Finally the search came to an end! (Keegan)

Onderwerp: Finally the search came to an end! (Keegan) di apr 14, 2015 7:18 pm

Darkisha was geboren in Leaffall, een vreselijk seizoen om als jonge pup in te leven. Elke dag werd kouder en in het Rogue territorium was niet altijd even veel beschutting. Het was dan ook een zware tijd geweest. Haar moeder was net als haar een American Pitbull Terrier, een sterk ras, dat vaak wel wist hoe ze vechten moest. Haar moeder was niet een al te grote pitbull geweest, maar wel erg sterk. Ze had de jonge pup de eerste manen zonder al te veel wonden op te lopen, weten te beschermen.
Tot er op een dag het noodlot toe sloeg, haar moeder, haar prachtige sterke moeder, werd overreden door een monster. Die vreselijke stinkende blikken dieren, die tweebenen in hun muil droegen. Met een klap was haar moeder, haar steun en toe verlaat dood. Darkisha had nog te weinig geleerd, om zelf een stukje territorium en dus prooi, te pakken te krijgen en dan ook nog te verdedigen. In plaats daarvan probeerde ze elk gevecht uit de weg te gaan. De tijden werden steeds zwaarder sinds het ongeveer midden in de Leafbare was. Ze was dan misschien wel getraind in het jagen, maar een onervaren pup als zij was, had in zo'n zware tijd het moeilijk met overleven. Zo had zij Newleaf dan ook net op voldoende kracht gehaald.
Al die manen had ze gewacht op een ontmoeting met haar vader, wiens naam ze enkel wist. Alleen tot haar grote teleurstelling en misschien zelfs verbazing, was hij nooit op komen dagen. Haar moeder had wel verteld dat haar liefje, want zo noemde ze de kater waarvan ze een pup had gekregen, niets van haar zwangerschap af wist. Toch dacht Darkisha al die tijd dat er een mogelijkheid zou zijn dat haar vader haar moeder op zou komen zoeken. Niets was minder waar, nog voordat ze hem had ontmoet had haar moeder haar laatste adem uitgeblazen.

Nu het weer beter was, er meer prooi was en ze dus meer energie overhield, was ze haar zoektocht naar haar nog onbekende vader dan ook gestart. De geuren van Newleaf waren nog steeds niet helemaal vertrouwd, de sneeuw die ze het beste kende was namelijk verdwenen, en daarmee ook die geur. Het jagen in een niet besneeuwd gebied had ze nooit geleerd, maar het beviel haar wel. Het was immers stukken makkelijker dan proberen te jagen in de sneeuw waar in haar zwarte vacht natuurlijk heel erg opviel. Vele honden was ze uit de weg gegaan, wetende dat als het tot een gevecht kwam ze zou verliezen. Haar staart hing ietwat onzeker tussen haar poten terwijl ze haar oren naar de geluiden toe draaide. Waren dat pootstappen? Ze kromp inwendig al in elkaar, wat als er een aanval op haar kwam. Ze wist namelijk bijna zeker dat de ander haar kon ruiken, gezien het feit dat de wind voor haar de verkeerde kant op stond. Ze zakte door haar poten heen en snoof zachtjes. Ze ving een vage geur op die ze met geluk had opgevangen. Hij rook niet zoals die van andere Rogues, de vervelende blaffende en agressieve honden die al op haar pad waren gekomen. Tot nu toe was ze er altijd zonder ernstige verwondingen vanaf gekomen. Enkel had ze nooit de hond gevonden die ze nu al iets meer dan een maan zocht. Haar prachtige bruine ogen richtte zich tot de andere Pitbull Terrier, die bijzonder veel qua bouw op haar leek. Een wantrouwende grom verliet haar borst, terwijl ze haar staart verder tussen haar poten klemde. Ze was erg onzeker, zou deze hond net als de andere Rogues zijn? Haar oren bewoog ze ongemakkelijk in de stilte die even heerste. "Wie ben jij?" Vroeg ze, een klein beetje nerveus maar toch vriendelijk. Haar blik gleed even naar haar poten en weer terug naar de andere hond. Ze wachtte de ander zijn reactie af, zodat ze zichzelf niet in gevaar zou brengen. Haar ogen staarden de andere hond aan, haar blik verliet hem geen enkele seconde, gezien dat met zo'n gespierde en sterke hond fataal kon zijn. Als hij haar zou aanvallen, zou het vast niet goed voor haar aflopen. Zachtjes snoof ze weer, de geur van haar moeder hing nog lichtjes in haar vacht, ergens vond ze het pijnlijk dat die vertrouwde geur, het enige vertrouwde voor haar, langzaam verdween. Ze had er geen macht over, uiteindelijk zouden er enkel een paar herinneringen overblijven. Even kneep ze haar ogen dicht, ze vroeg zich af wanneer ze haar vader zou vinden. Zou hij in de buurt zijn? En misschien belangrijker nog, zou hij van haar houden?

