I'll make us strong [Open]

De clan had een nieuwe leader gekregen. Rockstar. Appleshade kende hem niet geweldig, natuurlijk weleens gezien - hij was immers Deputy geweest, maar het was niet zo dat ze super veel met hem gepraat had, alsof hij haar mattie was of zo. Toch, ze zou hem later die dag wel feliciteren. Misschien. Hij was immers een reu en ze werd altijd zo nerveus in het bijzijn van reuen. De brindlekleurige teef schudde eventjes haar smalle kop en sloot haar oogjes. Niet aan denken, het was verleden tijd. Ze moest verder zonder die gedachten. Ze was er nu wel vanaf, toch? Opnieuw slikte ze eventjes, waarna ze haar prooi op de prooistapel gooide. Haar oren gingen nieuwsgierig naar voren en ze kantelde haar smalle kopje een beetje, toen sommige honden spraken. Haar staart ging vrolijk heen en weer. Ze zou zich zo wel bij hen voegen.
Het was een standaard herfstdag, kleine zonnestralen kwamen tussen de donkere, grijze regenwolken. Enkele bladeren dwarrelden van de bomen af, waarna ze zachtjes op de harde bomen kwamen. Appleshade keek vrolijk omhoog en hapte naar een van de bladeren. Ze was af en toe een heel enthousiast hondje, bijna een pup, maar ze deed haar warriortaken prima, dus ze vond het zelf geen probleem. De teef kantelde haar hoofd opnieuw, waarna ze even haar tong over haar lippen liep glijden. Haar lichtbruine ogen, welke glommen van interesse en onschuld, keken geïnteresseerd naar de lucht. Een ijskoude, bijna snijdende wind waaide door de vacht van de Stafford. Ze nieste zachtjes, toen een van de bladeren haar neus raakte. Echter werd ze uit haar speelse momentje geschopt toen ze een stem achter haar hoorde, een bekende stem. Ze zag de reu, een andere hond begroetend. Het was hun leader. De andere hond leek hem echter niet gehoord te hebben, dus besloot zij vriendelijk te wezen. Ze keek enigszins nerveus naar de grond, waarna een zachte begroeting haar mond verliet. "Hallo," sprak ze met een glimlachje op haar gelaat, waarna ze kort haar bruine ogen op hem richtte. "Gefeliciteerd Rockstar," glimlachte ze vervolgens vriendelijk, toch enigszins nerveus, waarna ze haar blik weer op de grond richtte. Haar staart hing stilletjes tussen haar achterbenen.
Snel pakte ze een prooi, ze had immers gejaagd voor vandaag, en legde er ook een neer voor de reu. Appleshade ging zitten. Zou hij haar kennen? Zo niet, stelde ze zich zo wel voor. Ze nam een hap van haar prooi, om minder nerveus te lijken, waarna ze hem weer aankeek. "Hoe gaat het ermee? Voelt het heel anders?" vroeg ze toen met een klein glimlachje op haar lippen, haar hoofd ietwat gekanteld. Dit was geen schadelijke informatie, toch? Ze slikte eventjes en wiebelde wat met haar oortjes. Hopelijk zette ze zich niet voor schut. Dat zou haar 'ik voel me niet fijn bij reuen' probleem niet verbeteren.

