Old friend (+Keegan)

Nieuwsgierig keek de rottweiler wat om zich heen. Hij had dan ook geen idee van waar hij zich bevond. Het zag er goed uit, zat prooi te vinden, en waarschijnlijk was hij niet de enige die hier rondliep. Alhoewel, hij had tot nu toe geen hond gezien, maar wel geroken. Dat beloofde vast wel wat goeds. Hij had wel wat goeds verdient, vond hij zelf.

Nadat zijn baas was opgepakt waren de honden een soort van vrijgelaten. Of eigenlijk gewoon verlost. Een enkeling wist te ontsnappen en het vrije leven te leiden. Een van die honden was Damian zelf. De overige honden die ook in het ''complot'' zaten, zijn gevangen genomen naar een plek weet hij veel waar. Iets wat hem ook vrij weinig interesseerde. Niet vervelend bedoeld, maar hij had eerder aan zijn eigen ontsnapping gedacht dan aan het helpen van andere honden.
Nadat hij was ontsnapt is hij naar een plek gereisd waarvan hij dacht dat het wel veilig zou zijn. Die plek had hij inmiddels wel bereikt. Hij leek een beetje op de grens van het platteland en het woud te zijn. Zelf lag hij nu aan de kant van het woud op een stuk gras aan het uitrusten. Later zou hij weer verder gaan met het verkennen van het woud en bekijken van het platteland. En misschien wel een beetje naar de wijk van de mensen lopen om te zien wat daar allemaal te vinden was.

(beetje flut sowwy >.<)

Met zijn ogen gesloten genoot hij van het warme zonnetje op zijn zwarte vacht toen plots een geur van een andere hond zijn neus vloog. Eerst wilde hij gestoord opkijken, tot hij de oude, vertrouwde geur herkende. Een grijns vormde zich op zijn gezicht en vlug stond hij op waardoor hij gelijk tegenover de grote American Pit bull terriër stond. "Damian," Sprak deze koud zoals Damian zelf gewend was. ''Keegan,'' Zei Damian grijnzend terug. Hoe ze tegenover elkaar stonden zag er vast heel vreemd uit. De een heel koeltjes, de ander alsof zijn geluk niet op kon. "Lang geleden, maat," Sprak Keegan toen wat warmer. ''Zeker lang geleden, maat,'' Antwoordde Damian zo goed als hetzelfde. ''Het is fijn je weer te zien, en dat ook nog levend,'' Nog steeds stond er diezelfde stomme grijns op zijn gezicht, de grijns die hij eigenlijk altijd op zijn gezicht had gehad. Hij had eigenlijk geen idee waarom die daar was. Hij had nou niet echt het gewenste leven gehad en toch kon hij nog lachen. Naar de een was het dreigend, naar de ander zelfvoldaan, of natuurlijk vriendelijk. In dit geval stond zijn vriendelijke glimlach op. ''Niet dat ik natuurlijk anders had verwacht. Hoe gaat het met je?'' Vervolgde Damian weer.

"Met mij gaat het prima, het is natuurlijk wel anders nu we geen baas meer hebben, maar ik heb mijn plek gevonden in een groep," Antwoordde de American pit bull terriër op Damians vraag. Kort keek de Rottweiler Keegan met grote, verbaasde ogen aan. ''Een groep zeg je? En wat voor groep? Red je het niet in je uppie?'' Vroeg Damian grijnzend terwijl hij was aan het dollen was met Keegan. "Je ziet er goed getraind uit maat, hoe gaat het zo met jou?" Ging Keegan ondertussen verder. ''Ik zie er altijd goed getraind uit,'' Antwoordde hij grijnzend. Niet dat hij gestopt was met grijnzen, maar nu was het op een speelse manier. Hij had meer grijnzen dan dat hij dacht. ''Maar het gaat prima. Heerlijk lui leventje hiero. En ik kijk wel even waar ik mijn trainingsmateriaal vandaan haal.'' Antwoordde Damian op de daadwerkelijke vraag van Keegan. Het was fijn om met hem te praten. Iemand die zijn humor kon waarderen zonder te denken dat hij een arrogant beest was. Alhoewel, er was niks mis met arrogant. Soms beetje jammer dat mensen er minachtend over deden. Naja, niet zijn probleem. De Rottweiler had Keegan kort onderzocht. Tja, automatisme. ''Maar jij ziet er ook sterk uit. Zijn de vrouwtjes niet van je geschrokken, of zijn die niet hier? Daarnaast, wel vervelend van die wond op je borst, hoe kom je daaraan?'' Vroeg Damian nieuwsgierig. Natuurlijk moest er weer een grap in zijn zin worden verwerkt. Ach, zo kwam alles tenminste vriendelijk over. Precies zoals hij was. Soms dan...

