benvenuto? [Open]

Traag opende hij zijn ogen. Het was een tijdje gelden dat hij gras onder zich gevoeld had. De laatste paar weken was het alleen de houten vloer van het vreemde rijdende ding geweest. De buitenlucht deed hem goed. Beter dan die gekke meur in die houten ruimte in ieder geval. Hij werd er raar van. Ook was het erg warm in de houten ruime geweest. Gelukkig was hij nu hier op het gras wakker geworden in plaats van op de houten vloer. Alleen , waar was hier? Een beetje wankel stond hij op een keek om zich heen. Het was koud hier. Koud en grijs... Niets leek er op dat hij nog in zijn thuisland was. Jammer , hij vond het daar veel mooier. Maar goed hij had de reis overleefd en daar moest hij maar blij mee zijn. Nieuwsgierig naar de omgeving begon hij aan een klein wandelingetje. Terwijl hij zijn weg door het beboste gebied maakte, keek hij goed om zich heen. Het landschaap was in zijn geheel anders dan hij in zijn korte leven gewend was. Waar was hij in hemelsnaam beland? Terwijl hij zijn weg vervolgde keek hij omhoog en schrok toen er een dikke regendruppel in zijn ooghoek viel. Regen. Jammer. Clico keek om zich heen om een schuilplaats te zoeken, maar zag zo snel even helemaal niks. Hij besloot dieper het bosgebied in te gaan, daar waar de regen wat moeilijker door het bladerdak zou komen. Ergens onder een grote eik bleef hij zitten, wachtend. Wachtend op wat er ook zou gebeuren. En er gebeurde ook wat. Geluiden van voetstappen die in zijn richting kwamen.  

Zodra Brairshine haar voeten op de onbekende ondergrond plaatste wist ze dat het een slechte keus was. Maar toch ging ze door, alsof het landschap haar riep. Begaan van het territorium van de clanlozen was vragen om problemen. Maar de border collie teef kon de drukte van de clan niet meer aan, de verplichtingen, het geroezemoes, het onzinnige gebabbel. Het was niets voor haar, noch zou het ooit iets voor haar zijn. Het voelde alsof ze op de verkeerde plaats was geboren en ze had zich nooit écht thuis gevoeld in de clan. Misschien was het omdat ze geen contact zocht, of ooit echt een band met een ander had gevoeld. Zelfs haar ouders mochten haar niet. Nee, hun relatie was op de klippen gelopen, maar haar moeder was voor die tijd wel mooi zwanger geraakt. Al kwam ze uit een nestje met nog een andere pup, maar die had het leven snel moeten laten toen hij amper zijn ogen open had.
Onbekende geuren begroetten de teef haar neus. Haar zwart witte vacht borstelde meteen en haar spieren spanden zich nerveus aan. Was dit wel een goede keuze. Wat voor vreemde figuren zouden in dit gebied kunnen leven? Leefde er überhaupt wel iemand? De geuren van andere honden wezen aan dit wel het geval was. Toch nam Briarshines nieuwsgierigheid de overhand en sloop ze zachtjes door het struikgewas.
Ze kon haar fel witte vacht wel vervloeken op dit moment. Ze stak teveel af. Ieder straaltje zonlicht dat tussen de bladeren doorkwam, weerkaatste als een helder meer. Ze kon net zo goed haar staart in de lucht gooien en als een lompe mastiff door de bosgrond beuken. Zo voelde ze zich, volledig blootgesteld aan de rogues.

Na enkele minuten zenuwachtig rondsluipen, merkte ze een verse geur op. Een andere hond was dicht bij haar in de buurt. Ze spitste haar oren en dacht eens goed na. Het was slimmer om meteen op te draaien en terug te keren naar haar clan met de staart tussen haar poten. Maar iets herkenbaars was er in de geur. Iets gevaarlijks, dat wel, maar herkenbaar. Ze plaatste het meteen als de geur van tweebenen. Hondengeur en die van tweebenen gemengd, zou dit dan ook gewoon een ongevaarlijke dogpet kunnen zijn? Briarshine nieuwsgierigheid wakkerde weer aan. Ze moest dit kleine mysterie voor zichzelf op moeten lossen. Ze bracht haar lichaam weer in beweging en in dezelfde sluipende tred zette ze haar reis voort.
Verbaasd keek ze op toen het beeld van een pup op haar netvlies verscheen. Ze kantelde kort haar kop en liep langzaam naar de hond toe. Enkele staartlengten van het vandaan bleef ze staan. Door haar gepeins had ze niet eens door dat het was begonnen te regenen en haar vacht al tegen haar aan plakte. Ze schudde zich eenmaal uit bleef de pup nog enkele seconden met haar heterochrome ogen aan.
‘Wat doet een jonge pup als jij hier alleen? En waarom ruik je naar tweebenen?’ vuurde ze de vragen direct op hem af met een scherpe toon in haar stem. Briarshine was oprecht nieuwsgierig, maar ze wilde dat niet tonen aan de pup. Ze was niet zeker of ze een vijandige houding moest tonen. Desondanks, dit was slechts een pup. Die zou haar geen kwaad kunnen doen. Die gedachte maakte haar lichaam een beetje ontspannen, maar haar indringende blik bleef strak op de pup gericht.