OOC: Alleen Keegan.

Aantal berichten : 151

Het was weer een dag zoals altijd, zo een standaard dag, waarbij je vrij weinig zou doen. Gewoon een dag waarbij iedere rogue gewoon wat rondjes zou lopen in zijn of haar territorium, de grenzen zou markeren en een beetje jagen, genieten van het weer. Een zwerfhond zou eten zoeken, bij mensen bedelen, stelen en eten. Een huishond zou lui op zijn of haar matje liggen, zou spelen of zou gaan wandelen. En een clanhond zou zogenaamd jagen om zijn eigen leven te beschermen, zodat deze niet uit zou hongeren, terwijl ze tegelijkertijd oorlogje speelden met de andere clans. Maar voor Keegan was het een iets andere dag. Hij zat zoals weleens vaker in het gebied waar meerdere honden zoals hem waren, verdeeld onder vele verschillende rassen. Hij was nog lang niet genezen van de fysieke wonden, maar de mentale wonden waren merendeels verdwenen. De ontmoeting met Spottedpelt had laten zien dat hij gewoon geen fuck om anderen gaf. Hij was ijskoud van binnen, koeltjes van buiten, ongeïnteresseerd van binnen, gespeeld geïnteresseerd van buiten. Hij was hard van binnen, hard van buiten. Hij bezat een pantser welke zelfs zijn grootste vijand niet had kunnen doordringen. En dat liet meteen zien hoe sterk Keegan op zijn poten stond. Hij was geen zwakkeling, zoals velen waren. Hij tolereerde geen zwakkelingen, die konden het wat hem betreft uitzoeken. Hij wilde honden vinden die zoals hem waren, honden die de ballen hadden om hun grootste vijand uit te schakelen, de ballen hadden over hun angsten en trauma’s te komen. En ja, sinds hij zijn vijand vermoord had, was hij een andere hond. Groter, machtiger. Zijn ego was er flink door opgekrikt, wat natuurlijk weer een beetje jammer was voor alle andere honden, maar hij voelde zich sterker dan ooit. Ook al was hij nog niet genezen, alleen zijn wilskracht en doorzettingsvermogen zou hem al ver kunnen schoppen. En het feit dat hij zijn wonden vrijwel altijd negeerde, maakte alles nog een heel stuk makkelijker.
Maar buiten dat, bezat ook hij nog altijd een hart. Hij was niet compleet harteloos geworden en ook was hij niet compleet harteloos geweest, want er drukte een gevoel op zijn hart. Hij wist dat het gedeeltelijk zijn fout was geweest dat hij en Spottedpelt nu niet meer normaal met elkaar konden omgaan, aangezien hij haar contact afgewezen had, wat natuurlijk niet echt super lief was geweest, maar hij kon er gewoon nog altijd niet overheen komen dat zij precies op dat moment daar was. Alsof hij het gewoon aantrok. Want ze had dat nooit mogen zien. Het was niet het leukste wat je kon zien, vooral niet als je je al nerveus voelde bij iemands aanwezigheid. Maar, hij wist het alweer achter zich te laten. Zijn brein dacht nog weinig na over dat moment, al zou hij het moment dat hij zijn kaken rondom Moments keel gesloten had nooit vergeten. De ‘roddel’ ging nu ook rond dat Moment dood was. En dat was waar. Ook