Watch out! Attack dogs!

Al vroeg had de sneeuwwitte hond het kamp verlaten, met de opdracht om de grenzen na te gaan en dan nog wat te jagen, dus vrolijk was de Samojeed er vandoor gegaan, het territorium in. De zon was echt net op, maar altijd was de teef al een vrolijke, vroege vogel, welke altijd wel in was voor een patrouille, maakt niet uit of het een grens patrouille was of een jachtpatrouille, al ging ze liever op grens patrouille. Haar leuke, pluizige witte vacht zat weleens in de weg bij het jagen, maar in vechten was ze wel goed. En ze vond het leuk om anderen te leren kennen, om andere clans te ontdekken, om andere gebieden te zien dat het ThunderClan territory. En ook vandaag was dat het geval. Ze zou via het RiverClan territory richting het ShadowClan gebied gaan, daarna zou ze nog wat prooien meepikken en dan was haar dag alweer voorbij. Het was een vrij lange reis, dus ze zou haar dag leuk vullen.
De zon scheen lichtjes door het grote bladerdak, terwijl de zingende mussen overheersend klonken door het woud. Het leven was na een duistere nacht, alweer compleet terug gekeerd. Ze had al enkele muisjes voorbij zien komen en zoals altijd wel, er waren veel vogels. De teef keek vrolijk om zich heen, terwijl ze met haar dansende passen over de harde bodem liep. Ze had een dansende tred, wat ook haar achtervoegsel verklaarde. Swan had ze ontvangen door haar sneeuwwitte kleur en haar moeder vond de naam 'Snow' of 'Ice' wat logisch, aangezien veel witte pups dit voorvoegsel kregen. Dus zij was Swan genoemd. En de teef vond haar naam niet verkeerd. Ze schudde kort haar kop, toen ze weer te diep in haar gedachten verdween. Swandance was een dromer, al sinds ze pup was, en op moment als deze kon ze echt in haar vrolijke gedachten verdwijnen. Op momenten dat er dingen waren die haar gedachtegang onderbreken konden, viel ze ook niet zo diep weg. Meestal op rustige momenten, op momenten als deze. Moment dat je bijna een geheel wordt met je omgeving.
Er was al een lange tijd voorbij, maar eindelijk bereikte Swandance het Thunderpath. De RiverClan was rustig op het moment, maar de Samojeed vroeg zich af hoe lang dat nog zou duren. De spanning rondom de Sunningrocks waren er bijna altijd. Maar ze had niet eens een geurspoor geroken, geen enkele warrior of apprentice gezien, dus dat was een gehele opluchting. Dat zou ze zeker aan Absentstar gaan melden, later deze dag. Rustig keek de witte, langharige teef over het Thunderpath. Het was vrij rustig op het moment. Er raasden weinig auto's langs het pad. Ineens voelde de teef een rilling over haar rug. Ze keek strak naar voren. Het gevoel dat iemand hier aanwezig was, was zeer groot. Op haar hoede keek Swandance naar de overkant. En inderdaad, het duurde niet lang voor ze een grote teef zag.

{ Eerste post voor Blackpaw!

Een rilling gleed over de rug toen Swandance de vele malen grotere ShadowClanner zag, welke het ras Dobermann hoogstwaarschijnlijk bij zich droeg. Doordringend keken de bruine kijkers van de sneeuwwitte Samojeed, welke een prima verzorgde vacht bezat, naar de groenachtige ogen van de apprentice. Een luide en vooral waarschuwende grom verliet haar keel, vlak nadat de teef voor haar een grom had laten horen. Swandance wist dat ze met een apprentice te maken had, dus besloot ook niet té vijandig te doen. Als het goed was, waren haar vechtkunsten goed genoeg om de Dobermann weer terug op haar gebied te krijgen, al was de kracht en de trainingsstijl van de buren van de ThunderClan nooit te onderschatten. Al vroeg kregen hun een vele malen hardere vechttraining, wist Swandance door enkele roddels, die ze meegekregen had op een gathering. Maar angst voelde de witte teef zeker niet, of in elk geval als ze angst zou voelen was dit in zeer kleine maten. Ze voelde eerder een vorm van respect tegenover de clan, maar ook zeker vijandigheid. Respect tegenover de apprentice voelde ze nog niet, maar in ieder geval was het goed om te zien dat ze haar gebied beschermde.
"Blijf maar veilig aan jouw kant van het Thunderpath!" blafte de black and tan teef vanaf het ShadowClan gebied, over het Thunderpath, richting de teef. Deze wist haar gezicht in plooi te houden en keek rustig naar de Dobermann, waarna ze haar achterwerk op de grond zette en haar witte staart naast zich legde. "Dat was dan ook helemaal niet de bedoeling geweest," blafte de Samojeed terug. Haar warme stem was fijn om te horen, was fluweel zacht en klonk vriendelijk. Toch klonken ook haar grommen niet zeer vredelievend en een Dog pet zou zeker met zijn staart tussen zijn benen naar zijn baasje rennen, al zouden ze dat ook doen van een chihuahua warrior. "Zolang jij of een ander clanlid van je ook geen stap in mijn gebied zetten, dan zal ik jullie hoogstpersoonlijk terug brengen," respondeerde ze toen rustig, lichtjes glimlachend, maar haar houding was totaal niet ontspannen. Een monster racete over de straat, maar hierna leek het bijzonder rustig op het straat te zijn. De teef stond op en zette haar poot kort op het warme, zure asfalt. Ze snoof de licht op, waarna ze om zich heen keek en weer naar achteren stapte. Het pad was niet meer bereden dan normaal, viel de teef op. Af en toe was de geur van het pad zuurder of warmer als het drukker was en het tegenover gestelde gebeurde als er weinig verkeer was. 's Nachts was dat bijvoorbeeld. "Ben je hier alleen?" vroeg de teef alert, doordringend kijkend naar de apprentice.

