History repeats itself [Keegan]

Haar twee ogen waren strak op het poortje gericht van haar buiten nest. Na maanden was haar baasje teruggekeerd, na maanden zat ze terug in dezelfde kooi waar ze moons aan een stuk had gezeten, wachtend op een volgende training. Zij werd echter niet getraind, maar het waren de grotere reu's die gebruikt werden om te vechten. Haku was maar een enkele pion, een enkele pion die moest vallen om de koning schaakmat te zetten. Ze draaide vluchtig haar kopje om naar de struiken naast haar nest, die grensden aan het bos. Geen twoleg die het waagde om hier rond te dwalen, niemand die ook maar iets wist van de 'hobby' van haar baasje. Haar beide oren schoten direct naar achteren toen de geur van een onbekende hond haar bereikte. Was het nu al tijd?! Ze richtte zich direct op, maar zag de twoleg niet op haar afkomen. Haar staart zakte tussen haar poten en haar oren schoven nog verder in haar nek. Op sommige momenten was ze toch blij met de vier hekken om haar heen, dit was haar plek van veiligheid.

Het leek een eeuwigheid te duren voordat er plots beweging te zien was, al had de geur haar al eerder bereikt. De buurt stond bekend om zijn vechthonden, dus het zou haar niets verbazen dat een loslopende vechtershond plots grommend langs haar hek zou lopen. Het teefje zette automatisch enkele stappen naar achteren en liet haar kopje wat zakken, zodat ze wat verdween achter de struiken. Vanuit deze houding kon ze ook makkelijker bewegingen spotten. Amper enkele seconden later verschenen enkele poten tussen de struiken door. Hakuchi richtte zich direct op en haalde haar lip in een grom op toen een zwarte reu voor haar hek verscheen. Ze kwam dan misschien wel dreigend over, maar de staart tussen haar benen verried dat ze nog steeds angstig was. Angst was haar leven. Er was geen moment dat ze dat niet was, en dat allemaal dankzij haar eigenaar en zijn duistere spelletjes. Even ging haar blik naar de andere kant van het hek. Iets verder zaten de 'echte' vechtershonden. Zij zaten niet in kooien, maar hingen ieders aan een stevige ketting vast, met genoeg afstand tussen de andere, zodat ze niet konden uithalen naar elkaar. De reu zette zich enkele meters bij haar kooi neer en richtte zijn blik rustig op haar. Dit was één van de enige honden die niet grommend op haar af kwam, waardoor ze even in de war was. Haar ene oortje leek even wat naar voren te gaan, maar schoof al snel terug in haar nek. "Alles okay?" Haku zat nu tegen de andere kant van het hek aan. Haar zij zat tegen het hek aan. De hond zat dan wel aan de andere kant van het hek, maar dat wilde niets zeggen. "Wie ben jij?" gromde ze direct naar de reu. Haar stem leek dan wel dreigend, maar de angstige ondertoon kon je niet mislopen. In haar tijd hier had ze zich al wel beter kunnen verdedigen, beter dan sommige andere honden die haar taak hadden gedeeld. Voorlopig was ze de enige hond waarmee de andere werden getraind. De hond waarmee ze het nest gedeeld had, was een tijd geleden niet meer terug gebracht van zijn training. Dat betekende maar één ding.

"Wat een teleurstelling," Het gedrag van de Pitbull deed haar heel hard twijfelen over wat zijn bedoelingen waren. Aangezien ze enkel agressieve honden kende, wist ze niet direct hoe ze zou moeten reageren op een hond die een andere kracht uitstraalde. "Maar, ze noemden mij altijd al Keegan, met wie heb ik te maken?" Haku richtte haar oortjes iets wat nerveus naar voren toen de hond geen kwaad in zin leek te hebben. 'H-Hakuchi," mompelde ze twijfelend als antwoord op zijn vraag en trok zichzelf recht, waarna ze een heen en weer liep langs haar kant van het hek. De naam van de reu kwam haar vaag bekend voor. Misschien had ze het ooit eens vluchtig opgevangen van de vechtershonden? Wie hij ook was, hij was niet te vertrouwen. Als de vechthonden zijn naam kende, was hij al zeker niet te vertrouwen. "Jammer dat er een hek tussen zit," Ze hield halt toen hij weer sprak en richtte haar blik op het hek tussen hen in. "Dat hek is het enige wat me bescherming bied," mompelde ze en liet haar kopje weer wat zakken, zoekend naar overgebleven restjes. Met dat ze haar rug naar de hond toedraaide, waren haar verschillende littekens duidelijk zichtbaar. Haar kopje was gelukkig grotendeels gespaard gebleven, maar haar poten hadden het goed te verduren gehad.

