Theory about dogs

Swandance had besloten eens wat te gaan met haar apprentice, iets wat deze hoogstwaarschijnlijk verschrikkelijk zou gaan vinden. Ze zou theorie geven, in plaats van een vechttraining of een jachttraining. Maar ook dat zou de jonge hond nodig hebben. Ze zou hem informatie gaan geven over ze sterke punten en zwakke punten van hondenrassen, een van de belangrijkste dingen bij het vechten. Het weten van andermans zwakke punten was belangrijk. En aangezien zwakke punten na duizenden jaren wel in honden hun DNA vast zat, was het zeer leerzaam en belangrijk. Maar ook de sterke punten van rassen moesten behandeld worden. Zo had ook ieder ras een sterk punt. Ze wist dat Goldenpaw een Beagle was, en hierdoor goed was in jagen. Het zat diep in hem en zelfs al zou hij zeggen dat hij niet kon jagen, ze kon bijna wedden dat zijn instincten achter een prooi zouden jagen zodra er een in de buurt was. Zo was dat ook met haar. Maar haar sterke punt lag bij de mensen. Het 'herding' was een van haar sterke punten. Maar ook het jagen zat in haar en ook als zij een prooi zag, voelde ze het bloed door heel haar lichaam gepompt worden. Maar zelfs al bezat je de kunst 'vechten' niet, met doorzettingsvermogen kreeg je het voor elkaar een vechter te worden. Dan moest je gewoon iets harder trainen.
Ze stond al vroeg, bij zonsopgang bij de ingang van het apprentice nest. Een luide blaf klonk door de den. Ze had de opdracht gekregen nog wat meer apprentices op laten staan. "Goldenpaw, maak je klaar en kom naar de Sandy hollow. Je training zal vroeg beginnen een niet al te vroeg eindigen, dus eet wat voor je gaat," klonk haar stem door de den. "En de rest, ook jullie mentoren wachten op jullie. Als ik jullie was zou ik ook wat eten, want ook jullie trainingen beginnen zo."
Het was een fijne dag om te trainen. Een licht briesje, wat zonneschijn. De vogels waren ook al wakker, hun gezang was door heel het bos te horen. Swandance kreeg de neiging wat te gaan jagen, maar wist hoe slordig het stond om te laat te komen voor je training, dus besloot ze op een rap tempo door te lopen naar de rivierkant, de plek waar de meeste eerste trainingen gegeven werden. De meeste vechttrainingen in elk geval. Maar zij zou nadat de Beagle aangekomen was naar de Sunningsrocks gaan. Hadden ze beiden ook nog wat beweging. Ze was algauw aangekomen bij de plek, waar ze ging zitten. Ze nam de laatste woorden nog eens door, waarna ze nog even genoot van de vroege ochtend. Ze was benieuwd naar de kunsten en de interesses van Goldenpaw. En ze hoopte dat hij één theorie lesje zou accepteren. Het was beter voor zijn vechtkunsten.

- Trainingstopic Goldenpaw. Alleen Goldenpaw.