Nog altijd leek de Doberman gespannen door de aanwezigheid van de sneeuwwitte teef, welke zich juist ontspannen had. Met van die vijandige houdingen kwam er juist meer vijandigheid rondom de clans en dit was voor zover Swandance wist niet de bedoeling. Het was ook niet de bedoeling om complete vrede te hebben, maar er was niemand die in de fout ging, dus vond de Samojeed niet dat ze zich zorgen moest maken. De auto’s die over de straat raasden zouden de jonge Doberman wel tegenhouden. Opnieuw scheurde er een auto langs de witte teef, welke kort haar ogen sloot. Een windstoot kwam in haar gezicht, gemaakt door de auto. Toen ze de hond van de ShadowClan weer hoorde praten, keek ze weer naar voren. Deze vertelde dat ze geen Dogsitter nodig had. Swandance wist haar gezicht in plooi te houden, maar vanbinnen moest ze toch kort grinniken. Echt typisch apprentice gedrag. Denkend dat ze alles konden, denken dat ze niemand nodig hadden. Zo was zijzelf ook geweest tegenover anderen. Het was leuk om zichzelf in anderen terug te zien, al kon het ook soms flink beschamend zijn. “Mooi zo,” besloot ze dus maar rustig te reageren, aangezien ze wist dat de apprentice toch niet van mening zou veranderen. Ze keek naar de overkant, naar de teef. Deze was nog altijd gespannen. Swandance fronste kort, waarna ze haar neus in de lucht duwde. De ShadowClan geur was echt overheersend bij het Thunderpath, terwijl het ook het gebied van de ThunderClan was.
Ineens zag ze hoe een monster van zijn normale cours afweek en richting de witte teef reed, met volle snelheid. Haar hart maakte overuren toen ze naar achteren sprong en de struiken in dook, maar het mentale ding stopte niet met rijden. De sloop nog wat naar achteren, strak kijkend naar het ding, wat nu toch stopte. Zijn prooi kroop uit zijn maag. Er zat een hond in, welke er uit sprong en vrijwel meteen naar de struiken liep, om te snuffelen. “Wat is er jongen?” vroeg het baasje van de hond toen. Swandance gromde luid en dreigend, waarna ze richting zijn snuit hapte. Hoe durfde die dogpet ook maar op haar territorium te komen?! “Er zit daar een hond, kijk maar,” sprak een andere stem toen. Ze bukte voor de struiken en duwde de hond wat opzij, maar deze bleef door snuffelen. “Donder op dogpet,” siste de teef toen dreigend, waarna ze haar tanden in de neus van de dogpet zette. Deze piepte, de mensen raakten in paniek, maar de witte teef bleef hard vasthouden, grommend. Ze kwam uit de struiken en drukte de grote dogpet zonder moeite op de grond. De mensen keken in paniek toe, maar Swandance gromde enkel. Ze liet de hond gaan en zag hoe de mensen werden opgegeten door het monster, woedend roepend. De hond sprong er ook in en werd verzorgd door de prooi, welke ernaast zat. Swandance’s nekharen waren dreigend omhoog gerezen en ze keek strak naar de auto, welke hard wegreed. Wat deden de mensen zo dicht bij hun territorium?!