Haku snoof kort toen er wat zand opstoof en richtte zich vervolgens weer wat op. "Aangenaam kennis te maken, Hakuchi," Ze draaide zich nog niet naar de reu toe, maar probeerde haar aandacht vooral op iets anders te richtten. Een normale huishond zou niet snel zijn aandacht van een andere hond afwenden, maar zou eerder de andere heel de tijd in de gaten houden. Haku was anders en richtte haar blik veel vaker op de grond, wetend dat haar staart anders nog verder tussen haar poten zou zakken. "Ben jij een vechthond?" De bruine pitbull draaide zich direct om bij de vraag van de reu. Doordat hij dichter tegen het hek stond viel zijn wond nu ook bij hem op. Haar oortjes schoven naar achteren bij de gedachten. "Ik ben enkel nuttig om vechthonden te trainen," gromde ze plots naar de hond en zette een stap dichter naar het hek toe. Haar sociale skills waren niet één van de beste, wat nu wel duidelijk te zien was. Haar blik ging naar de borst van Keegan. Zulke wonden betekende maar één ding/"Jij wel zeker," blafte ze en kneep haar oogjes tot spleetjes, waarna ze zich zijdelings omdraaide. "Blijf uit mijn buurt." mompelde ze terug op een zachtere toon en wendde haar blik terug op de grond,weg van de reu.

Haar ogen had ze op de grond gericht, weg van de reu, weg van het hek dat hen scheidde. Ze had haar ogen even gesloten, zodat haar temperament wat bedaard werd. Als ze nu te luid ging blaffen kwam haar eigenaar zich zeker moeien. "Hakuchi, rustig maar," Ze bleef staan war ze stond, haar ogen nog steeds gesloten. Het feit dat de reu haar naam zei, liet haar even haar ene oog openen. Hij was één van de enige die ooit haar naam hardop had gezegd. De twee andere die haar naam vaker luidop zeiden waren haar eigenaar en haar hok-genoot, die er nu niet meer was. Hakuchi, ik snap was je doormaakt, ik ben geen vechthond meer, rustig," Voorzichtig opende ze haar tweede oog, alsof er iets of iemand haar aan het besluipen was. Haar oortjes hingen naar beneden. Naar achteren lagen ze niet meer helemaal, maar ze stonden ook niet enthousiast naar voren. Ze had even tijd nodig om de emotie van zijn gezicht af te lezen. Moordlustig was niet de emotie die ze in zijn ogen zag, toch niet meer. Blij was het ook niet. Wat het ook was, het was iets in de aard van meelevend en ongerust. "Ik zal je echt niets doen.." Haar oortjes lagen nog steeds zoals ze net lagen. Enkel haar staart was hetgeen waaraan men kon zien dat ze nog steeds niet op haar gemak was. Het zou ik niet snel voorkomen dat ze dat wel zou zijn. Haar zelfvertrouwen en vertrouwen in andere was nu eenmaal verstopt in een groot zwart gat. Ze liet haar kopje wat zakken, zodat ze zich lager bevond dan de reu. "Promise me. Cross your heart," zei ze zachtjes, waardoor het er bijna uitkwam als gejammer. Haar oogjes richtte zich op de Pit bull, wachtend op zijn bevestiging of juist op een negatief antwoord.

Ze richtte haar oortjes wat meer op toen de reu zei. "I promise," Het was niet bepaald overtuigend, maar het was er wel uitgekomen. Keegan legde zichzelf niet veel later neer, wat haar weer een stap naar voren liet zetten. Zijn blik leek even wat afwezig, wat haar de kans gaf om de hond eens goed te bestuderen. In de afgelopen 15moons was ze een prof geworden in het bestuderen van houding en van het inschatten van haar tegenpartijen. Dankzij deze eigenschap had ze zich ook stand weten te houden. Ze weigerde om te sterven, ze weigerde om haar lot te laten bepalen door haar eigenaar. "Dus zeg eens, weet je een manier om uit dit hek te komen? Niet voor altijd, maar voor even. Dit hek voor me geeft me een beetje een hulpeloos gevoel." Ze richtte oortjes even naar voren, waarna ze ze terug iets naar achteren schoof. Uit dit hek? "Ik heb nooit een poging gewaagd, aangezien het waarschijnlijk toch zinloos was." mompelde ze kort. Ze voelde zich eigenlijk ook vele veiliger hier, aangezien Keegan haar vertrouwen nog niet helemaal gewonnen had. Dat zou ook niet plots kunnen. Stap voor stap misschien wel, maar hij moest nu niet gaan verwachten dat ze plots maatjes waren. Even richtte ze haar oogjes op het hek voor haar en vervolgens even naar het brakke hok dat in de hoek stond. Nee, geen goed plan. Wat zou ze trouwens moeten doen als ze eenmaal buiten was?