- Slechte post, sorry xd

De reu volgde de hond toen deze gewoon verder liep, alsof hij niets gehoord had. Even zakten Rockstar's oortjes wat in zijn nek. Hij kon hem natuurlijk niet gehoord hebben, maar het zou hem niet verbazen moest hij hem gewoon negeren. De meeste clanleden moesten nog wennen aan het feit dat er een nieuwe leader was. Sommige hadden zich in hopeloze tijden gewoon zo hard vastgeklampt aan de andere leader. De Collie keek direct op toen iemand anders hem begroette. "Gefeliciteerd Rockstar," De leader richtte zijn oortjes ietsje op bij het zien van Appleshade. Als Deputy kende hij elke naam vanbuiten, van de kleinste pup tot de oudste van de Eldersden. Hij kende iedereen dan wel bij naam, maar hij had niet het idee dat hij iedereen echt persoonlijk had aangesproken. Misschien moest hij daar eens verandering in brengen. Hij richtte zijn kopje trots op toen ze hem feliciteerde. Hij was altijd al een trotse hond geweest en er was nu geen reden om dat niet te zijn. "Hoe gaat het ermee? Voelt het heel anders?" Rocky richtte zijn kopje even op de prooi die ze voor hem had gelegd en liet haar vragen even door zijn kopje dwalen. "Ik voel me gewoon als anders, " beantwoorde hij haar eerste vraag en richtte zijn ogen even op haar. "Eigenlijk is er niet zo veel veranderd tegenover vroeger."Hij zag Appleshade vaak in groepjes van enkele teefjes, waardoor het hem zelfs wat verbaasde dat ze naar hem toe kwam. Het was in het algemeen wel bekend wie voor wie bang was. De clan was dan ook niet zo heel erg groot, waardoor iedere hond wel bekend was met elk ander clanlid. Hij legde zijn ene poot stevig op de prooi voor hem, maar liet het voorlopig liggen.

Ze nam een voorzichtige hap van haar prooi, luisterend naar de woorden van de nieuwe leader. Hij vertelde dat niet zo veel veranderd was, voor hem, dat alles eigenlijk nog zo was als vroeger. De brindlekleurige teef knikte langzaam en keek met haar glinsterende, grote ogen even naar de reu. "Gelukkig maar," sprak ze toen op een vriendelijke toon, al zag je aan haar dat ze ietwat nerveus was. Ze keek alweer naar de grond, met haar poot op haar prooi gedrukt, haar staart lag stil. "Het gaat je vast wel lukken, het waren zware tijden voor de clan, maar we kunnen erop vertrouwen dat je ons groot maakt," zei ze vervolgens, om het gesprek wat zakelijk te houden. Anders werd het voor haar zo awkward, wat ook niet de bedoeling werd. Dan werd ze weer nerveus en zo. Niet echt een geweldig plan. Ze richtte opnieuw kort haar grote, bruine ogen op de reu, haar neus iets meer in de lucht duwend, zodat ze hem beter aan kon kijken.
Opnieuw scheurde ze een stukje vlees van haar prooi, om hier rustig op te kauwen. De warmte die nog in de prooi zat, maakte de maaltijd iets lekkerder. Ze kon er altijd meer van genieten, als ze wist dat de prooi nog vers was. Rustig kauwde ze op het eten, waarna ze het doorslikte en een poging deed om nog een hap te nemen. Dit keer klapten haar kaken hard op elkaar, duidelijk hoorbaar voor de oren van de teef, waardoor ze ietwat geschrokken naar de grond keek. Haar prooi bleek op te zijn. Ze fronste eventjes, waarna ze haar hoofd ietwat kantelde. Dit was een eigenschap van de teef, welke ze eigenlijk nooit verleerd had. Ze bleef haar hoofd kantelen als ze iets niet snapte, als ze iets wilde weten of als ze geschrokken was. Ze schudde eventjes haar kop, subtiel, waarna ze met haar tong over haar lippen streek. "Heeft u al gejaagd vandaag? Ik ga zo nog iets vangen, misschien kunnen we samen jagen?" sprak ze toen, kijkend naar de grond. Dat was slimmer dan dit lastige gesprek. Ze wist gewoon niet zo goed wat ze hiermee moest.
Ze stond op en schudde zich uit, zodat alle kleine stukjes zand uit haar vacht verdween. Hierna ging ze zitten en keek ze even naar de grond. Lastig dit.