anderen hadden hem zien vechten met Moment. En hij had vragen gekregen over het moment. Ontkennen deed hij niet. Dat kon niet, want het was allemaal waar. Meestal gaf hij het dan ook toe. Want, hoe kon je anders die wonden beredeneren? Ze waren er niet gekomen door een puppygevechtje. Het waren wel heftigere wonden. De wond op zijn achterpoot was inmiddels dichtgegroeid en was een litteken geworden, terwijl de wond op zijn borst niet dicht leek te gaan. De wond op zijn schouder was ook een twijfel geval. De andere kleine wondjes die hij opgelopen had in het gevecht, waren vrijwel allemaal compleet of er zaten korstjes en littekens.
Hij kop ging de lucht in, terwijl zijn neus alle geuren in het gebied probeerde te onderscheiden en te herkennen. Hij rook hond, hij rook mens en hij rook eten. Super. Hij had wel wat eten nodig. Dus hij volgde zijn neus, hopend dat deze hem bij een voedselrijke plek zou brengen. Hij wist dat het van een boerderij kwam, misschien liepen de kippen wel los of werd er gekookt. Hij hoopte beiden. Dan was er meer voedsel wat hij kon incasseren. Rustig liep hij richting de geur, welke inderdaad afkomstig was van een vrij stille boerderij. Hij zag de schaduwen van een man, welke bezig was met de kippen. Zijn blik scande het gebied. Een vrouw in de keuken. Een stuk vlees in de vensterbank. Of een verse kip. Keegan dacht kort na, maar besloot voor de kip te gaan. Een stuk vlees was sowieso saaier om te stelen en verse kip was lekkerder. Dus hij besloot de kip te nemen.
Het had niet lang geduurd voor hij een dode kip in zijn bek had hangen, oog in oog staande met een woedende boer, welke enkel een fles melk in zijn hand had. Keegan grijnsde en gromde naar de man, welke woedend schold en riep. Keegan draaide zich rustig om en lokte het verlies van de kip nog wat uit door hem over de grond te slepen. De boer gooide woedend de fles melk richting Keegan, welke deze fronsend ontweek en rustig met een drafje verder liep. Op een vrij rustige plek begon hij met eten. Het malse vlees was nog heerlijk warm. Hij genoot werkelijk van de warme prooi. Totdat hij de stem van een vele manen jongere hond hoorde. Ongeïnteresseerd keek hij op. “Wie ben jij?” vroeg de stem. Keegan kreunde inwendig. Oh, waarom moest die pup zijn rust nou weer verstoren. Maar, het was een pup dus hij zou normaal reageren. “Keegan is de naam,” stelde hij zichzelf kalm voor, de American pit bull terrier teef aankijkend. Hij legde zijn poot op de kip, al wist hij dat hij de pup wel zijn kip moest geven als deze hongerig was. Anders was hij weer de gemene hier. En tegen pups was hij dat meestal niet. “En, hoe mag jij heten?” vroeg hij vervolgens, vrij rustig. Zijn blik gleed over de teef. De pup zag er gespierd uit, een echte vechter. Waar zou de moeder of vader van deze hond zijn? Keegan keek kalm naar haar. “Hongerig?” vroeg hij toen, de kip naar de teef schuiven. Hij was echt een schatje.

