One day (Keegan)

Stilte doordrong zijn ziel. Hij was deze stilte niet gewend, altijd was er wel een van de honden van zijn baas in de buurt geweest of zijn baas. De stilte was pijnlijk. Zijn baas zat wegens illegale hondengevechten in de gevangenis zijn honden waren allemaal voordat hij gevangen genomen werd losgelaten door hem. Keegan snoof zachtjes. Zijn donkere vacht glom in het licht, wat de dag verlichtte. Ondanks het feit dat hij ook weleens betrokken was bij hondengevechten, was zijn vacht nog zeer netjes. Je kon wel zien dat hij geen zwakte reu was. Hij was voor een huishond zeer gespierd, je kon zelfs zeggen gespierder dan de meeste honden, hij had een uitstekende conditie en zijn vechtskills waren ook totaal niet slecht. Hij had dan ook bijna zijn hele leven trainingen gehad - trainingen voor het vermoorden van honden. Hij was snel, gespierd, groot en krachtig. Hij was een tijdje champion geweest, totdat hij gewond raakte en niet meer verder kon vechten voor bijna twee maanden. Toen kreeg een andere hond zijn rang. De reu had in zijn leven aardig wat honden zwaar verwond of zelfs gedood. Zelfs zijn broer had hij vermoord in een van de gevechten. Hij was dan ook getraind op het aanvallen van honden bij de keel. Ook zijn bijtkracht mocht niet onderschat worden. Zijn ras, American pit bull terrier, stond bekend om de vreselijk sterke beet, een van de sterkste van alle hondenrassen. Toch, dat alles betekende niet dat Keegan een vals kreng was, een doorgedraaide vechthond. Nee, hij kon een normale hond zijn. Je moest alleen geen problemen met hem hebben. Keegan had in zijn niet al te lange leventje veel van honden geleerd. Hij had tegenover duizenden verschillende persoonlijkheden gestaan, al waren de persoonlijkheden in de ring meestal niet duidelijk. Ze waren vervaagd, niet meer zoals ze eerst waren, bloeddorstig, gek, gestoord. En meestal was dit de schuld van de mens geweest.
Met zijn bruine ogen keek hij het gebied rond. Een herstellende, maar nog altijd diepe wond lag in zijn borst, van het gevecht met zijn broer. Elke nacht zag hij die beelden weer, van die grote reu, met bloeddorst in zijn oren, snakkend naar het moment, waarop hij zijn tanden in het vlees van de reu zetten kon. Zijn broer was heel erg veranderd, gek gemaakt, hij was een ware psychopaat geworden. Keegan zag ook weer het moment voor zich, waarbij de grote, rednose op de grond lag, zijn ogen begonnen de vechtlust te verliezen, zijn ademhaling stopte, bloed stroomde uit zijn keel. Keegan had zijn broer gedood. Ja, dat had hij werkelijk gedaan. Maar hij moest wel. Zijn broer stond op het punt hem te vermoorden, dus Keegan moest iets terug doen. En toen zijn broer zijn keel eventjes niet bedekte, wist Keegan dat dit de enige en laatste kans was, om hier ooit levend uit te komen. En ja.. Toen had hij zijn broer vermoord.
Algauw drong de geur van een onbekende hond de neus van de reu binnen. Met een koude blik keek hij onderzoekend rond, maar hij zag geen gestalte verschijnen. Zijn ijskoude, bruine ogen konden sommigen af en toe nog rillingen bezorgen. De reu ging zitten, strak voor zich uit kijkend. Het duurde inderdaad niet lang voor er een teef verscheen. Ze was groot, maar Keegan betwijfelde of ze groter dan hem was. Ze zag er voor een teef echter wel sterk uit. Ze kon amper een huishond zijn. Ze was mager. Was ze een zwerfhond? Net zoals hem? Hij duwde zichzelf omhoog, terwijl hij even zijn kaken op elkaar drukte. De diepe wond op zijn borst, die bij bijna elke onverwachte beweging weer open scheurde, brandde weer. De witte vlek op zijn borst begon weer rood te kleuren, maar hij had geleerd pijn te negeren. Hoe kon je ook anders, als vechthond. Als je daar bij ieder pijntje pijn ging leiden, zagen anderen je zwaktes en was je gauw afgemaakt. De reu keek een kort moment naar de teef, waarna hij kort zijn gecoupeerde oren in zijn nek drukte, maar algauw kwamen ze weer oplettend naar voren. Hij knikte haar eventjes begroetend toe, waarna hij zijn tong over zijn borst liet glijden. De wond brandde bij iedere keer dat zijn tong over zijn borst gleed, maar hij negeerde het. "Hallo," sprak hij rustig. Zijn ruwe stem gleed soepel uit zijn keel, terwijl hij haar onderzoekend aankeek. "Ik ben Keegan, en jij?" vroeg hij met een kleine grijns. Naast het feit dat Keegan een vechthond was, was hij ook al heel zijn leven een charmeur geweest. Hij hield van de aandacht van teven, al hield hij toch nog net iets meet van zichzelf. Hij had een gigantisch ego, maar in het bijzijn van teven liet hij deze toch iets meer inzinken. Tegenover reuen was hij een stuk minder aardig dan tegenover teven. Behalve als de teef lelijk was. Dan mocht ze van hem weg. Maar deze teef was niet lelijk. Dus misschien was zij wel een prima gezelschap voor vandaag.

