Out for a Walk (+poisonpaw)

Argo liep nieuwsgierig door de dogpets buurt. Hij kwam hier wel vaker om gezellig een praatje te maken met de dogpets. Ze waren altijd erg vriendelijk en er was niks mis mee. Sommige waren inderdaad softies, die bijna niks konden hebben zonder om te vallen, maar dat maakte ze niet minder vriendelijk. Argo snapte wel dat de clans ze beoordeelde vanwege hun krachten. De meeste waren nou eenmaal luie honden die alleen maar gehoorzaamde aan die tweebenen. Zelf leek het hem wel wat, een leven als dogpet, maar de enige reden dat hij toch liever een leven had als rogue, was omdat hij niet van dat voer hield. Daarnaast moest hij waarschijnlijk naar de snijder en hij had geen zin om die tweebeners te gehoorzamen.
De Akita Inu liep langs de poorten en heggen, huizen en straten. Soms kwam er een hond enthousiast naar hem toegerend vanuit zijn of haar huis. Helaas kon Argo alleen voor het hek blijven staan om een praatje te maken. Dat was het nadeel als je bevriend was met sommige dogpets. Je sprak ze altijd achter het hek. Al maakte het verder ook niet veel uit. Als hij teveel met ze omging nam een tweebener hem waarschijnlijk mee en dat was niet echt iets waarop hij zat te wachten. Het was al bijna eerder gebeurt, dat hij werd meegenomen. Maar hij wist toen te ontsnappen. Sindsdien kwam hij bijna nooit meer bij dat huis. Hij was bang dat de mensen hem weer meenamen.

Voor vandaag had hij wel genoeg gewandeld in deze buurt. Vele honden werden nu uitgelaten of ging binnen bij hun baas zitten. Voor Argo was het tijd om maar weer terug te gaan naar zijn eigen gebied, waar rogues thuishoorde. Terwijl hij de rustige straat overstak en hij de overkant in zicht had, kwam een onbekende geur zijn neus binnen gewaaid. Er was een hond vlakbij, maar geen idee wie dat kon zijn. Het rook niet als een dogpet. Vluk stak de Akita Inu over tot hij veilig langs de weg stond terwijl hij de andere hond zag naderen.

De teef had al snel een geur opgevangen, de geur die niet afkomstig was van een dogpet. Het was een rogue, ze was er honderd procent zeker van. Een nieuwsgierige blik hing in de lichtblauwe ogen van de Doberman teef. Ze had vandaag genoeg gejaagd, vond ze zelf, dus besloot ze wat rond te gaan wandelen in het gebied van de dogpets. De reacties op de hoofden van de mensen zodra ze haar zagen, gaven haar al genoeg voldoening. Negen van de tien waren bang, de anderen verafschuwden haar. Niet zo vreemd, zodra iemand haar aankeek werden haar prachtige, spierwitte tanden zichtbaar en ook haar blauwe ogen schrokken af en toe mensen af. En, een wilde doberman was ook niet hetgene wat mensen zich wenste. Niemand die het dier tegen kon houden zodra deze flipte, aangezien veel mensen er vanuit gingen dat ze agressief waren. Zijzelf was ook niet heel agressief, mits je je niet dominant gedroeg naar de teef. En voor een acht maanden oude teef was ze flink groot met haar 47 centimeter schofthoogte. De teef grijnsde kort. Ze vond het prima, dat ze een doberman was. Het was het perfecte ras voor haar.
Toen ze zag dat een andere hond naar haar staarde, keek ze deze met een ijskoude blik aan, wat nog beter over kwam door haar ijsblauwe ogen. Dit was de hond die ze al eerder geroken had. Met grote passen kwam ze naar hem toe, nog altijd met een ijskoude blik in haar ogen. Op een gepaste afstand bleef ze staan, waarna ze hem kort onderzoekend aankeek. Ze kende zijn ras niet, maar hij was een stuk kleiner dan haar. Langzaam werd haar houding dominanter, haar borst werd naar voren gedrukt en haar staart stond strak naar achteren. "Lukt het staren een beetje?" siste ze tussen haar tanden door, op een enigszins angstaanjagende toon. Ze liet haar glimmende, witte tanden met een klein grijnsje zien. Ze wilde de reactie van deze hond zo graag zien. Een zachte, lage grom kwam uit haar bek, welke nog altijd gedeeltelijk haar witte tanden lieten zien.

