Who will save you now |Open

<sub>Een hulpeloze kreet verliet de keel van het bruine konijn toen de grote zwarte hond erop terecht kwam. Het kleine dier schopten nog enkele keren met zijn achterpoten en wist daarvoor even de kop van Slade te raken. Als reactie daarop beet hij in de poot, en na nog een beet was verdween ieder teken van leven uit het wezentje. Slade was niet de beste jager, omdat hij vroeger nooit zelf had moeten jagen, maar hij was niet verschrikkelijk. Hij bezat de nodige snelheid om een prooi in de halen en had genoeg kracht om zo een hulpeloos dier tegen de grond te duwen. Rustig legde de grote reu zich neer op de grond, met het konijn op zijn poten. Dat was weer een goed maal voor die dag.
Slade was best een grote reu. Vroeger had hij het nodige vet gehad maar dat was allemaal verdwenen in een zeer korte tijd. Hij was niet overdreven mager, maar goed van postuur. Het meeste vlees dat je zou kunnen zien waren spieren. Spieren die zich hadden ontwikkelt tijdens zijn leven in het wild. Hoe je het ook zou draaien of keren, hij had een indrukwekkend postuur en samen met de wilde blik in zijn ogen maakten hij zeker een goed - of slechte - indruk. Als een Twoleg hem zou zien passeren over de straten zouden die snel uit de weg deinzen. Honden soms ook, maar degene die zelf een dominant karakter hadden maakten soms de verkeerde beslissingen. Sommige snapten ook gewoon niet dat hij veel liever met rust werd gelaten.

Bij een zacht geluid verliet een diepe grom Slade zijn keel. Zijn witte tanden waren een tikkeltje ontbloot maar hij zetten zichzelf niet recht uit zijn liggende positie. Hij had geen idee wie hem kwam storen, maar die moest maar maken dat hij zich omdraaiden en hem in rust verder liet eten. De donker gekleurde ogen van Slade waren strak gericht op de plek waar het geluid vandaan was gekomen. Hij had had vaak genoeg mogen ervaren, iemand die zijn voedsel stal en het vertikte terug te geven. Ze moesten mooi met hun poten van zijn eten af blijven. Zelf legde de reu één poot op de overblijfsels van het konijn. Hij wist dat hij zich in de buurt van het één of het andere clan gebied bevond, maar daar trok hij zich maar zeer weinig van aan.</sub>

Al vroeg was ze het kamp uit gevlucht om nog eens op haar zelf te gaan trainen. De laatste tijd deed ze dit vaker, misschien iets te vaak. Maar ze wilde nu eenmaal al de andere apprentices voor blijven. Haar blik had ze strak op de bomen gericht, wachtend tot een zuchtje wind enkele blaadjes met zich mee zou nemen. Bij het vallen van een blaadje hield het teefje haar adem in en duwde zich met een stevige zet weg van de grond en sprong op naar het blad, dat ze even later uit de lucht wist te plukken. Blackpaw richtte haar oren met een ruk om toen er een alarmerende kreet van een konijn te horen was. Zonder enige moment van aarzeling draaide ze zich om en stapte regelrecht naar de hond terecht die dit geluid had veroorzaakt. Ze richtte zich direct wat op bij het zien van een volgroeide Rottweiler en liet haar oren direct in haar nek zakken. Hij was dan wel groter als haar, maar in Shadowclan had ze geleerd dat je je niet moest laten afschrikken door het uiterlijk. Vaak waren grotere honden zelfs slomer. Toch? Black was ook wel een groot ras, maar was nog lang niet volgroeid. "Ook een goeie morgen," gromde ze sarcastisch tussen haar tanden door als antwoord op zijn gegrom.