Mirrors

Nog altijd brandden de wonden, welke verspreid waren over zijn lichaam. Af en toe bloedden ze nog, maar het grote voordeel was dat de reu dit soort wonden gewend was. Het was niet niks, maar het was niet super erg. Hij had geleerd de pijn te negeren en als je dit lange tijden achter elkaar moest doen, leerde je er wel mee leven. Hij voelde het wel natuurlijk, maar er waren ergere dingen. De eerste regel als vechthond is dat je je pijn niet mag laten zien. Nooit niet. Want dat betekende je einde. En zo simpel was dat. Het kon niet makkelijker gewoon. Als je midden in een gevecht liet zien dat je zwak was, dat je het niet kon, zou de ander dat nooit doen. De ander zou je zwakte misbruiken en je doden. Het moment dat Keegan het ‘kamp’ van zijn pack binnenliep, kreeg hij dan ook onderzoekende blikken naar hem gericht. Hoe erg was hij gewond? Zou hij een gevecht kunnen winnen? Maar ze bleven allemaal op afstand, zodra hij ook maar één grom had laten horen. Want van zulk gedrag was hij niet gediend. Hij heeft hen vorm gegeven, hij had hen geleid tot wat ze nu waren. En als ze ook maar probeerden hem weg te schuiven, zou hij hen allemaal de dood in jagen. En ze wisten dat dat geen dreiging was, maar een waarschuwing.
Opnieuw liep bloed over zijn borst, de wond op zijn schouder prikte heel erg en ook zijn achterpoot deed pijn, maar zijn borst was het ergste. Zijn vacht, welke er normaal zo goed uit zag, zat vol wonden en littekens, maar glom nog altijd. Ook de uitdrukking in zijn ogen was niet veranderd, nog altijd even emotieloos en koud als eerst. Maar hij was lichtelijk verward door van alles. Door Moments dood, door Hakuchi, door Spottedpelt. Allemaal zo verwarrend. Moments dood was verwarrend omdat het gewoon zijn doel was om hem te doden, al manen, en nu hij gewoon echt dood was. Hakuchi en Spottedpelt waren beiden gewoon verwarrend, zo onberekenbaar en alles. Hij wist gewoon niet goed wat hij ermee moest. Spottedpelt zou hij in elk geval met rust laten, want zij had te veel gezien en hij wilde haar niet in eventueel gevaar brengen. Hakuchi mocht wel zien wat hij deed, ze wist immers wat hij allemaal deed, maar toch was het iets wat ze liever niet mocht zien. Ze was zo gebroken, hij zou haar graag anders zien. De echte Hakuchi, de teef die ze zou zijn als ze niet in de vechtsport zat. Oh, wat zou hij haar graag zo gezien hebben.
En daar zat hij dan. Aan de rand van het ShadowClan territorium, zijn neus volgend achter een geurspoor, afkomstig van een van zijn packleden. Wat dat mormel uit zou vreten wilde hij graag eens weten. Maar zodra de grote hond het gebied in was gelopen, was Keegan rustig gaan zitten, wachtend op zijn terugkeer. Hij keek strak over het gebied geen, af en toe zijn bloedende borstwond likkend. Hij was nog altijd niet compleet hersteld, maar wat wonden konden hem niet tegenhouden iets te doen. Alleen maar stil blijven zitten en mokken zou het herstel niet helpen. Niet dat bewegen het herstel van de steeds weer opengaande wond zou helpen, maar dat maakte niets uit. Het was het idee. Dus rustig bleef de reu kijken door het territorium, vrijwel nergens aan denkend. Hij was sinds het gevecht een stuk leger geworden. Hij had de dood van Ebony wat meer los kunnen laten, al was hij nog lang niet compleet over haar heen. Het was een soort van de eerste stap geweest, nu waren er nog vele stappen te gaan. Maar ieder begin was klein. En dit was zijn kleine begin. Want het verlies van iemand kon nooit vergeten worden, de pijn kon nooit verdwijnen, maar je kon het wel minderen en je kon proberen ermee te leven. En dat was nu zijn plan. Want als hij dat niet deed, kon hij geen persoon zijn om tegenop te kijken, iemand die niet eens uit zijn eigen problemen kwam kon al helemaal niet iemand anders uit de problemen helpen.

