To much happiness (open)

Lichte zonnestralen schenen door het bladerdak van de boom, waar Talonstreak naast zat. Enkele bladeren lagen naast zijn poot, maar dat was niet hetgeen waar hij nu op lette. Een reusachtig beest lag voor hem, echt zo een grote eend had hij nog nooit gezien. De vogel was sowieso groter dan zijn kop, wit en had een oranje snuit, met rode vlekken rondom zijn snavel. Hij had weleens van ze gehoord. Ze zouden zijn gefokt door mensen, groter zodat er meer vlees kon komen. Misschien was het beest wel ontsnapt of zo, misschien was hij vrij gelaten. Niemand wist het. Niemand boeide het. Het was echt heel veel eten als hij het te pakken kreeg, dat was het belangrijkste. Een hele litter pups zou ervan kunnen eten. Een grijns lag op de lippen van de Husky, wiens staart zachtjes heen en weer ging. Zijn poten wisten hem iets dichterbij de vogel te brengen. Eenden waren dom, wist hij. Maakte je één geluid, keken ze op. Dan waren ze afgeleid en waren ze nog makkelijker te pakken. Dat was dan ook hetgeen wat hij wilde bereiken. Een zachte grom was te horen, waardoor het witte beest vreemd en dom opkeek. Op dat moment sprong Talonstreak op, bovenop het dier. De eend maakte een boos geluid, maar wist niet onder het gewicht van Talonstreak te komen. Het was niet helemaal de bedoeling van de roodbruine reu geweest, om bovenop de eend te landen, maar hij wist nu in elk geval wel zeker dat hij hem had. De reu stond op en pakte de eend tussen zijn scherpe hoektanden en doodde hem met een snelle beet. De eend stribbelde niet eens meer tegen. Hij was helemaal verlamd geweest door het gewicht van de Husky. Het zag er dan vast en zeker ook dom uit. Hij zou nu zijn prooi naar het kamp brengen, want om nou heel de dag met het grote beest rond te lopen, was niet echt zijn beste plan.
Toen hij vlak bij het kamp was, zag hij een teef lopen. Dawnfeather, heette ze. Kort dacht hij na. Ja. Hij wist wat. Expres liet hij wat struiken bewegen. Inderdaad keek ze op. Een grijns lag op zijn lippen. Met een grote zwiep van zijn kop, gooide hij de grote eend naast de teef. Hierna liet hij een grom horen. Zijn oren werden in zijn nek geduwd en hij kwam uit de struiken gelopen, met zijn lip opgetrokken. Haar 'aanvallen' was zijn plan. Het moest lijken op een echte aanval Met een grote sprong probeerde hij op haar te springen, speels. "Dawnfeaaaaaaaaatheerrrrrr!" blafte hij vrolijk. Hij kende haar niet super goed of zo, maar ja. Hij was wat dat betreft net een pup. Een tegen clangenoten erg vrolijke pup.

Een brede grijns kwam op de lippen van de bruine reu toen hij zag dat de teef hem niet herkende. Hij landde op haar rug, waarna bleek dat ze hem dus wel herkende. Een vrolijke grom kwam uit zijn bek, waarna alle pup momenten weer in zijn kop drongen en hij zacht in haar oor beet. Je zag duidelijk dat hij nog een jonge warrior was, alle andere warriors in de RiverClan waren niet zo speels als hem. Hij was gewoon jong. Hij had veel te veel energie. Een beetje jagen was niet genoeg. Talonstreak was een intelligente reu, een die uitdaging nodig had, een die na moest denken en dat kon niet met een beetje jagen. Hij werd vervelend als hij niets deed. Onbewust wel, maar hij ging domme dingen doen, grenzen opzoeken. En dat had hem vooral als apprentice veel in problemen gebracht. Hij was vaak zat interessante dingen gaan zoeken over de grens heen, was zelfs al eens bij het BloodClan gebied geweest. Het enige voordeel daaraan is dat hij een van de enige was die zoiets vertellen kon, levend. Maar het WindClan gebied had hij ook zal doorzocht, de rivier had hij al 20 keer van binnen en van buiten bekeken, hij had ieder holletje in de waterval eens gezien, het ThunderClan bos was ook eens bekeken en de ShadowClan moerassen waren óók al doorzocht. Allemaal tekenen van zijn interesse in andere dingen dan alleen de RiverClan. Als Warrior was hij wel iets voorzichtiger geworden, maar dat vooral omdat hij pas kort een warrior was en tot nu toe vrij veel te doen had. Wie weet hoe snel dat veranderde.
Toen Dawnfeather hem vroeg of hij van haar af kon gaan, zuchtte hij en sprong hij naast haar kop de grond, zijn vacht uitschuddend. "Das was een kort speelkwartiertje. Een speelseconde of zo?" zuchtte hij dramatisch. Hij keek haar kort smekend aan, zijn blauwe ogen stonden treurig. Echter werd zijn treurige blik algauw een trotse blik toen de teef begon over de eend. Ze vroeg hoe hij aan zijn prooi kwam. "Eenden zijn dom," klonk er simpel, maar zijn gezicht sierde een trotse uitstraling. "Of ik ben gewoon een geweldige jager, kan ook. Maar, jij hebt ook een goede jacht!" sprak hij vrolijk, zijn staart ging heen en weer, terwijl zijn bijzonder gekleurde ogen haar aankeken. "Ga je nog wat doen vandaan?"