Darkisha » 1036 » x

♥ ♥ ♥

Ongeïnteresseerd leek die hond wel, duidelijk geen interesse ergens in, dus hopelijk ook niet in een gevecht. Al was het voor Darkisha wel duidelijk dat hij er vele had gehad. Een heleboel littekens sierde zijn uiterlijk, en hij had geen lange vacht om het te verbergen. Een snelle blik wierp de pup dan ook op zijn littekens, eentje zat op zijn poot, terwijl een redelijk nieuwe nog op zijn borst aan het dichtgroeien was, net zoals eentje op zijn schouder. Haar bruine ogen keken verward naar de oudere hond. Hij leek zo veel op haar, wat had ze toch graag haar vader bij zich gehad. Vaak stond een Rogue sterker met meer dan in zijn eentje. Hier en daar zag de pup nog kleine littekens op de hond, in plaats van te vragen hoe hij die wonden had opgelopen, hield ze onzeker haar mond. Eerst maar eens wachten totdat de hond sprak, dan verder maar eens zien wat er gebeurde. Haar oren schoten omhoog zodra de hond begon te praten. Hij was duidelijk niet echt happig op gezelschap enkel leek hij ook niet uit op een gevecht of op gesnauw. "Keegan is de naam," stelde de Rogue, wiens naam ze nu wist, zichzelf voor. Darkisha schrok op, een schok van opluchting schoot door haar lichaam heen, maar tegelijk voelde ze ook angst opborrelen. Wat als hij haar niet kon accepteren als zijn dochter, Keegan.. Keegan was de naam van haar vader! Geen wonder dat hij zo erg op haar leek, net zo gespierd en een zwarte vacht, net zoals haar. Ze voelde al hoe haar staart begon te wiebelen en haar ogen ongeduldig en blij stonden, enthousiasme was het goede woord voor wat ze nu voelde, toch wachtte ze nog even met het brengen van het nieuws. Ze was nog niet vergeten dat haar moeder hem nooit verteld had, dat ze drachtig was geweest, dat hij een dochter kreeg. Nu wist ze zeker dat ze een volledige American Pitbull Terrier was, want haar moeder was er ook eentje geweest. Toch had haar moeder bijzonder weinig informatie gegeven over haar vader. Ze was nu al aan het peinzen over het feit dat ze een gesprek met een volkomen onbekende aan moest gaan. Die volkomen onbekende was dan misschien wel haar vader, maar ze wist praktisch niets over hem. Nu pas viel het Darkisha op dat Keegan zijn poot beschermend over zijn prooi had liggen terwijl hij haar met dezelfde bruine ogen aan bleef kijken. "En, hoe mag jij heten?" Opgelucht keek de pup hem aan, hij wou haar nog niet weg hebben, dan zou ze toch de kans krijgen om tenminste heel even met haar vader te praten. Met een kleine verhoging van enthousiasme in haar stem probeerde ze zonder zichzelf te verraden antwoord te geven. "Darkisha," zei ze zachtjes, een steek van pijn voelde ze weer door haar heen gaan, Darkisha was de naam die haar moeder haar had gegeven. Wat miste ze haar enige zekerheid erg! Haar moeder was haar enige vriend geweest, de enige die ze volkomen had kunnen vertrouwen. Toch had haar moeder haar ook iets belangrijks geleerd, iets dat de pup altijd bij zich zou houden, namelijk doorzettingsvermogen. De pup was niet stil blijven zitten en had getraind, ze was misschien geen goede vechter, maar sterk was ze wel. En dat zou niemand kunnen ontkennen. De kalme blik in de ogen van de andere hond bracht haar weer bij zinnen. "Hongerig?" Vroeg hij vriendelijk, wat was haar vader lief. Toch leek zijn uiterlijk zijn karakter die hij nu liet zien tegen te spreken. Hoe kon een hond aan zo veel wonden komen, terwijl hij vriendelijk was. Ergens wou de pup op zijn aanbod in gaan, maar ze moest laten zien dat ze zichzelf ook kon redden. Het kleine beetje trots dat de pup nog had, wou ze ook houden ook! Ze kon zelf prima jagen, dus waarom zou ze het via de makkelijke weg doen? Ze keek hem met een intense blik aan voordat ze even twijfelend haar kop schuin hield. "Nee bedankt," zei ze vriendelijk, in de hoop hem niet te hebben beledigd. Ze snapte niet veel van andere honden, ja haar moeder had ze bijna kunnen lezen. Maar haar moeder was een van