Het teefje richtte haar kopje iets wat op toen de reu haar plots strak aankeek. "Hoezo is dat nutteloos?" Ze haalde kort haar schouders op bij wat hij zei. Ze had nooit een beter leven gekend, dus waarom zou ze geloven dat het er buiten dit hek beter aan toe zou gaan? "Zou je nooit voor een kort moment alle problemen willen ontvluchten? Een kort moment de vrijheid aanvoelen? Een kort moment niet denken aan je slechte baasjes?" "Wie zegt dat er buiten dit hek ook niet zo'n problemen kunnen zijn?" mompelde ze vluchtig en wenkte even twijfelend met haar oortjes naar voren en terug naar achteren. Haar staart hing ondertussen gewoon ontspannen naar beneden, wetend dat haar juist hier niets kon gebeuren. "Well, het is je eigen keuze, maar ik blijf niet heel de tijd in deze buurt hangen." twijfel had haar nu in zijn macht. Als haar baasje merkte dat ze weg was, al was het maar voor even, zou hij haar zeker wel iets aandoen. Al was het maar een extra training met Experion, de reu die haar haar altijd toetakelde totdat ze niet meer kon staan. Zijn doel was niet om zijn tegenstander te doden, maar om deze juist op het randje van de dood te laten balanceren. De dood volgde er vaak direct op, maar Haku liet hij express leiden. Hij snakte naar zulk leed vermaak en daarvoor was Hakuchi een makkelijke prooi. "Ik zou wel even weg willen, maar wil daarna direct terug." besliste ze uiteindelijk en liet haar blik even naar de hemel gaan, die ondertussen donkerder werd. De Pit bull draaide zich even zijdelings om naar de woning van haar eigenaar. Meestal kwam hij rond dit moment zijn ronde doen, zoals hij elke dag deed, wat haar wat nerveus maakte. "Maar niet nu, niet vandaag." voegde ze er nog snel aan toe e zakte ietsje door haar pootjes toen ze het, welbekende, gepiep van een deur hoorde. Ze zwiepte alarmerend met haar staart. "Ga weg." gromde ze plots en haalde haar lip terug dreigend op. Het was voor zijn eigen bestwil. Ze wilde niet eens nadenken over wat haar eigenaar zou doen als hij erachter kwam dat er loslopende honden op haar hok afkwamen. Het teefje draaide zich weg van het hek, weg van Keegan zonder ook maar één keer om te kijken om hem gedag te zeggen.

Haku's oortjes schoven naar achteren toen ze niet hoorde dat de hond weg strompelde van haar kooi. Ze draaide haar kopje om naar de iets oudere reu, bijna verbaast om het feit dat hij gewoon bleef staan waar hij stond. Haar twoleg riep iets wat ze zelf niet verstond, waardoor de andere honden op het terrein luid begonnen te blaffen. "Indringer!" De stem van Experion kwam er als luidste bovenuit. Even verdween de twoleg uit het beeld, maar verscheen al snel terug met een lusstok, zoals zij het noemde, in zijn handen. Een grijns sierde zijn gezicht toen hij Keegan in het oog kreeg. Het teefje draaide zich met een ruk om naar Keegan die nu langs een andere kant van het hek stond en een dominante houding aannam. Iets liet haar even achteruit deinzen. Wat was hij in hemelsnaam van plan? Wat wilde hij hier mee bereiken? "Ga weg," gromde ze nogmaals en legde haar oren terug in haar nek. "Hier bereik je niets mee." voegde ze er nog snel achter en draaide haar kopje vervolgens naar de twoleg die even zijn blik op haar had gericht. Haku wendde haar blik snel van hem af. In haar wereld was hij het dominante figuur. Wilde Keegan zijn dominantie overnemen? Kon dat trouwens wel? De andere vechtershonden trokken woest aan hun kettingen, wetend dat er een andere hond ten tonele was verschenen. Hoe dominant de reu ook overkwam, haar eigenaar leek niet terug te deinzen. Ze had hem nog nooit voor iets zien terug deinzen.

Keegan liet direct zijn tanden zien en gromde diep, waardoor Haku iets naar achteren stapte. Ze vertrouwde de reu wel, maar iets zei haar om toch weer wat naar achteren stappen. De man leek echter geen moment te twijfelen en stapte bijna direct op de Pitbull af. Wanneer hij de afstand tussen hem en Keegan aflegde riep hij nog één keer iets. Naar wie wist ze niet, al leek het heel hard op de naam van zijn partner. Namen waren makkelijker dan typische bevelen. De twoleg week af van zijn pad en liep in een boog rond Keegan heen zodat hij hem afsneed van het bos. Hakuchi keek hulpeloos toe, aangezien ze op dit moment niet bepaald veel kon doen. "Pas op." was het enige wat ze kon zeg als aanmoediging. Ze zag niet vaak dat de mens tegenover een hond stond. Normaal was het allen hond tegen hond. Ze richtte haar ogen wat naar achteren. Ze leek nog een tweede geluid te horen, een twee twoleg, maar deze kon ze niet direct zien. Hadden ze hen daarnet al in gesprek gezien, voordat hij zijn woning uit was gekomen?