"Gelukkig maar," De leader liet zijn kopje even zakken naar de prooi voor zich, waarna hij zijn tanden stevig in het dier zette. Botjes voelde hij kraken, wanneer hij een stuk vlees afscheurde van het jong konijn. Even haalde hij zijn lip op toen een scherp stukje bot in zijn lip stak. Die kleine prooien ook. "Het gaat je vast wel lukken, het waren zware tijden voor de clan, maar we kunnen erop vertrouwen dat je ons groot maakt," De reu keek direct op bij wat het teefje zei. "I'll make us strong again," zei hij instemmend op haar eerdere opmerking en keek haar even geamuseerd aan toen haar kaken dicht klapte. De prooien waren nu eenmaal niet zo groot in hun gebied. Het was dringend tijd om hun territorium uit te breiden. Hij duwde zijn prooi naar haar toe en wenkte even met zijn kopje dat ze het mocht pakken. Zijn clanleden gingen nu eenmaal voor. "Heeft u al gejaagd vandaag? Ik ga zo nog iets vangen, misschien kunnen we samen jagen?" Eigenlijk lag de leader hier nog maar net, was al vroeg gaan jagen vandaag. Toch leek hij nog even na te denken over haar voorstel. "Ik ben nog maar net terug," blafte hij kort en richtte zijn oortjes wat naar voren. Zijn ogen gingen even vluchtig over de open plek toen er net een groepje warriors terugkeerden van de jacht. "Morgen misschien?" Het laatste zei hij eerder kortaf. Hij moest nog veel dingen doen voordat hij zijn 'oude' leven terug kon oppakken. Hij moest onderanderen nadenken over het rang van de deputy. Starclan zou het niet appreciëren als hij daarmee te lang zou wachten.

De reu zei dat hij hen weer sterk zou maken, wat haar langzaam liet knikken. Hij moest hen wel sterker maken, hun voormalige leader deed het immers niet zo goed en veel bloed was verloren gegaan tijdens zijn heerschappij. Maar Rockstar zou de RiverClan weer opnieuw sterk maken, toch? Ze zouden gezien moeten worden als dappere strijders, zoals ze ook werkelijk zijn. De RiverClan waren geen visvreters, ze waren dappere, loyale en slimme strijders. Appleshade behoorde niet tot die strijders, maar was degene die voor het voedsel in de clan zorgde, die ook zorgde dat de caln sterk bleef. En ze wist, als ze haar ware krachten gebruikte, kon ze aardig wat schade aan een hond aanrichten, maar ze kon het gewoonweg niet. Ze herinnerde zich nog de eerste keer dat ze haar scherpe hoektanden in iemand vlees liet zakken. Ze schrok bijna van haar eigen krachten, welke ze niet onder compleet onder controle had. Haar ras stond om de grote kracht bekend, maar Appleshade kon het gewoon nog niet zo goed gebruiken. Ineens keek Appleshade op. Ze was weer in gedachten verzonken. Langzaam knikte ze. "Ik hoop het maar, het ware barre tijden.. De clan heeft iemand nodig," mompelde ze zachtjes, eventjes naar de grond kijkend. Ja, ook zij had iemand nodig die haar goed aanstuurde, iemand die boven haar stond en haar hielp, al pas het niet eens persoonlijk. "Beloof je me dat je de clan weer sterk krijgt en de rust terug laat keren?" vroeg ze zachtjes, waarna ze slikte. Als hij ja zei, moest ze op het woord van de reu geloven.
Toen het gesprek over ging naar jagen, merkte de reu op dat hij al gejaagd had vandaag en of ze misschien beter morgen konden gaan. Langzaam knikte de Staffordshire bull terrier. Oh StarClan. Dan moest ze gewoon twee dagen achter elkaar met een reu verbrengen. En ze wilde juist jagen zodat er geen awkward silence kwam. Oeps. Oeps. Wat nu? Ze snoof kort. "Prima," sprak ze kortaf, maar niet onvriendelijk, al kon je haar angst bijna zien. Een angst voor iets kon natuurlijk niet ineens oplossen, dus hij moest het ook niet al te persoonlijk nemen. Ze wilde natuurlijk heel graag normaal overkomen, maar in vergelijking tot een aantal maanden terug, was haar angst een heel stuk minder. Ze was zichzelf dan ook aan het trainen om minder bang te zijn en oefende af en toe met vechtoefeningen, maar was gewoon niet zo goed. Ze keek eventjes op. Haar voormalige apprentice kwam het kamp in gelopen. Ze glimlachte kort. "Vreemd genoeg heeft zij wel leren vechten, in tegenstelling tot mij," mompelde ze kort. Algauw keek ze weer richting de reu. Wat ze nu moest zeggen, wist ze niet precies. Ze kon gewoon niet geweldig een gesprek aanknopen met hem, omdat hij een leader was en een reu en ze heel erg bang was iets verkeerds te zeggen. Dan zou ze echt voor schut staan. Ze slikte eventjes. "Zullen we dan naar de Waterfall gaan morgen? Misschien kunnen we via de Small Forest gaan, daar eventueel wat muizen vangen als het lukt, dan langs de River om waterratten te vangen en vissen en bij de Waterfall vissen naar de grotere vissen?" stelde ze toen nadenkend voor. Ze liep deze route vaker en kwam vaak met aardig wat prooi thuis, dus dacht dat dit wel een goed plan was. Hoopte ze in elk geval.