de vele honden geweest, die hier op deze wereld rondliepen. "Mag ik u wat vragen?" Vroeg ze zo netjes mogelijk als ze het maar kon. Ze wou haar vader nu echt niet beledigen of tegen zich in het harnas jagen. Langzaam ging ze zitten, haar rommelende maag verraadde toch dat ze honger had, enkel was ze goed in het negeren van dat gevoel. Ze had ergere honger gehad in Leafbare. "Pap?" Vroeg ze nu zachtjes aan de hond, voordat ze zichzelf had kunnen inhouden. Ze bleef geschrokken stil staan, dat was misschien niet de slimste zet geweest. Hem meteen pap noemen, ze kneep haar ogen even dicht, in de hoop haar gevoelens te kunnen verbergen. Zoals haar moeder haar had geleerd, voordat... voordat het ongeluk gebeurde. De pup voelde nu enorme afschuw jegens, dogpets en hun eigenaren. Wie wou er nu naar een tweebeen luisteren? Die zorgden toch alleen maar voor problemen en konden je niet eens verstaan! Haar zwarte oren bewogen voorzichtig heen en weer, ze was duidelijk nerveus. "Ben jij de Keegan? Ex-vechthond Keegan?" Vroeg ze nu, ze wist dat haar vader een vechthond was geweest, nu ze er over nadacht verklaarde dat wel een groot deel van zijn littekens. Waarschijnlijk was hij nog steeds niet het vechten verleerd. De honger begon nu echt aan haar maag te knagen en beduusd keek ze naar zijn kip. "Mag ik toch een heel klein stukje," vroeg ze zachtjes, bijna bang voor een afwijzing. "Als ik het goed heb, heb je ooit een vriendin gehad, net als ons een American Pitbull Terrier, mijn moeder." Vervolgde ze zachtjes, haar stem bijna zwak. Toch straalde ze nog steeds een bepaalde kracht uit, een doorzettingsvermogen en wijsheid voor een jonge pup. Haar harde kant stond al klaar om het over te nemen mocht ze afgewezen worden. Nu ze eindelijk haar vader had gevonden wou ze hem leren kennen ook! Zou hij een plek voor haar hebben waar ze bij hem kon zijn. Iedereen zou immers weten dat een pup niet te lang alleen kon leven, zeker niet in het gevaarlijke en uitdagende Rogue leven. Ze snuffelde zachtjes en voorzichtig aan de schouder van haar vader, zijn geur was nieuw voor haar maar het straalde meteen al iets vertrouwds uit. Zou ze dan nu toch een nieuwe kans krijgen, een kans op geluk met haar familie? Ze keek hem met haar sprekende bruine ogen aan, het enige wat ze nu kon doen was afwachten. Afwachten totdat hij haar vermoedens zou bevestigen of afweren. Als het laatste gebeurde zou alle hoop die de pup nog had vergaan. Dan was haar hele zoektocht voor niets geweest, dan zou ze zichzelf moeten leren te overleven in het wild. Niet dat ze wenste een dogpet te zijn, die wezens hadden nog wel het verachtelijkste leven van al. Wie wou nu eten uit een bak, en slapen op een matje bij de deur. Hoe kon een hond dan gelukkig zijn. Het was toch veel beter eigen baas te zijn, of in een roedel te leven. Een roedel bracht veiligheid met zich mee, Darkisha kon er niet tegen alleen te zijn. Ze keek heel even weer naar Keegan. Het nieuws over haar moeder kon ze hem nu niet vertellen, het was vast al schokkend genoeg dat hij een tot nu toe onbekende dochter had. Die al 6 manen oud was, hij had een groot deel van haar jeugd gemist. Toch nam ze het hem niet kwalijk, nee ze had haar moeder al die tijd in haar keuze begrepen. Ze hoopte enkel dat Keegan het goed op zou nemen. Wat zou zij eigenlijk doen als er ineens een pup van haar bij haar aankwam en verklaarde haar pup te zijn? Niet dat ze niet zou weten wie haar pups waren of niet, ze zou ze immers als ze ooit pups zou krijgen, ze zelf dragen. Enkel begreep ze wel dat ze nu de hond voor een groot dilemma had gebracht. Hoe kon ze zo stom zijn meteen het verhaal te vertellen, straks zag hij haar nog als een zwakke hond. Ze was geen zwakke hond, ze was enkel onzeker en een magneet voor gevaar. Langzaam maar zeker voelde ze de spanning nog meer oplopen, enkel kon ze nu niks meer veranderen aan wat ze gezegd had. Het enige wat ze kon doen was hopen op een goede afloop.

