» Let it drift away (open)

Briarschines witte poten dreunden over de grond. Haar nagels duwde ze de modderige aarde in en haar buik bracht ze zo laag mogelijk over de grond, haar passen zo groot mogelijk. Ze had haar heterochrome ogen deels dichtgeknepen tegen de miezerende regen die erin prikte. Haar lange vacht was al doorweekt en plakte akelig tegen haar lichaam aan, waardoor ze nog fragieler leek dan ze normaal gesproken al deed. Toch deerde geen van alles haar dit, ze ging immers naar haar meest favoriete plek in heel het territorium.
Briarshine vertraagde haar tempo pas toen ze de heuvel naderde, een kleine hoop keien erop verzameld. In de zomer waren deze altijd prettig warm en kon ze er uren op liggen. Ze wist dat ze nu glad waren en te onbetrouwbaar om op te treden. In een rustige galoppas beklom ze de heuvel en stopte op de top. Haar tong hing al uit haar bek en haar flanken gingen hevig op en neer. Voor het eerst sinds haar reis kon ze met haar rug tegen de wind in staan en haar ogen volledig openen. Ze keek over de Highlands, met het heidegras en verder slechts enkele struiken. Hier kon de collie de wind pas echt door haar vacht voelen en had ze enige vorm van overzicht. Vanaf hier kon ze bijna heel het territorium zien. De rivier, het kamp verscholen achter het riet, het kleine bos en ze wist dat ergens daar de waterval zich verschool. Met een zucht plaatste ze zich comfortabel in het natte gras.

Briarshine vluchtte vaak naar deze plek, weg van het kamp, weg van de drukte. Dit was een plek waar ze enkel haar eigen gedachtes en de wind hoorde. De regen maskeerde bijna alle geuren, waardoor haar hersenspinsels nog kalmer werden. Ze legde haar kop op haar poten en staarde tussen het gras. Ze was nooit een hond geweest die genoot van haar eigen soort. De rest voelde zich prettig binnen de beschermde muren van het kamp, rondom andere honden waarmee ze constant kletsten. Nee, zo was ze niet. Vaak werd ze ook wel 'bot' en 'kortaf' genoemd. Daarom at ze ook vaak alleen. En ze vond het niet erg, ergens vond ze die eenzaamheid en solidariteit aangenaam. In de patrouilles hing ze ook meestal achteraan of verkende ze vooraan. Jagen deed ze vaak alleen. Afzonderlijk kon ze alles gewoon beter, dan waren er minder prikkels, minder oninteressante roddels, minder alledaags, inhoudsloos gekwek.

Verbaast hief de teef haar hoofd toen er een vage geur haar neusgaten binnendrong. Meestal liet iedereen haar hier wel op zichzelf, nooit eerder had iemand belangstelling in haar getoond. Meteen schoten haar oren beschermend naar achteren en schoten haar ogen heen en weer.
‘Wie is daar?’ klonk haar stem bevelend voordat ze zichzelf omhoog hees en eens kort uitschudde. Het had weliswaar weinig zin, maar het was uit de macht der gewoonte. Ze hief haar kop een tikkeltje dominant omhoog en spande haar spieren behoedend aan.

Briarshine oren spitsten zich toen ze gerommel hoorde. Even later eindigde dat met luid geritsel in de bosjes en ze zag een struik enkele meters van haar vandaan vervaarlijk bewegen. Direct nam de teef een nog gespannener houding aan en de haren rondom haar nek kropen omhoog. Even later zag ze in de bosjes een bruine vacht die behoorde tot een Staffordshire bull terrier. Ze forceerde haar vacht weer plat te gaan liggen en keek de teef argwanend aan. Ze herkende haar clangenoot wel, dit was Appleshade, een formidabele jager. Met een zucht plofte ze haar achterste op de grond en probeerde een ontspanning houding aan te nemen.
"Appleshade hier," sprak ze. Gemaakt vriendelijk, naar haar mening, ze wist immers dat ze niet de meest geliefde hond in de clan was. ‘Ik weet wie je bent, ik heb je bezocht in de nursery toen je slechts nog een pup was,’ sprak ze kalm, een tikkeltje geïrriteerde ondertoon was hoorbaar in haar stem. Ja, ze was ouder dan deze teef en had haar kunnen zien opgroeien van pup, naar apprectice en uiteindelijk een warrior. Ze richtte haar ogen even kort nieuwsgierig op de teef, waarna ze weer een norse blik op haar gezicht zette. Dat was zowat haar doorsnee blik, het was op haar gezicht gegroeid, als een teek die niet los wilde laten.
"Briarshine is de naam, toch?" Ze knikte als antwoord op de vraag van de teef. Ze kneep kort haar ogen dicht om de modder en het struikgewas die de teef van zich afschudde niet in haar ogen te krijgen. Toch spatte er wel een klodder modder op haar wang en ze snoof even kort. ‘Dankjewel,’ mopperde ze en wreef kort haar voorpoot langs haar gezicht om zichzelf van de modder te ontdoen.
Ze richtte haar heterochrome ogen weer op Appleshade. Het merkte haar op dat ze werd onderzocht door de teef en ze kon het niet laten om even haar neus iets in de lucht te steken. "Is alles oké met je?" was de vraag die volgde van de teef.
‘Natuurlijk,’ antwoordde ze fel op de vraag van de teef. ‘Waarom zou het niet "oké" zijn?’ vroeg ze bits. ‘Ik bedoel, het is fantastisch weer,’ mopperde ze terwijl ze een blik naar de donkere hemel wierp.
Pas nu viel haar de rat op die de warrior kennelijk pas had gevangen. Ze begon er al van te watertanden toen ze de verse prooi zag. Ze wierp haar ogen ervan af en keek teef aan.
‘We kunnen ons net zo goed nuttig gaan maken, want ík heb geen zin in een "gezellig" praatje,’ zei ze verrassend nuchter. Ze stond weer op en zette al een paar passen terug richting het kamp. Haar ogen richtten zich op haar geliefde highlands, waarna ze weer naar de brindlekleurige teef gingen. ‘Als we nou vanaf hier naar de rivier werken, kunnen we samen misschien meer vangen,’ sprak ze praktisch. Ze jaagde misschien het liefst alleen, maar op heideland jagen was sowieso lastiger voor de wat langzamere, dikkere Riverclan honden die gewend waren aan vissen en een rijk rantsoen. Nu bladkaal eraan zat te komen moesten ze rekenen op minder prooi en op hun vetreserve die ze in bladgroen hadden opgebouwd. ‘Misschien kunnen we wat konijnen vangen,’ vervolgde ze en ze schudde zich nog een maal nutteloos uit en wachtte op de reactie van Appleshade.

_{OOC: Beetje meh, sorry.}