+ I'm so sorry, hele slechte post. Telefoonpost xD

De wond op zijn borst, welke steeds opnieuw open ging, bloedend totdat de grote, zwarte reu eindelijk zijn rust gevonden had. Maar dit waren niet de enige wonden die brandden. Ook de mentale wonden die hij opgelopen had, brandden nog altijd diep in zijn ziel. Vanaf zijn geboorte was er geen enkel ander doel voor hem bestemd, dan het verwonden en doden van anderen, zodat mensen geamuseerd werden. Mensen die het geweldig vonden om anderen pijn te zien lijden. Daarom was de reu enigszins blij dat hij weg was van die slechte plaats. Maar eigenlijk miste hij zijn baas wel en was hij enigszins verscheurd door het verlies, verward omdat hij zijn baasje plotseling kwijt was. Natuurlijk had hij waarde gehecht aan de relatie met zijn baas, het was immers de man die hem al had sinds hij 2 maandjes was. Dit betekende dat Keegan meer dan twee jaar in bezit was van de man. Natuurlijk hield de reu van de man, die hem elke dag eten gaf, zijn nodige aandacht.. Maar daarnaast, de man was degene die de reu trainde tot wat hij nu was, tot wat hij nu kon. Kon hij er blij mee zijn, dat hij getraind was op het grijpen naar andermans keel? Kon hij er trots op zijn dat hij meer bloed op zijn klauwen had, nog meer dan het aantal prooien die clanhonden in hun gehele leven gevangen hadden? Hij had immers zijn bloedeigen broer moeten vermoorden, om zelf niet te sterven. Was dit nou het leven wat hem gegund was, al vanaf zijn geboorte? En hij was niet de enige, duizenden honden hadden hun leven gegeven voor hetgene wat hun baasjes van hun wilden. En ze konden er allemaal niets aan doen. Een hond is het enige wezen in de hele wereld, die meer om zijn baasje geeft dan om zichzelf. Natuurlijk doet hij alles wat zijn baasje van hem verwacht, van hem wilt. Ze willen hun baasjes immers niet kwijt.
De grote American pit bull terrier reu had het dan ook niet altijd makkelijk gehad. Ook hij, als ex-champion, wilde opgeven, was het vechten voor zijn leven helemaal zat. Hij wilde gewoon wegkrabbelen, verdwijnen van deze verschrikkelijke wereld, maar hij ging door. Hij vechtte door, tot het bittere eind. En eigenlijk is zijn echte leven nu pas begonnen. Hij had alle vrijheid die hij na 31 bittere, duistere maanden verdiende. En natuurlijk, dit was een vreemd gevoel voor hem, het verwarde hem, liet hem leeg voelen, maar het was beter. Hij had niet voor niets littekens verspreid over zijn hele lichaam, hij had niet voor niets een wond zo groot als een appel op zijn borst zitten, een die maar niet wilde helen, een die hem voor altijd zal herinneren aan de dood van zijn broer. Hij had gevochten voor zijn leven, zodat hij dit moment eindelijk kon meemaken. En nu had hij vrijwel alles wat hij wilde. Het enige wat hem aan zijn duistere leven herinnerde, was de zwarte halsband, met scherpe, ijzeren punten eraan. Hij droeg de halsband nog altijd en was ook niet van plan deze te lozen. Het was een kleine herinnering. Want de tijd had niet alleen slechte dingen met zich mee gebracht. Hij had vechttechnieken geleerd, die hem lieten overleven in deze wereld. Hij was bijzonder gespierd, gespierder dan menig andere honden, wat ook niet vreemd was, als je bijna heel je leven training had gehad. En hier was hij blij mee. Dit vertelden anderen dat je niet met hem moest spotten. Want als er iets was wat hij haatte, waren het reuen met een groot ego, denkend dat ze konden winnen van hem. En bijna negentig procent van hen, haalde hij onderuit alsof het pupjes waren.