Aantal berichten : 151

Opnieuw onderzocht Keegan de jonge pup, welke er voor haar leeftijd goed doorgetraint uit zag, maar nog altijd niet erg goed doorvoed. Ze was een zwerfhond, zoals hem, al was zij het hoogstwaarschijnlijk al heel haar leven en hij was immers 95% van zijn leven vechthond geweest. De teef bezat dezelfde kleur vacht als hem en ook haar foklijn was hetzelfde als die van hem, echte sporthonden, niet de showkant van de APBT fokkerijen. Ze waren vaak slanker, gespierder en behendiger dan de showhonden, welke meestal een stuk breder waren en niet geschikt waren voor de meeste sporten. Ook in karakter waren ze anders, aangezien de sportlijn doorzettender is, minder tolerant. Showhonden waren de honden die de mensen, gewone mensen die de rassen hielden als huisdier, voornamelijk blij maakten. Het waren de honden die liever thuis op een matje lagen, een beetje met een balletje speelden en wilden wandelen. De sportlijn van de APBT was qua karakter doorzettender, het waren echte doorzetters welke hun doel nooit uit de weg gingen. Honden die alle mogelijke beweging wilden en jammer genoeg ook de honden die vaak gebruikt werden als vechthonden. Er wordt gezegd dat de showkant van de APBT ook wel American staffordshire genoemd wordt. Of dit nou officieel was, was niet zeker. Wel was zeker dat de showkant in meer registers opgenomen was, en de APBT vrijwel nergens een officieel ras was.
De pup stelde zich voor als Darkisha. Keegan nam de naam van de zwarte pit bull in zich op, met het beeld van de pup. ”Leuke naam,” wist hij uit te brengen, rustig en met een kleine glimlach. Keegan was vrij tolerant tegenover pups, dus de pup had geluk. Een andere hond, voornamelijk een reu, had hij op het moment niet in zijn buurt willen hebben en die had ook een flinke snauw gekregen. Maar de pup zou dat niet krijgen. De pup zou hij met rust laten, zou hij misschien zelfs vriendelijk tegen doen, want hij wist dat pups met goede ervaringen in hun verleden geen slechte honden werden, meestal dan. Een pup met positieve ervaringen en een positieve opvoeding had een grotere kans om een betrouwbare, lieve hond te worden. En Keegan is daarvan een goed voorbeeld. Hij is het tegenover gestelde. En zijn jeugd was dan ook niet geweldig geweest, dus dat verklaard veel.
Toen hij de pup het stuk vlees aanbood, wees ze deze af. Keegan glimlachte lichtjes. Wat een goede hond. Dapper van haar, ze had echt doorzettingsvermogen. En dit was een eigenschap die Keegan graag zag in pups. Zo snel als mogelijk onafhankelijk zijn. “Als je later een hap wilt, wees niet bang te vragen,” sprak hij rustig, er klonk zelfs een bijna vriendelijke toon in zijn ruwe stem. Vervolgens vroeg de pup hem of ze wat vragen mocht, waarna ze het woord ‘pap’ zei. Dit liet de zwarte American pit bull terrier fronsen. Pap? Was dat een spraakfout of.. wat? Hij had een lichte mind fuck, maar het kon wel gewoon een spraakfout zijn, toch? Dus hij besloot er niet al te diep op in te gaan, al wist hij niet goed wat hij ermee moest. “Vraag maar,” sprak hij, licht twijfelend, waarna hij zijn voorpoten over elkaar legde en zijn oren zijn nek in verdwenen.
"Ben jij de Keegan? Ex-vechthond Keegan?" vroeg de pup toen. Oeh, wat was het gevoel herkend te worden toch fijn. Maar hij knikte. “Ja, dat ben ik,” sprak hij. De vraag ‘hoe ken je me’ bleef in zijn achterhoofd hangen, maar hij werd onderbroken door de pup. Ze vroeg voor een hapje. Hij knikte, met een kleine glimlach, al zat hij nog altijd met die ene grote vraag. “Pak maar wanneer je wilt” sprak hij rustig. "Als ik het goed heb, heb je ooit een vriendin gehad, net als ons een American Pitbull Terrier, mijn moeder." Toen kwam het mindfuck moment. Het moment waarbij Keegans mond bijna open viel, maar hij wist het tegen te gaan. Wat. Een vriendin had hij niet gehad, Ebony was zijn teef geweest, de enige in zijn leven, maar hij kon zich wel herinneren dat hij PER ONGELUK!! eens te ver gegaan was. Oh. Oh god. Betekende dat.. hij had een pup? Wow, dat was nog eens een plottwist. “Dus je bedoelt.. dat ik je vader ben? Of zo?” hij keek haar ietwat verward aan. Was dit een of andere grap? Of was hij gewoon vader? “Waar is je moeder dan?” het kon natuurlijk ook zijn dat een of andere teef een of andere roddel verspreidde omdat hij zo geweldig was en natuurlijk iedereen pups met hem wilde. Maar, nee. Darkisha leek wel heel erg op hem. De reu stond op, ietwat twijfelend. In zijn bruine ogen was vooral verwarring te lezen, maar ook een lichte vorm van hartelijkheid. Hij boog zijn kop richting die van Darkisha en keek haar in haar bruine ogen. Nee. Dit was geen grap. “Darkisha,” mompelde hij zachtjes, nog alles even tot zich door laten dringend. Hij raakte voorzichtig haar neus aan met zijn neus. De wond op zijn neus maakte alles wat minder schattig, maar als er geen wond was, was alles vast en zeker een super schattig familie reünie moment geweest. “Hoe heb je me weten te vinden? en gaat alles goed met jou?” echt duizenden vragen drongen zijn kop binnen en nog altijd wist hij niet goed wat hij ervan vinden moest. Hij ging weer zitten, aangezien zijn borst weer pijn begon te doen en begon te bloeden, maar zijn uitdrukking en zijn houding liet niets zien. Pijn moest hij negeren. Al begon nu ook de mentale pijn weer te drukken. Alles was even te verwarrend. Alles was te ingewikkeld. Hij had Ebony eigenlijk verraden. En hij had een pup. Gemengde gevoelens. Pijn en vreugde. Angst en blijdschap. Verraad en troost. Hij keek kort weg, terwijl hij alles op een rijtje probeerde te zetten, maar hij wist het. Hij kon niet eeuwig leven zonder Ebony te verraden. Zou ze dat gewild hebben? Vast niet. Maar wilde hij dat wel? Leven met het gevoel een verrader te zijn?