Zenuwachtig keek hij om zich heen. Wat moest hij doen? Was het beter om hier te blijven zitten of de andere hond te mijden? De geur die de vrouwelijke Border collie met haar mee droeg was voor hem totaal onbekend. Hij kon er niet uit op maken of het nu echt een dreiging voor hem was. Natuurlijk , het kwam dreigend over. Maar omdat hij niet wist wat het in hield , waarmee ze driegde , wie ze waarschuwde, dat was voor hem niet duidelijk. Uiteindelijk besloot hij te blijven zitten en af te wachten. Mocht het gevaarlijk worden kon hij altijd nog een vluchtpoging wagen. Bovendien zou deze Border collie hem misschien wel kunnen vertellen waar hij was. Enkele seconde later verscheen ze. Ze schudden haar vacht even uit. De Border collie keek hem met haar twee verschillende kleuren ogen recht in de zijne aan. ‘Wat doet een jonge pup als jij hier alleen? En waarom ruik je naar tweebenen?’Vroeg ze op een beetje scherpe toon. Clico keek haar verbaasd en ook een beetje teleurgesteld aan. Was er een reden dat ze die ondertoon aannam? Had hij nu al weer iets fout gedaan? "Scusi. Ik weet niet goed hoe ik hier terecht ben gekomen. Het ene moment was ik nog thuis droog en warm. En nu ben ik hier. Ik denk dat mijn baas een vergissing heeft gemaakt." Zei hij. Zijn baas zou hem vast wel binnen enkele uren komen ophalen. Toch? Enkele dagen misschien. Maar hij zou merken dat Clico weg was en terug gaan , toch? Clico ging er van uit van wel. Hij kon zich niet voorstellen dat zijn baas zo gemeen kon zijn. Even keek hij een beetje om zich heen. ER was hier alleen maar bos. Ergens was hij wel nieuwsgierig naar de andere gebieden en waar de Border collie vandaan zou komen. Maar door haar scherpte ondertoon durfde hij haar niets meer te vragen. Stel je voor dat ze hem alleen maar irritant zou vinden? Dat moest hij niet hebben. Hij kon beter wachten tot ze antwoorden op wat hij had geantwoord. En dat deed Clico dan ook maar.  

De pup keek haar verrast aan, en ook een beetje teleurgesteld. Alsof hij niet had gehoopt dat zij degene was geweest die uit de bosjes was gekomen, alsof hij iemand anders had verwacht. Briarshine keek de pup nog eens onderzoekend aan. Het was nog enkel een pup. Hij zou niet kunnen overleven in zijn eentje zonder de opleiding die een apprentice kreeg in Riverclan. En de Warrior Code vermeldde dat een pup in gevaar mocht negeren. Maar was deze pup in gevaar? Hij was bijna oud genoeg om een apprentice te zijn, na Briarshines schattingen.
"Scusi. Ik weet niet goed hoe ik hier terecht ben gekomen. Het ene moment was ik nog thuis droog en warm. En nu ben ik hier. Ik denk dat mijn baas een vergissing heeft gemaakt." Briarshine kantelde verbaast haar hoofd. Hij sprak woorden die hij niet kende, maar iemand moest voor hem terugkomen. Dus hij hoorde wel bij een tweebeen? Hij rook namelijk vreemd en niet naar geuren van de heide, of het bos, noch het moeras van Shadowclan. En hij wist ook niet waar hij was, dus hij behoorde ook niet bij de rogues. Daarbij verwachtte hij een droge en warme plek. Een zachte dogpet zou alleen naar zo'n plek verlangen. ‘Dus je bent wel een dogpet? Je hoort bij een tweebeen?’ vroeg ze nog steeds met een scherpe toon, maar ergens was ze ook wel nieuwsgierig naar de pup zijn achtergrond. ‘Je bent trouwens in het territorium van de rogues. Dat zijn honden die niet in een clan leven en solitair zijn.’
Ergens begon Briarshine wel medelijden te krijgen met de pup. Hij wist waarschijnlijk niet hoe hij terug moest komen en zou wachtten op zijn tweebeen. Maar wat als die nooit meer terug zou komen. Dan werd hij hier achtergelaten om te sterven. Maar hem meenemen naar Riverclan, zou dat wel een optie kunnen zijn? Hij zou het leven in de clan niet herkennen, straks was het leven buiten een tweebeen nest te ruig voor hem. Dan was het háár verantwoordelijkheid. En wilde ze wel een blok aan haar poot hebben hangen. Verward om haar eigen gedachten richtte ze haar ogen weer op de pup. ‘Weet je hoe je hier terecht bent gekomen, en waarom?’ vroeg ze dan maar met een iets vriendelijkere toon aan de pup.