Een Doberman teef stond voor hem. Ze had een dominante uitstraling en hij kon overduidelijk de walgende geur van Shadowclan ruiken. Niet dat hij er over mocht zeuren, want voor andere zou hij nou niet geweldig ruiken. Daarnaast viel het nog best mee om die geur van hun uit te houwen. Argo keek de teef aan met een neutrale blik. Dat was zijn standaard instelling. Als hij gelijk zijn zo lieve gedrag toonde kon hij zich opgeven als dogpet, no thanks...
Blijkbaar waardeerde de teef voor hem het niet dat hij stond te staren. Ondertussen liet ze haar rij witte tanden zien terwijl ze hem grijnzend aankeek. Hij had er zelf niks van. De teef was jonger dan dat hij was, maar wel groter. ''Gaat prima.'' Zei hij droogjes als antwoord. Tja, een antwoord kon je wel verwachten. ''En wat doet een jong teefje zoals jij hier? Dogpets pesten?'' Vroeg hij op licht geamuseerde toon. Hij vond het grappig om te zien hoe deze jonge hond dacht zo goed te zijn. Tenminste, zo kwam ze op hem over. Dominant, iemand die zichzelf helemaal geweldig vond en dat al op deze leeftijd. Ze zal Shadowclan zeker goed dienen, dat wist hij zeker. Al moest ze eerst nog wachten tot ze warrior werd voor ze een goed krijger zou zijn. Al klinkt dat vreemd in de mond als je het hebt over een teef, besefte hij bij zichzelf terwijl hij ondertussen nog steeds naar de ijsblauwe ogen van de teef keek.

Hij reageerde rustig en leek ook totaal niet onder de indruk te zijn. De teef keek hem met diezelfde, ijskoude blik aan, waarna ze luisterde naar zijn woorden. ''Gaat prima," sprak hij op een ietwat droge toon. Ze knikte langzaam. Een opmerking als: "Je hebt natuurlijk wel geweldig uitzicht", kon ze bijna niet negeren, maar toch hield ze zich in. Vrij weinig honden accepteerden haar humor, jammer genoeg. Ze had immers echt hele leuke humor! ''En wat doet een jong teefje zoals jij hier? Dogpets pesten?' vroeg de reu toen. De grijns die op de lippen van de teef lag, vergrootte zich nu alleen maar, waardoor haar gevaarlijk scherpe tanden alleen maar beter zichtbaar werden. Haar ijsblauwe ogen werden afgewend naar een deur, van een huis wat verderop, die hard dicht ging. Tegelijk schudde ze haar hoofd. "Ik verlaag me niet tot zo een niveau," sprak ze op een zachte, maar duidelijk scherpe toon. "Honden pesten die zwakker zijn, nee zo zwak ben ik niet," zei ze toen rustig. "Ik ben hier gewoon een kijkje aan het nemen, als het van u zou mogen. Ik had niet verwacht dat ik tegenwoordig zelfs een verklaring af moest leggen, als ik me ergens bevond," sprak ze toen met een klein grijnsje, alhoewel haar toon nog altijd fel en scherp was. "Dus, wat doet u in dit gebied, u hoor hier immers ook niet thuis."