Darkisha » 1034 » x

♥ ♥ ♥

Keegan leek even in gedachten verzonken terwijl ze haar antwoorden gaf. "Leuke naam," bracht hij vriendelijk uit. Zijn stem was gelukkig rustig en vriendelijk. Wat de jonge pup iets meer op haar gemak stelde. Hij zag er misschien uit als een vechthond maar hij kon zich duidelijk wel goed gedragen. Darkisha ging langzaam zitten, ze wist dat ze nog heel wat uit te leggen had, en daar kon ze beter de tijd voor nemen. Haar prachtige moeder was dood, hoe ging ze dat nieuws brengen, als hij nieuwsgierig werd? Ze voelde een rilling over haar rug heen gaan, ze maakte zich veelte veel zorgen. Toch was ze al manen onafhankelijk en zo zou ze blijven ook. Het werd al snel duidelijk dat ze een goede indruk had gemaakt op de andere hond. Hij leek haar keus tot onafhankelijkheid goed te keuren. Een klein glimlachje kwam tevoorschijn op Darkisha haar gelaat. Ze was blij dat ze de eerste stap gezet had, de eerste stap op een goede toekomst -tenminste dat hoopte ze.- Darkisha luisterde met half oor naar wat de ander haar aanbood. “Als je later een hap wilt, wees niet bang te vragen,” klonk er rustig, met een redelijk vriendelijke toon. Wat was het een opluchting dat haar vader geen mietje was, en ook vriendelijk kon zijn. Ze wist bijna zeker dat ze het goed met hem kon vinden. Al kon hij natuurlijk nooit de plaats van haar moeder innemen. Nee, haar plaats stond al vast gebeiteld in haar hart. De manier waarop ze pap had gezegd, deed de reu fronsen. Hij was niet echt in shock wat haar opgelucht maken, en leek na te denken over het woord. "Vraag maar," zei hij twijfelend, duidelijk niet wetend wat hij met dat woord aan moest. Nee, het kwam vast niet al te vaak voor dat er ineens een pup voor je neus stond en verkondigde dat ze je dochter was. Ze keek hem dankbaar aan, niet alleen om het feit dat ze vragen mocht stellen, maar ook omdat hij zo geduldig was en haar nog steeds eten aanbood. Hij had duidelijk goede manieren, wat zijn uiterlijk ook over hem zei. Zijn oren waren naar zijn nek bewogen, wat de jonge pup zenuwachtig maakte. Ze had de oren bij haar moeder ook wel eens in haar nek gezien, toen haar moeder haar verdedigde, voelde de hond zich nu aangevallen. Beduusd en verward hield de pup haar bruine blik op de ander gericht. Misschien kon ze uiteindelijk achter het antwoord komen. Ze leek al gauw de goede hond voor haar te hebben, de ex-vechthond. De ex-vechthond die haar vader was. Haar ogen twinkelde opgelucht en blij, ze had de juiste hond aangesproken. Wie weet hoeveel honden er Keegan heette. Ze had net zo goed de verkeerde aan kunnen spreken, maar de gedachte aan het hebben van een echte vader, zorgde er voor dat ze wat zelfverzekerder werd. Ze had de juiste hond gevonden. De knik van haar vader en zijn antwoord, "Ja dat ben ik," Waren voldoende geweest om de jonge hond enthousiast te laten kwispelen. Haar gekwispel werd enkel meer zodra ze toestemming kreeg met een enkele knik, om te gaan eten. “Pak maar wanneer je wilt” klonk er nog achteraan, enkel was dat al te laat geweest. Ze had zich al hongerig als een kleine pup die al lang geen eten meer had gehad op de nog steeds warme kip gestort. Langzaam werkte ze een paar happen naar binnen, wel op een gepaste manier. Ze was door haar moeder goed en netjes opgevoed, met respect voor andere honden. Al was ze het respect voor Dogpets en Tweebenen wel verloren. Haar uitleg die ze net na de happen had gegeven leek langzaam tot haar vader door te dringen. "Dus je bedoelt.. dat ik je vader ben? Of zo?" Vroeg hij een klein beetje verward, en misschien zelfs ongelovig. Darkisha knikte als antwoord, de volgende vraag had ze wel verwacht, enkel niet zo snel. Voordat de tranen in haar ogen tevoorschijn kwamen, slikte ze een