Geduldig wachtte Swandance op de Beagle, welke er nog niet was. Ze vergaf het hem niet, bij haar eerste training was ze in slaap gevallen, dus hij zal vast ook wel moe zijn. Je leert na enkele trainingen gewoon vroeger op te staan. Het was gewoon even doorzetten. Even de draad oppakken, zodat het wel ging lukken. En als hij te laat was, zou ze ook echt niet boos worden. Ze snapte hem. Maar als hetzelfde nog vele lessen erna zou gebeuren, dan accepteerde ze dat niet. Maar zo schatte ze hem niet in. Ze was benieuwd naar de jonge Beagle. Rustig keek ze naar voren, tot ze een ThunderClan geur rook, dezelfde als die van de ceremonie. Haar ogen glinsterden nieuwsgierig. Hij had een konijn in zijn bek en was trots, wat logisch was. Een glimlach kwam op haar lippen, toen hij naar haar toe liep. Ze onderzocht hem kort, waarna ze luisterde naar zijn uitleg. Hij was te laat gekomen omdat hij de prooi wel moest vangen. Een nog grotere glimlach kwam op haar lippen. "Goed gevangen," beloonde ze hem rustig. Haar stem was zoals altijd rustig en zachtaardig. "De clan zal blij zijn met deze prooi. Echt een mooie vangst Goldenpaw! Weet je nog wat je moet doen met een prooi als je deze niet meteen naar het kamp kan brengen?" klonken haar woorden. Ze was benieuwd of hij dat wist. Altijd extra vragen stellen op momenten als deze, kon leerzaam zijn. Ze onthielden het beter, als het een leuk en fijn moment was. Daarom wilde ze ook altijd een ontspannen training.
Vervolgens vroeg de Beagle wat ze gingen doen. ‘Gaan we jagen? Of ga je mijn vechttechnieken testen, we zijn in de Sandy Hollow tenminste,’ klonk er enthousiast. Swandance genoot van zijn enthousiasme en vond het dan ook lastig hem hoogstwaarschijnlijk te gaan teleurstellen, maar het moest. "Het spijt me, Goldenpaw. We gaan indirect aan je jachtkunsten werken. Het zal even doorzetten zijn, maar als dit hoofdstuk is afgerond, zullen we hard gaan werken aan je technieken," begon ze dan ook rustig. "We gaan testen hoeveel jij weet over het vechten. Belangrijk is de techniek, maar je moet weten dat alle rassen anders zijn. Ieder ras heeft zijn eigen vermogens en je moet erop voorbereid zijn dat mijn vechtstijl compleet anders zal zijn dan de vechtstijl van een Herderkruising of een Cane corso. Als je deze informatie tot je hebt gekregen, zullen we jou en mijn vermogens gaan testen en ga je jou nieuw geleerde informatie testen op mij. Om even in te komen, gaan we in een snel drafje naar de rivierkant," het was veel informatie in één keer, maar het moest. "Als je me niet kan volgen, moet je een duidelijke blaf laten horen, maar ik denk dat je het gebied al eens gezien hebt, toch?" vroeg ze rustig, waarna ze opstond en achter zich keek. Zodra de beagle er klaar voor was, liep ze in een snelle draf richting de rivier.

Swandance had een tevreden uitdrukking op haar gezicht toen Goldenpaw de Sandy Hollow had betreden. Met een triomfantelijke blik keek hij de Samoyed aan. Bij haar belonende woorden kwispelde zijn staart kort. Yes, deze had hij ook weer in de pocket. Goldenpaw had probeerde altijd zijn training een goeie prioriteit te geven en een voorbeeldige apprentice te zijn, zodat hij als hij een keer een ideetje had om zijn poten buiten de code te treden, dat hij mogelijk lichter gestraft zou worden. Allemaal hele logische gedachten in het hoofd van de jonge Beagle.
Vervolgens stelde Swandance een vraag wat hij met de gevangen prooi zou moeten doen. Kort dacht hij na en herleefde de eerste jachtlessen die hij ooit had gehad. ‘Begraven, om later weer op te halen,’ zei hij meteen toen hij het zich herinnerde. Hij liep naar een boom vlakbij de rand van de Sandy Hollow en begroef snel zijn prooi onder de wortels, waarna hij snel weer voor Swandance ging zitten.
Meteen werd hij teleurgesteld. Hij ging niet jagen of vechten zoals de normale trainingen van een apprentice eruit zagen. Nee, theorie. Hij kreeg een teleurgestelde uitdrukking op zijn gezicht, maar snapte wel het nut van de informatie die hij te horen zou kunnen krijgen. Hij moest maar even doorbijten. Waarschijnlijk kregen alle apprentices vroeg of laat deze informatie te horen. Hij luisterde naar haar planning van de dag en stond op toen ze het had over dat ze naar de rivierkant moesten gaan. "Als je me niet kan volgen, moet je een duidelijke blaf laten horen, maar ik denk dat je het gebied al eens gezien hebt, toch?" sprak de Samoyed. Goldenpaw knikte en hees zichzelf op vier poten en zich nog snel eens uitschudde. Zodra Swandance in beweging kwam, rende Goldenpaw achter haar aan. De teef was iets groter dan hem, dus hij moest iets steviger doorlopen om haar bij te houden. Dat lukte prima, maar al snel hing zijn tong uit zijn bek.
Het geluid van de rivier klonk in zijn oren en de geur van Riverclan begroette zijn neus. Die visvreters stonken letterlijk een uur in de wind. Sunningrocks kwam in zicht en hij nam aan dat dat hun eindbestemming zou zijn. Goldenpaw volgde Swandance met een staartlengte verschil en vernam dat hun snelheid eindelijk afnam.