Toen de teef begon te spreken, grijnsde hij eventjes charmant, alle diepgaande gedachtegangen wegduwend, zich concentrerend op dit moment. Het moment waarbij hij zich op een plek bevond met één niet verkeerd uitziende teef. Ze stelde zichzelf voor als Spottedpelt, een naam die hem ietwat vreemd in de oren klonk, maar ook haar geur kon hij niet associëren met iets bekends. Zijn reuk was niet zeer goed, hij had eens een hele harde beet in zijn neus gehad en ook liep er nog altijd een goed zichtbaar litteken over zijn gezicht, welke over zijn neus verder liep. Toch was zijn reuk goed genoeg om vele hondengeuren erin te herkennen. Was het iets als een grote pack? Een hondenpack? Of waar had hij mee te maken? Keegan zijn gedachten schoten even naar e vele maffiagroepen en associërde het daarmee, maar wist niet of het te vergelijken was. De reu keek eventjes met zijn mooie, bruine ogen diep in de blauwe ogen van de Australian shepherd, een charmante grijns sierde zijn gelaat. Hij liet een korte stilte vallen, waarna hij weer begon te spreken. "Prachtige naam," Zijn ruwe stem rolde soepel uit zijn keel, terwijl hij wegkeek, naar de blauwe hemel. De zwarte halsband schuurde ongemakkelijk rondom zijn nek, terwijl enkele druppels bloed opnieuw op zijn vacht druppelden. Hij was een echte tevenliefhebber, als je het zo noemen kon. Al vanaf pup hield hij van de aandacht die hij van teven kreeg, maar liefde was als je het zo zeggen kon, niet voor hem bestemd. Een slechte karma lag over hem heen als het om liefde ging. Het kon hem gewoon niet vinden. En was hij eerlijk was, hij had er geen groot probleem mee.  Algauw keek hij weer naar de teef, welke opmerkte dat hij niet uit dit gebied kwam. Zijn wenkbrauw kwam een stukje omhoog, waarna hij langzaam knikte. "Helemaal waar. Ik ben geboren en getogen in Brazilië," sprak hij toen met een grijnsje. Hij keek haar opnieuw aan. "Waar kom jij dan vandaan?" vroeg hij enigszins nieuwsgierig, zijn gecoupeerde oren kort in zijn nek leggend. Hij keek opnieuw naar haar blauwe ogen. "Je hebt mooie ogen," merkte hij charmant glimlachend op. Zijn oren gingen weer naar voren en hij ging zitten, om vervolgens de bloedende wond opnieuw te likken. Een pijnscheut schoot door de reu heen, toen hij zijn kop naar de wond boog. Hij kon er niet goed bij. Wat vervelend was dit. De reu zuchtte eventjes en liet met moeite zijn tong over de brandende wond glijden.

1042 woorden x'D

Hij probeerde haar te peilen, maar wist niet goed wat hij van haar moest vinden. Ze leek hem zo een teef, die werkelijk ieder moment bij iedere gebeurtenis uit kon flippen, hatend en woedend. Maar daarnaast, misschien was ze wel heel anders. Misschien was ze wel een schatje, net zoals hem. Misschien was ze wel zo een teefje, een die hard-to-get wilde spelen, denkend iedere reu vond haar helemaal geweldig, maar eigenlijk was geen enkele reu geïnteresseerd in een hard-to-get spelende teef. Nee, hij wist het echt niet. Maar, ze leek enigszins nieuwsgierig. De interesse was dan ook wederzijds. Ze kwam hem niet voor als zwerfhond, gezien ze niet alleen woonde, maar ze was ook helemaal geen huishond. Ze was een heel stuk doorgetrainder, slanker en minder netjes als een huishond. Als zij bij mensen woonde, was haar vacht veel mooier geborsteld. Haar ras had een prachtige bos haar, ieder mens zou dat willen verzorgen. De reu keek haar eventjes onderzoekend aan, maar haar korte antwoord en haar felle blik lieten hem even fronsen. Nee, hij had werkelijk geen idee. Wat voor een gesloten karakter had ze? Echt typisch een teef weer. Een gesloten boek, met driedubbel slot erop zodat nooit iemand de ware 'ik' kon zien. Af en toe was het echt een vermoeiend geslacht.