"Ik pas wel op hoor," Hakuchi richtte zich direct op toen de man dichter kwam en blafte een enkele keer luid toen Keegan toesloeg.. Haar voorpoten stonden tegen het hek en haar oren stonden alert naar voren. Haar aandacht was plotseling volledig naar Keegan gegaan, waardoor ze de tweede man niet had zien aankomen. Hij leek zich bijna in de strijd te werpen toen hij zag dat Keegan zijn tanden stevig in de arm van zijn vriend had gezet. Hij trok stevig aan de halsband van de Pitbull om hem los te krijgen van de man en wist er nog een stevig touw aan vast te hangen. Haku's oortjes schoten direct in haar nek en ze draaide zich een enkele keer rond. Het was zo frustrerend om achter een hek te zitten en hulpeloos toe te kijken. Met een enkele sprong, sprong ze om haar hok en richtte zich direct op om in te schatten hoe hoog ze zou moeten springen om er uit te geraken. Hoog was het zeker, waardoor het riskant om uiteindelijk om haar poten te landen. De enige hond waar ze nu tegen kon praten werd aangevallen door haar baas en zijn partner. Ze richtte haar blik nog even op Keegan, die nu gekneld zat tussen beide mensen. Even ademde ze diep in, waarna ze zich afduwde van het hok. Erover geraken ging uiteindelijk nog vlot, maar de landing was niet bepaald één van de beste. Ze zakte even door haar ene poot, maar wist zichzelf toch snel te herpakken. Ze sprintte snel de reu te hulp en duwde vervolgens de, al gewonde man met al haar gewicht aan de kant. De val van daarnet had haar poot goed te pakken gehad, maar dit liet ze totaal niet zien. Ze was al erger gewoon.

Haku haalde haar lip op in een lichte grom naar haar baasje. De blik die ze zag in zijn ogen was vooral verontwaardiging, al zag ze dat zijn ogen ook begonnen te lekken. Een boze uitdrukking kon ze echter niet wegdenken. Die bleef op zijn gezicht staan. Haku deinsde automatisch wat naar achteren en draaide zich even zijdelings naar Keegan om toen die zich bij haar had gevoegd. “Gaat het?” Haku's staart zat terug tussen haar poten. Het moment van adrenaline had niet lang geduurd, waardoor ook de stekende pijn in haar rechter voorpoot naar boven kwam. "Kon niet beter." mompelde ze zachtjes en hield haar kopje weer wat lager dan eerst. Haar blik hield ze op de twee mensen gericht, waarna ze even naar Keegan keek die er, tegenover haar, vele groter uitzag. Hij maakte zich dan ook groot en stak zijn kop dreigend de lucht in. Ze had nog nooit echt zo naast een vechtershond gestaan. Toch niet aan deze kant. Enkel ervoor. Haar baasjes was ondertussen beginnen te vloeken en wilde aanstalten maken om naar binnen te gaan, om iets aan zijn bloedende arm te doen. De andere man begon echter te roepen, iets wat ze niet direct verstond. Ga hem nu maar gewoon helpen. Haku's oortjes zakten wat in haar nek, hopend dat ze gewoon weg zouden gaan.

Een opgeluchte rilling kroop langs Haku's rug toen de twee mannen het huis in verdwenen. "Het spijt me. Ik wist mezelf niet in te houden," De teef reageerde echter niet op wat de reu zei, haar ogen waren strak op de deur gericht. "Ik zie gewoon niet graag teven in de vechtsport, omdat zij beter verdienen. Honden zoals mij verdienen dat, maar honden zoals jij verdienen beter." Ze draaide haar kopje nu toch zijdelings naar de reu toen hij sprak. "Geen enkele hond verdient dat." mompelde ze, erop wijzend dat ook hij er niet in hoorde te zitten. Haku tilde kort haar ene poot op en haalde er vluchtig haar tong over, waarna ze deze snel terug neer zette. Er was geen bloed te zien, maar ze voelde gewoon dat er iets niet goed zat. Gebroken was het ook niet, want anders had ze dat wel gevoeld. "Komt het vandaag goed met je en je baasje en zo? Of zal ik in de buurt blijven?" Even wenkte ze met haar oortje toen hij dat zei. "Ik red me wel." beantwoordde ze zijn vraag en richtte haar blik even kort op het hek. Daar zou ze dus niet meer in geraken. "Trouwens, bedankt.." Een klein oprecht glimlachje verscheen op haar snoetje bij de woorden van de reu. "Jij bedankt om me een reden te geven om mijn hok te verlaten."