De beagle wist haar bij te houden en algauw kwamen ze aan bij de rivier. Rustig ging de Samojeed zitten, kijkend naar de Beagle. Ze zou vandaag veel gaan vertellen, heel erg veel. En daarvoor moesten ze op een rustige plek zijn. Een plek waar je moest genieten van de geluiden van de natuur, van de vogels die zongen en van de rivier die zachtjes stroomde. Het water klotste enkele keren tegen de kant aan, waardoor er waterdruppels op de oever vielen. Kort bleef Swandance stil, hopend dat de Beagle door deze stilte alle geluiden tot zich nam en wat ontspande. Leren ging makkelijker als je ontspannen was, wist de witte langharige teef. Ze ademde diep in. "Dus, Goldenpaw. We zitten hier bij de rivierkant. Wat valt je allemaal op? Welke geuren ruik je, naast de overheersende RiverClan geur, welke geluiden hoor je en wat voor een gevoel krijg je? Wat doet het zo met je?" vroeg ze kalm, maar vriendelijk. Ze sloot kort haar ogen en duwde haar neus wat meer in de lucht. De zonnestralen schenen lichtjes door het bladerdak van de vele bomen die op het ThunderClan gebied stonden. Ze glimlachte kort en keek hierna naar de Beagle.
Ze onderzocht hem kort, waarna ze hoopte dat hij ontspannen genoeg was, dat alles even uit zijn kop was en dat hij zich kon focussen op de les. "Als allereerste, weet je wat de specialiteiten aan je eigen ras zijn? Wat hun kunsten zijn? En ga niet van jezelf uit, maar het hele ras bij elkaar," klonk er als eerste. Dit zou het begin van deze les worden, het hoofdstuk 'rassenkennis'. Een belangrijk hoofdstuk.

De Thunderclan deputy bracht hun tot stilstand. Hij ging tegenover haar zitten en Lewis spitste zijn oren en liet de geuren zijn neus binnen lopen. Nieuwsgierig keek hij zijn mentor aan, afwachtend wat ze hem zou vragen en wat hij vandaag zou moeten leren.
"Dus, Goldenpaw. We zitten hier bij de rivierkant. Wat valt je allemaal op? Welke geuren ruik je, naast de overheersende RiverClan geur, welke geluiden hoor je en wat voor een gevoel krijg je? Wat doet het zo met je?" Goldenpaw spitste zijn oren en duwde zijn neus in de lucht om Swandances vragen goed te kunnen beantwoorden. ‘Ik hoor alleen het water en de vogels, en ik ruik sporen van woelrat bij de oever en resten van de ochtendpatrouiile die hier niet lang geleden is langs geweest,’ zei hij bedachtzaam terwijl hij zijn zintuigen testte. ‘Eigenlijk niets bijzonders,’ zei hij vervolgens tegen Swandance. Was dit wel een goed antwoord? Hij begon even kort te twijfelen en testte zijn zintuigen nogmaals, maar hij kwam weer op dezelfde antwoorden uit. ‘En het gevoel wat ik erbij krijg.. Het enige wat ik zou doen als ik nu alleen was, was op zoek gaan naar de woelrat bij de oever,’ antwoordde hij met een beetje voorzichtige toon.
"Als allereerste, weet je wat de specialiteiten aan je eigen ras zijn? Wat hun kunsten zijn? En ga niet van jezelf uit, maar het hele ras bij elkaar." Dat was de volgende opdracht. Goldenpaw dacht eens na. Dit was iets waar hij nooit echt over na had gedacht. Je wist dat in Windclan veel windhonden leefden, omdat die snel waren en gemaakt voor de vlaktes. Maar in de rest van de clans was de populatie heel verschillende met vele verschillende rassen. Hij wist wel je voor honden als Pitbulls en Dobermannen moest uitkijken, omdat het gevaarlijke tegenstanders waren, maar de Beagle? Hij voelde zich niet bijzonder goed in een discipline.
‘Uhm, jagen is mij vanaf het begin altijd goed af gegaan. Ik heb gewoon een instinct en dan gaat het eigenlijk vanzelf. Dus misschien is een Beagle een goede jachthond?’ vroeg hij aan Swandance. ‘En ik zelf ben ook altijd goed geweest in spoorzoeken. Dus misschien past dat ook een beetje bij een jachthond.’ voegde hij aan zijn antwoord toe.