Ze vertelde uit het gebied te komen. Hij knikte langzaam. "Je woont niet bij mensen hé?" vroeg hij rustig, haar strak aankijkend. Ze leek echt elk moment naar zijn hals te kunnen vliegen. Niet dat dat hem af liet schrikken. Hij keek haar enkel koeltjes aan. Ze leek niet bepaald gecharmeerd te zijn van zijn opmerking en liet dit ook duidelijk merken. Hij moest zijn praatjes voor zich houden, had ze op een snauwende toon gezegd. Hij keek haar kort geamuseerd aan. "Complimenten niet meer welkom bij teven?" sprak hij toen met een ietwat gekanteld hoofd, zijn grijns verdween langzaam, terwijl zijn oren in zijn nek gelegd werden. "Normaal doen ze er alles aan om 'knap' genoemd te worden, maar blijkbaar is het hier niet welkom. Interessant," sprak hij toen ietwat kortaf, al lag er weer een geamuseerde uitdrukking op zijn gelaat. Normaal deden alle teven er een moord voor om door zo een geweldige reu als hem, tenminste, hij vond zichzelf geweldig, knap genoemd te worden. Maar deze Australian shepherd wilde dat blijkbaar niet. Bizar.
Ineens, in een periode van maximaal tien seconden leek heel haar stemming omgeslagen te zijn. Hij fronste. Aha. Hij had dus te maken met een teef met stemmingswisselingen. Verklaarde een hoop. Ze vroeg waar zijn wond vandaan kwam. Hij grijnsde kort en stond op. Je zag overal littekens zitten, spieren en natuurlijk zijn halsband. "Zegt dit niets? Ik was een vechthond vroeger, getraind om te overleven, getraind om te vechten, getraind om de zwakke plekken van anderen op te zoeken. Ik heb met meer honden gevochten als jij in je hele leven gezien hebt," sprak hij op een extreem rustige, bijna koude toon. Een grijnsje lag op zijn lippen. "En af en toe, als anderen jou zwakke punt gevonden heeft, zullen ze toebijten," sprak hij toen. "Dit betekend uiteraard niet dat ik zwakker was. Ik heb de overwinning gevierd. Hij heeft wel een prachtige herinnering op mij borst gezet, het laatste gevecht wat ik gedaan had als vechthond." Hij verborg zijn verleden niet. Keegan keek haar rustig aan. Een geamuseerd grijnsde lag op zijn lippen. "Dus, heeft mevrouwtje nu nog iets te zeggen?"

Keegan keek haar stilletjes aan, zijn bruine ogen onderzochten haar houding. Ze leek een of andere stemmingswisseling te hebben gehad, maar ook voor die plotselinge stemmingswisseling en de woedende, felle reactie op zijn compliment lieten hem nadenken. Ze was anders dan alle teven die hij kende, ze hunkerde blijkbaar niet zo op aandacht, zoals de rest wel deed. Maar hij wist toch niet goed wat ze van haar moest vinden, wat ze was, waar ze thuis hoorde, of ze wel een thuis had. De geur die ze bij zich droeg was anders dan de geuren die hij gewend was. Ook zag ze er beter getraind uit dan een zwerfhond. Ze was gewoon anders. Er vormen zich vraagtekens rondom deze teef, welke de naam Spottedpelt bij zich droeg. Hij was eigenlijk best wel nieuwsgierig naar haar. Toen de teef zei dat ze bij een clan zat, fronste hij. Een clan? Hij ging rustig zitten, maar besloot er verder niets op te zeggen. Boze teven konden af en toe heel eng zijn en hij zou teven zonder echte reden - als ze hem wilden vermoorden bijvoorbeeld, geen pijn doen. Behalve qua emoties, maar dat was weer een ander verhaal.
Toen ze hem vertelde dat zijn complimentjes niet welkom waren, schudde hij kort zijn hoofd. Zijn bruine ogen waren op die van haar gericht. "Wat jammer nou, kwetst me wel hoor. Nog nooit heeft een teef me afgewezen," mompelde hij gespeeld gekwetst. Echter kon hij zich niet inhouden en kwam er nog een andere opmerking uit. "Dat ze me nog niet afgewezen hebben zal wel een reden hebben," sprak hij met een kleine grijns. Hij wist vrijwel zeker dat deze opmerking niet gewenst was, maar hey, het had gewoon zo zijn redenen. Hij was gewoon geweldig knap, sexy, gespierd en gewoon geweldig. Hij had eens als jongere hond een stalkende teef achter zich aan, dat was weer wat minder. "Niet alle teven zijn hetzelfde zal maar zeggen." Langzaam knikte de donkere american pit bull terrier. "Gelukkig niet zeg," sprak hij toen, zonder een grijnsje. Het was eigenlijk zeer serieus. Allemaal teven die hetzelfde waren. Bah. Dan wilde hij zich echt kunnen teleporteren naar de maan.