Damian zag hoe Keegan hem uitdagend aankeek waardoor de grijns alleen nog maar groter en uitdagender werd. "Grapjas. Nee, ik red het zeker alleen. Maar ze hadden iemand nodig, iemand die hun op het goede pad leidde.. Ik train ze. Verder leef ik alleen. Alleen als ze me nodig hebben ben ik er. Ik kijk toe hoe ze vechten, ik kijk geamuseerd naar de jammerende bekken van de tegenstanders, die me smeken ze te stoppen." Antwoordde de reu toen. Het kwam er geamuseerd uit. ''En toen kwam daar, God Keegan om ze te laten zien hoe het moest!'' Zei Damian grinnikend. ''Maar even serieus, dan heb je wel een mooi leventje.'' De eerste serieuze zin die uit zijn mond kwam sinds hij met Keegan aan het praten was. "Well, nu lieg je eens niet," Knipoogde de American pit bull terriër naar hem en Damian keek hem zogenaamd verleidelijk aan. "Trainingsmateriaal? Ik raad je aan om naar huis te gaan, daar is zat materiaal, jou ervaring is vast genoeg om te winnen," Zei de reu toen serieuzer. ''Nee, ik ben ontsnapt, ik kan niet terug gaan. Ik ben liever vrij en zoek naar materiaal dan dat het me voorgeschoteld wordt terwijl ik vast zit aan een ketting.'' Ging Damian ook serieus verder. "Ze houden nog even veel van me als altijd. Wie valt er nou niet op de geweldige spierbundels van een zeer aantrekkelijke reu?" Zei Keegan weer, overgaand op het onderwerp wat Damian was begonnen. ''Daar kan ik je geen ongelijk in geven.'' Zei Damian weer grijnzend terwijl het nu zijn beurt was om Keegan een knipoog te geven. Ondertussen ging ze over van de vrouwtjes naar de wond op Keegan's borst. "Ken je mijn broer nog? Ney? Well, hij is er niet meer." Antwoordde hij. Damian keek hem verwonderd aan. ''Ik weet nou niet of ik je moet feliciteren of condoleren?'' Vroeg Damian serieus. Nou, soort van serieus dan. ''Anyway, het laat je er wel stoer uitzien.'' Zei Damian grijnzend, de reu een compliment geven. Maar dat deed hij omdat hij Keegan respecteerde. Iets wat honden moesten verdienen. Nam als voorbeeld Keegan, die verdiende zijn respect gewoon. Maar dat is ook omdat Keegan hem groot heeft gemaakt. Machtig zelfs. Niet zo machtig als dat hij zelf was, maar wel bijna zo machtig en sterk.

"Prima, zolang ik boven hun allemaal sta, maar wel mijn eigen ding kan doen is alles prima," Vertelde Keegan over hoe zijn leventje er nu voor stond. "Maar zodra ook een van die mormels probeert een grote bek te hebben, zal deze in de vuile straten belanden, zonder thuis, zonder familie, zonder voedsel. Dan kan die het maar uitzoeken," Ging Keegan verder met zijn emotieloze stem. Damian knikte begrijpend terwijl hij strak voor zich uitstaarde. Dat was inderdaad hoe Keegan te werk ging, en in Damian's ogen was er niks mis mee. Dit was ook weer een van de dingen die hij respecteerde aan Keegan. Hij was hard en emotieloos. Precies wat je als vechthond moest zijn. Je mocht geen medelijden kennen. "En dat weten die mormels maar al te goed," Nu keek hij grijnzend. Ja, dat klonk als een goed leventje daar. Wie weet zou Damian wel terug gaan om eens te kijken hoe het er daar aan toe ging. ''Is het goed als ik een keertje met je meega? Ben benieuwd naar die bende van je. Benieuwd naar wat ze allemaal kunnen enzo,'' Vroeg de Rottweiler aan de American Pitbull terriër. Vervolgens zei Keegan dat hij de keuzen van Damian wel begreep, om hier te blijven. Nee, hij wilde niet weer in zo'n kooitje gestopt worden en vervolgens tegen een of andere debiel vechten. Niet dat hij bang was, ha! Nooit niet. Bijna nooit dan. Maar hij moest toegeven dat hij niet de beste was. En hij hield niet van psychopaten. Na het compliment dat Damian grijnzend had gegeven, liet de andere reu een korte lach horen, gemeend. Iets wat niet vaak gebeurde. "Well, hoe gaat het met jou en de meissies dan?" Vroeg Keegan toen grijnzend en vriendelijk. Damian zuchtte kort. ''Ik heb de lust er momenteel even niet voor. Misschien later weer.'' Antwoordde hij serieus. Het was dan ook maar een maandje geleden dat die vieze teef hem had verlaten en uitgescholden had. Het lag nog best gevoelig. Niet dat hij dit ging laten merken. Laten varen die handel, dat was wat hij moest doen. Er over praten met een ander maakte het er niet beter op. Dat deden vechthonden niet. Gevoelens uit je in kracht. "Doe het eerste maar. Die psychopaat verdiende het niet meer om in deze wereld te leven." Hoorde hij Keegan zeggen. Damian knikte alleen. Hij wist dat de verhouding tussen Keegan en zijn broer nooit goed was geweest, maar hoe erg het was wist hij niet. Niet erg genoeg om elkaar dood te willen, dat was duidelijk. "En, heb jij nog een gevecht gehouden? Je vacht ziet er goed uit. Je gaat me toch niet vertellen dat je braaf geworden bent?" Vervolgde Keegan toen. ''Ja, ik heb mezelf veranderd in een poedeltje,'' Grijnsde Damian toen. ''Nee, laatste tijd was alles een beetje slappe hap. Er zijn niet erg veel vechthonden met hersens langs geweest.'' Vertelde hij gemeend. Sommige vechthonden waren inderdaad veranderd in psychopaten. Ze dachten niet meer helder. Het enige wat die wilden was moorden. Alles wat ze was geleerd ging gewoon verloren. Zonde...