Het teefje mompelde iets instemmend op wat hij eerder zei en richtte haar kopje vervolgens weer naar hem op. "Beloof je me dat je de clan weer sterk krijgt en de rust terug laat keren?" Rockstar liet zijn tong even enthousiast uit zijn mond hangen bij haar woorden, maar trok deze al snel terug in om te antwoorden. "Dat is een belofte die ik wil nakomen." zei hij direct en glimlachte opgewekt. Haar interesse in het terug sterk maken van de clan liet hem even in stilte nadenken. "Vreemd genoeg heeft zij wel leren vechten, in tegenstelling tot mij," De reu volgde de blik van Apple toen ze begon over haar eerdere apprentice. Hij wilde net antwoorden op wat ze net gezegd had toen het teefje plots een voorstel deed oom morgen te gaan jagen. Hij knikte direct. "Als je wilt kan ik je dan ook nog wel wat helpen met je vechttraining?" stelde hij vervolgens vriendelijk voor. "Wie weet wordt je dan wel weer beter dan je eerdere apprentice."

zei hij er nog met een grijnsje achter.

"Dat is een belofte die ik wil nakomen." sprak hij toen. Appleshade keek hem kort aan, waarna ze weer wegkeek. Haar bruine ogen richtten zich naar de grond, ze zei niets meer. Ze moest hem hiermee vertrouwen, ook al deed ze dat totaal niet. De vorige leader beloofde dat ook en wat werd dat? Niets. Het bleef kort stil van haar kant, tot ze toch besloot zachtjes "okay" te murmelen. "Als je wilt kan ik je dan ook nog wel wat helpen met je vechttraining?" stelde hij toen voor. Ze bleef nog altijd naar de grond kijken, maar knikte. "Dat is misschien wel een goed plan.." mompelde ze toen zachtjes, kort omhoog kijkend. "Wie weet wordt je dan wel weer beter dan je eerdere apprentice." Appleshade knikte. "Dat lijkt me wel leuk," sprak ze toen zachtjes, met een kleine glimlach. Hierna stond ze op en knikte ze kort naar hem. "Ik zal je niet langer storen," knikte ze ietwat nerveus naar hem, waarna ze zich omdraaide en richting de kampuitgang liep. Wat jagen zou er vast wel voor zorgen dat ze weer rustiger werd, dan alle nervositeit verdween. Want zij in de buurt van reuen is awkward.

- Topic uit ^.^