‘Ik hoor alleen het water en de vogels, en ik ruik sporen van woelrat bij de oever en resten van de ochtendpatrouille die hier niet lang geleden is langs geweest,’ klonk er, waardoor Swandance langzaam knikte. "Goed zo." Blijkbaar dachten apprentices toch echt anders dan warriors, bedacht de teef toen ze het volgende antwoord hoorde. Er was dan ook geen fout antwoord mogelijk. ‘En het gevoel wat ik erbij krijg.. Het enige wat ik zou doen als ik nu alleen was, was op zoek gaan naar de woelrat bij de oever,’ er kwam een glimlach op de lippen van Swandance. "Ik waardeer je jachtdrang en dat is dan ook hetgeen waarop wij gaan oefenen later. Vind je jagen leuk? Of vind je vechten leuker?" ze keek kort naar de Beagle, maar richtte haar snuit algauw weer naar het RiverClangebied. "Ik ben hier altijd om te genieten van de rust, je vindt hier vrijwel nooit een andere hond en de geluiden laten je tot rust komen. Als we iets theoretisch gaan leren, gaan we hier naartoe, als je concentratie goed is hier. Bij rust en kalmte, bij een goed gevoel, leer je beter."
Vervolgens gingen ze praten over de specialiteiten van de Beagle, het ras zelf. ‘Uhm, jagen is mij vanaf het begin altijd goed af gegaan. Ik heb gewoon een instinct en dan gaat het eigenlijk vanzelf. Dus misschien is een Beagle een goede jachthond? En ik zelf ben ook altijd goed geweest in spoorzoeken. Dus misschien past dat ook een beetje bij een jachthond.’ Langzaam knikte Swandance. "Goed gevonden. Jou ras is officieel gefokt voor de jacht en inderdaad het spoorzoeken," ze stopte kort met praten en richtte haar bruine ogen weer op Goldenpaw. "Ken je nog meer rassen die bedoeld zijn voor de jacht? En hoe herken je de meeste jachthonden? Zit er een verschil in bijvoorbeeld sledehonden en jachthonden in het uiterlijk?" Ze wilde eerst zijn kennis testen, om te kijken wat hij wist en dus wat hij nog moest leren. Ze zou geen informatie uitgebreid gaan herhalen als hij dat allemaal al wist.

Bij elk compliment van de deputy, ging Goldenpaws staart even heen en weer. Ze leek tevreden, wat hem zelfverzekerder maakte. Hij moest toegeven dat hij dit nog steeds een moeilijk onderwerp vond, omdat hij er zelf nooit over na had gedacht en er nog nooit over had geleerd. Het verraste hem ook dat bij logisch nadenken, je achter best veel dingen kwam.
"Vind je jagen leuk? Of vind je vechten leuker?" was de volgende vraag van Swandance. Dit was een makkelijke vraag. ‘Jagen,’ zei hij meteen. Hij keek Swandance aan en dacht na hoe hij het beste zijn keuze kon onderbouwen. ‘Ik denk dat het komt juist omdat ik het makkelijk vind en het zo vanzelf gaat. Met vechten heb ik me altijd in het nadeel gevoeld, omdat ik zoveel kleiner ben dan de rest van mijn dengenoten. Maar desondanks heb ik er wel plezier in, maar met jagen gewoon meer.’ Hij keek kort naar de grond, daarna weer naar Swandance. De stoeigevechten won hij dan ook bijna nooit, gewoon omdat hij drie keer zo hard moest rennen en twee keer zo hoog moest springen.
Vervolgens legde de Samojeed uit waarom ze hier waren. Hij luisterde, maar zo had hij er nog nooit over gedacht. Toch knikte hij instemmend en richtte zijn ogen kort op de rivier. Het was wel waar dat hij zich hier op zijn gemak voelde, omdat voor zijn gevoel hem hier niets kon overkomen.
"Goed gevonden. Jou ras is officieel gefokt voor de jacht en inderdaad het spoorzoeken," zei Swandance. Goldenpaws oren veerden op. Hij was dus wel gewoon een jachthond. Een grijns ontstond even kort op zijn gezicht. Misschien was het beter om zich dan dáár op te richtten en zich op die manier in te zetten voor zijn clan.
"Ken je nog meer rassen die bedoeld zijn voor de jacht? En hoe herken je de meeste jachthonden? Zit er een verschil in bijvoorbeeld sledehonden en jachthonden in het uiterlijk?" Goldenpaw werd overspoeld met vragen waarop hij de antwoorden eigenlijk niet wist. ‘Uuhm,’ mompelde hij. Hij probeerde zich te focussen, maar hij wist de antwoorden echt niet. ‘Misschien zijn jachthonden sneller en hebben ze langere poten om sneller te kunnen? Ik weet het verder echt niet, sorry Swandance,’ zei hij een beetje beduusd. Hoe zou hij dit moeten weten? Hij richtte zijn donkere ogen weer op Swandance. Nou, hij zou het nu gaan leren.