- Eerste post voor Spottedpelt

Rustig snoof hij de lucht op, hopend dat dat mormel terug zou komen. Hij snoof verachtend toen de geur van die clan in zijn neus drong. Hij keek naar een gestalte wat naar voren kwam. Oh natuurlijk. Zij moest weer komen. Natuurlijk. Het kon ook niet anders. Ijskoud keek hij haar aan, alsof hij door haar heen keek. Hij gromde niet, glimlachte niet, niets. Hij keek gewoon emotieloos door haar heen, alsof ze niet bestond. Hij wachtte namelijk niet op haar. En waarschijnlijk zou ze weer helemaal flippen en van emoties veranderen, constant, waar hij dus geen zin in had. Misschien had ze wel gewoon haar ‘periode’, weet je wel. Kan gewoon. Dus hij negeerde haar, hopend dat ze niet tegen hem ging spreken. Dat zou super awkward en vervelend worden. Want sowieso kwam er geen normaal woord uit. ''Well, mag ik vragen wat jij zo dicht bij ons territorium doet?'' vroeg de Australian shepherd, zoals verwacht natuurlijk. Toen keek hij haar kort aan, al keek ze terug. Waarom zou ze dat ook doen. Hij was natuurlijk dat monster. Vreselijk gewoon. Daarom duwde hij expres zijn neus nog wat meer de lucht in. Ze was er gewoon op het verkeerde moment geweest. Maar oh, als zij ook maar wist wat hij allemaal doorgemaakt had door Moment, wist ze wel anders te janken. “Dat mag ja.”
Hij keek haar nu strak aan, zonder enige emotie te tonen. Zijn lichaam was ontspannen, en hoewel er bloed uit de wonden liep, toonde hij totaal geen pijn. Hij keek gewoon rustig naar de teef, welke zich opnieuw met hem bemoeide, ook al had ze toch echt gezegd dat hij het uit moest zoeken. Grappig eigenlijk. ”Ik wacht op iemand die richting jullie gebied is vertrokken en ik weet vrijwel zeker dat ik hier zitten mag, aangezien dit niet jullie territorium is, maar een neutraal gebied is. Ik zoek geen ruzie, ik zoek geen problemen en wil je totaal niet stangen, ik zoek gewoon iemand waarmee ik moet spreken.” Het enige wat Keegan tegen haar zei was de verklaring voor zijn aanwezigheid. Het was gewoon een moment dat zij er weer was en hij ook weer. Gewoon lastig. Hij keek naar de omgeving en snoof daarna de lucht op. Jep. Hij zou niets zeggen. Hij was gewoon een koppig persoon, welke gewoon hier was voor anderen dan haar. Gewoon omdat hij ook anderen kende.