keertje moeizaam. "Waar is je moeder dan?" Waar is je moeder dan? Waar was haar moeder? Zou de Starclan uit haar moeders verhalen dan echt bestaan, of was haar moeder gewoon dood. Weg.. van de aardbodem afgeveegd? "Mijn moeder werd toen ik 4 manen was aangereden door een monster." Zei Darkisha bijna emotieloos en kil, om maar niet te hoeven huilen. Ze was gehard door het moeilijke leven die ze sinds toen had geleid. Misschien was deze ontmoeting een lichtpuntje in de duisternis, misschien kreeg ze dan toch een kans om haar leven toch nog goed te beginnen. Ze wou een krachtige, dappere, doorzettende en rechtvaardige Rogue worden. Eigenschappen die ook nog eens versterkt werden door haar ras. Ze keek haar vader nu nog steeds aan. Haar oren bewoog ze ongemakkelijk heen en weer, zou hij kunnen raden dat haar moeder dood was? Nu keek haar vader ook in haar ogen, hij leek zichzelf -net zoals zij bij hem had gedaan- te herkennen in haar. "Darkisha," mompelde Keegan zachtjes. Darkisha keek hem vragend aan, waarom had hij haar naam gezegd? Ineens kwam zijn neus dichterbij, totdat hij die van haar aanraakte. Ze keek hem dankbaar aan, blij met zijn acceptatie. Haar ogen keken opgelucht, dit was beter gelopen dan ze had gehoopt. Beter dan ze had verwacht, ze was bang geweest dat hij niets van haar had willen weten. Enkel leek dat in de verste verte niet op wat er nu gebeurde. Acceptatie, liefde was te lezen in zijn ogen. Ze was eindelijk na zo'n lange tijd - in ieder geval voor haar- thuis. “Hoe heb je me weten te vinden? en gaat alles goed met jou?” Klonk de vraag, ze was aan de ene kant blij dat hij het vroeg. Hij leek meteen een zorgzame rol over haar te pakken. Hij was haar vader, haar bloedeigen vader. Waar ze trots op kon zijn. "Ik ben nadat mama, was... was overleden. In mijn eentje verder gegaan. Ik heb gewacht tot Leafbare voorbij was en ben toen opzoek gegaan naar jou. Ik ben blij dat ik je heb gevonden, pap!" Beëindigde ze haar verhaal snel. Ze vond het moeilijk er over te praten. Ze had misschien hard getraind in die tijd, maar ze had ook veel verloren. Ze was mager en honger geleden. Ze was nog steeds niet vol-traint, ze was aan het begin van haar -hopelijk- lange leven. Ze had al veel verloren maar nu ook er een vader, familie erbij gekregen. In haar gedachte bedankte ze haar moeder toch, vooral om het feit dat haar moeder zo daadkrachtig was geweest. Zijzelf had liever eerst het vechten aangeleerd gekregen, enkel had haar moeder er op gestaan dat ze eerst moest leren jagen. Nu had ze er erg veel profijt van gehad. Als ze niet had kunnen jagen, had ze nooit haar vader ontmoet. Had ze nooit de Leafbare overleefd. Nu pas door al haar herinneringen heen zag de pup dat haar vader een bloedende wond op zijn borst had. Die was blijkbaar weer open gegaan. Langzaam, nog een klein beetje onzeker kroop de pup tegen de bescherming van haar vader aan. "Pap, mam was erg sterk en dapper. Ze heeft totdat ik 3 manen was vele reuen weten te overwinnen. Ze heeft mij geleerd door te zetten, en ze heeft mij leren jagen." Beëindigde ze de uitleg. Ze sprak vol lof over haar moeder, vol trots over haar afstamming. "Ze zei mij dat jij van niks wist, waarom weet ik enkel niet." Ze wist het ook niet, echt duidelijk was het nooit geweest. Ze snapte veel van haar moeder, enkel die ene beslissing was haar kopje altijd te boven gegaan. Toch had ze er wel vrede mee gehad. Ze had over het algemeen voldoende gehad aan haar moeder. Haar moeder had alles gegeven wat ze nodig had, totdat ze overleed. Ze boog haar kop even terwijl haar ogen langzaam vochtig werden. Een snik rees al uit haar borst omhoog.

» One day (Keegan)
» Keegan
» Old friend (+Keegan)
» History repeats itself [Keegan]
» The réal world?! [Keegan]