gevoeld bij de Thunderclan. Zijn moeder gestorven in het kraambed, evenals zijn broertjes. Hij was in een strenge winter geboren, en hij was de enige overlevende. Zijn vader had hij nooit gekend. Hij was alleen, en probeerde die eenzaamheid te verdoezelen door zijn zwakheden te verbergen. Zijn opgekropte frustratie vond zijn weg naar buiten naar de andere pup's. En met zijn groeiende rotgedrag groeide ook de zelfhaat voor degene die hij pretendeerde te zijn, de rol die hij koesterend speelde maar eveneens verafschuwde. Hij klemde zijn kaken op elkaar, zou niet toegeven aan de weekhartigheid die hem af en toe overviel. Vastbesloten bleef hij doorlopen, probeerde met elke stap onverschilliger te worden en verder verwijderd te raken van de emoties die soms door zijn harde kern glipten.

De geur was inmiddels niet meer te negeren, en met een vermoeide zucht dwong de pup zijn lichaam in de krommingen van nonchalance, onverschilligheid. Een licht verveelde blik knutselde hij zorgvuldig op zijn gezicht, net op tijd, want zijn Clanleader verscheen vanuit het struikgewas. 'Zeg Wolfpup weetje dat de warriorregels het verbieden om pups zonder begeleiding het kamp te laten verlaten? Tis meer voor jou veiligheid dan de rest,' sprak de gestroomlijnde boxer. Hij keek haar even aan, een geërgerde uitdrukking op zijn gezicht. Gespeeld, maar bijna niet van echt te onderscheiden. 'Wat maakt mijn veiligheid jou uit?' reageerde hij vervelend. Het had zijn bek al verlaten zonder dat hij er echt over na had gedacht. Was het nog wel een rol, die hij speelde? Of was hij zonder het door te hebben samengesmolten met deze vervelende persoonlijkheid die hij zichzelf had aangemeten om zijn verdriet te negeren?