Na zijn verhaal te hebben gedaan, zoals ze vroeg, vroeg hij of ze nog iets te zeggen had. Ze knikte, maar vroeg alsnog waarom. Hij haalde ietwat onverschillig zijn schouders op, waarna hij opnieuw de wond op zijn borst likte. "Honden hebben wel vaker iets te zeggen op het onderwerp 'vechthonden'. We worden beschuldigd als moordenaars, al denk ik dat jou volkje ook niet al te vriendelijk is," sprak hij ietwat fel. "Maar jullie doen het vrijwillig en wij worden gedwongen, omdat we anders vermoord worden door onze baasjes, gebruikt worden als bait voor vechthonden die wél bereid zijn om te moorden, dus ik verwachtte wel dat je iets te zeggen had," sprak hij nog steeds op dezelfde felle toon, al was zijn houding rustig. Hij haatte de vooroordelen bij vechthonden. En misschien was hij wel een psychopaat, maar als honden hun mond niet konden houding, zorgde hij er wel persoonlijk voor dat ze hun bek hielden.

Psychopaat. Het woord psychopaat schoot door zijn kop toen hij aan zichzelf dacht. Maar, hij was zeker geen psychopaat. Anderen pijn doen kon nog, als anderen hem maar pijn deden, maar een ander vermoorden had hem toch echt altijd pijn gedaan. Het was tegen zijn wil in geweest, het leven van een ander te ontnemen. Maar het moest, wilde hij overleven. Hij was een overlever, hij toonde zijn zwaktes niet op het laatste moment, op het beslissende moment. Hij toonde zijn zwaktes pas als dit moment voorbij was, als er niemand meer was die hem wat kon doen. Niemand zou hem ooit iets kunnen doen, zolang er maar niemand kwam die zich in zijn comfort-zone drong. Hij moest anderen weg houden. Niemand mocht ooit de zwakke 'ik' zien. Niemand mocht ooit het werkelijke karakter van hem meemaken. Hij moest sterk blijven, zijn harde kern mocht niet doordrongen worden. Hij moest zijn pantser sterk houden, want als hij zijn zwaktes zou tonen, zou dat het einde zijn van heel Keegan.
''Ik begrijp het nu. Ik geloof dat jij hier dan geen moeite hebt met overleven.'' De zwarte reu knikte langzaam, terwijl zijn bruine ogen even afdwaalden. "Overleven? Nee, in de ring was het overleven moeilijker dan hier. Voor mij is dit niet overleven, maar leven," sprak hij rustig, zonder enige emoties te tonen. Zijn bijzondere bruine ogen, welke extreem goed opvielen met zijn zwarte vacht, keken opzij. Hij verbrak iedere vorm van contact voor een moment, hij stelde zich weer sterk op. Hij had te veel losgelaten, dat wist hij nu zeker. De halsband van de reu schuurde nog altijd rondom zijn nek. Veel van de puntige stekels zaten nog op de halsband, maar enkelen waren al afgebroken of gewoon helemaal verdwenen. "Maar hoe zit dat bij jou? Moet jij overleven?" siste hij scherp. Hij had prima door dat deze teef totaal niet gediend was van zijn flirterijen, maar misschien werd het dan eens tijd op deze Aussie op te fokken en juist te gaan flirten. Misschien werd het dan nog eens zeer interessant.
Vervolgens vroeg de teef hem of hij eten kreeg of zelf moest jagen. Hij liet een charmante grijns zien. "Well, ik joeg. Ik joeg op honden. Nu jaag ik ook op honden, op teven, maar dan op een andere manier," grijnsde hij, waarna hij opstond. De spieren op zijn schouders vielen vrijwel meteen goed op. De gecoupeerde oren van de reu gingen naar voren, waarna hij een klein stukje naar haar toe boog. "Als je met je onschuldige brein snapt wat ik bedoel," knipoogde hij toen. Zijn ruwe stem, welke charmant aanklonk en voor menig teven - welke wel geïnteresseerd in hem waren, lekker in de oren klonk, rolde zonder veel moeite uit zijn keel. Hij haalde kort zijn tong over zijn lippen en ontblootte kort zijn tanden. Oef, hij was goed. Hij zette een stap naar haar toe en keek haar recht in haar blauwe ogen, waarbij hij weinig afstand van haar hield. Ze werd een beetje ingesloten, zoals hij het noemde. Nu wilde hij haar reactie maar al te graag weten. Hij verdiende wel een likje vond hijzelf *whatsapp pedo smiley here*.

http://images.gutefrage.net/media/fragen/bilder/was-bedeutet-dieses-smiley-es-ist-bei-whatsapp/0_big.jpg Deze smiley dus