Het was een vrij rustig en nogal vreemd gesprek. Keegan weigerde haar dingen te vragen zoals “hoe gaat het” en ook weigerde hij haar zijn excuses aan te bieden. Hij had immers vrij weinig fout gedaan, naast het vermoorden van iemand, maar dat was ook meer een moord op criminele circuit, dat boeide niemand gewoon. Zij was gewoon op het verkeerde moment daar geweest. Ze moest zijn geur gewoon negeren, zoals ze alles van hem normaal negeerde, maar dan natuurlijk dit moest ze niet negeren. Typisch vrouwen. Altijd op de verkeerde momenten op de verkeerde plekken. En daar kon daar vrij weinig aan doen. Keegan kreunde inwendig. Vrouwen waren gewoon lastig voor een reu zoals hem. Hij had een vrij simpele teef nodig, een welke geen brein als een labyrint had. Dan kon hij het misschien ook nog wel aan. Maar nee, hij moest weer praten met honden die een labyrint hadden welke mysterieuzer en ingewikkelder waren als het labyrint van Minos.
''Ik heb ook niet gezegd dat dit gedeelte waar jij nu zit ons territorium is, dus zolang je daar blijft zitten, heb je ook geen problemen. Maar zo slim ben jij wel.'' Keegan luisterde rustig naar haar woorden. Super. Leuk dat ze dat opgemerkt had. Maar dat wist hij al wel hoor. Hij was super slim. En cool. En geweldig. En knap. Ja, okay dat was genoeg. Maar hij wist het al. Ineens kwam er zo een hele flauwe opmerking in zijn kop. Hij wist kort weg te kijken, zichzelf inhoudend die opmerking te maken en het lukte. “Maak je maar geen zorgen. Ik zal hier blijven. Ik wacht dan ook, zoals ik al zei, wat betekend dat ik geen zin heb om jullie hele territorium door te zoeken. Het heet niet voor niets ‘wachten,” wist hij rustig, ijskoud uit te brengen, nog altijd strak voor zich uit kijkend. Zijn houding was alles behalve vijandig, maar was ook niet super kalm. Het was een houding, die aanduidde dat zijn geduld opraakte en hij zou vertrekken over een korte tijd als dat mormel er nog altijd niet was. Toen begon Spottedpelt weer te spreken.
''Maar je snapt toch wel dat jouw vriend niet op ons territorium mag komen? Of heb ik je verkeerd begrepen en is diegene iemand uit onze clan?'' Een sarcastische lach verdween uit zijn keel, waarna hij haar aankeek. “Denk je nou werkelijk dat het mij ook maar iets boeit dat hij zich bevind op jullie territorium?” bracht hij uit, haar ijskoud aankijkend. Nee, dat dus echt niet. ”Nee, als hij op zijn donder krijgt is het zijn eigen fucking probleem.” Hij wendde zijn bruine ogen weer af, de struiken in. ”Als hij in problemen komt, mag hij zichzelf eruit werken. Dan leert hij het wel af.” Keegan wist geen beweging te vinden in de struiken, dus zuchtte kort en stond op, neerkijkend op Spottedpelt. De wond op zijn borst begon weer hevig te bloeden, maar hij negeerde het.

''Je hoeft mij niet uit te leggen wat wachten inhoud, maar toch bedankt voor de moeite.'' Ietwat geïrriteerd keek Keegen haar aan. Meende ze die opmerking nou serieus? “Graag gedaan, met liefde gedaan,” sprak hij ietwat sarcastisch, maar voornamelijk ijzigkoud en kil. Zijn bruine ogen keken langs de teef heen, zoekend in het bos.
''Aangezien je iemand zoekt waarmee je moet spreken en hem daarbij nodig hebt, denk ik dat het je wel boeit. Blijkbaar niet dus.'' Keegan keek haar kort aan. Ook die opmerking nog? Hij keek nog altijd ijzig koud, zijn houding was neutraal, al zag je dat zijn geduld op was. Hij snoof kort en haalde diep adem. “Goed gezien. Weet je nu alles over mij of wil je nog meer vragen? Want je bent hier nu toch, kan je me net zo goed uithoren, ben je nu toch al mee bezig,” mompelde hij toen, ook op een neutrale toon. Zijn ruwe stem rolde soepel uit zijn keel, maar er klonk een duidelijke sarcastische toon en ook een lichte vorm van irritatie.
''Is het geduld op? Het beste is om nu maar gewoon te gaan. Ik denk niet dat je vriend terugkomt. Tenzij hij niet zo dom is als ik dacht.'' Keegan bleef extreem koel onder de opmerkingen van Spottedpelt. “Meissie, ik dacht het dus even niet. Ik blijf hier en je kan me geen centimeter verzetten. En als hij niet terug komt, mag hij dat zelf weten. Ik heb dan ook werkelijk geen idee wat je probeert met je opmerkingen, maar het doet me niets. Het feit dat jij als een honing bij achter de reet van jou leader aan het rennen bent, laat mij eerder lachen,” sprak hij rustig, emotieloos. Hij keek haar opnieuw aan. “Dus, wat wil je nou eigenlijk van me? Zelf zei je dat ik het uit kon zoeken, maar nu zoek je me weer opnieuw op. Beetje wispelturig gedrag.”