- Nope, geen zin meer om lang te posten x'D

"Ik verlaag me niet tot zo een niveau," Antwoordde de teef en Argo knikte bij haar woorden. Beter dat ze geen muizenbrein had. "Honden pesten die zwakker zijn, nee zo zwak ben ik niet," Zei ze weer, dit keer op een rustige toon. Al kon je de scherpte ervan nog duidelijk horen. ''Juist geantwoord.'' Antwoordde de Akita nog steeds kalm. Niet dat er een juist antwoord was. Hij bedoelde er alleen maar mee dat ze nu niet overkwam als een domme pup en dat ze wijzer had gesproken dan dat vele andere van haar leeftijd deden. "Ik ben hier gewoon een kijkje aan het nemen, als het van u zou mogen. Ik had niet verwacht dat ik tegenwoordig zelfs een verklaring af moest leggen, als ik me ergens bevond," Antwoordde ze vervolgens op zijn daadwerkelijke vraag. Haar grijnsje was er nog steeds. ''Van mij mag je best een kijkje nemen hoor. Toestemming en verklaringen heb je hier niet nodig. Ik ben alleen nieuwsgierig, als je het niet erg vind?'' Antwoordde hij dit keer ook met een klein grijnsje.
"Dus, wat doet u in dit gebied, u hoort hier immers ook niet thuis." Nu was het haar beurt om te vragen blijkbaar. ''Ik kom hier de dogpets pesten.'' Antwoordde hij met een grijns. Geen idee of zijn humor gewaardeerd werd, maar wat kon hem het schelen. Ieder zijn eigen smaak. Zelf kon hij alle humor waarderen, zolang het geen pijn deed, toch? ''Nee, eigenlijk wandel ik ook wat rond en maak hier en daar een praatje.'' Antwoordde hij dit keer serieus. ''Wat is je naam eigenlijk?'' Vroeg hij weer. Als je met iemand aan het praten was, was het wel fijn om de naam van diegene te weten vond hij zelf.

- Ik vind mijn posts lang genoeg zo, ze zijn duidelijk en als je telkens zo veel moet lezen heb je er ook geen zin in :')

De reu verklaarde dat hij het prima vond dat ze een kijkje kwam nemen en zeker geen verklaring af hoefde te leggen. De grote, blauwogige dobermann pinscher teef knikte kort. Haar ogen staarden hem kil aan, terwijl haar lange, slanke snuit langzaam wat omhoog ging. Ze snoof alle verse geuren op die in de buurt waren, maar merendeels rook ze mens en hond, huishond. Toen ze hem gevraagd had wat hij hier deed, gaf hij als antwoord 'dogpets pesten'. Langzaam ging haar wenkbrauw omhoog. Ze schudde langzaam haar hoofd en keek hem aan. "Als je niet uitkijkt beland je in de handen van een asielmedewerker, als je honden lastig valt," sprak ze toen rustig, met een kleine grijns. Veel herinneringen. Zij had het weleens meegemaakt, ze was bijna in het asiel gestopt. Een touw was rondom haar nek gegooid en met een stok was ze richting een auto getrokken, maar gelukkig kon ze ontsnappen. Echter vertelde de Shiba Inu toen dat hij enkel wat rond liep, hier en daar een praatje maakte. De teef knikte langzaam. "Liever hier dan in ons territorium," sprak ze toen rustig, hem ijskoud aankijkend. Het ware barre tijden, dus een lichte bedreiging kon van pas komen. Iedereen moest de gevreesde reputatie van de ShadowClan kennen.
Stilletjes keek de zwarte hond naar de blauwe lucht, terwijl enkele grijze wolken zich opstapelden in de lucht. Ietwat afwezig luisterde ze naar de vraag van de reu. Zonder haast nam ze de vraag in zich op en dacht ze er rustig over na. Hoe ze heette. Waarom wilde iedereen iedereens naam weten? Gaf het een vertrouwder gevoel? Gaf het het gevoel dat je iemand beter kende en als je iemand beter kende, dat je dan veiliger was? Waar sloeg het op? Poisonpaw haalde rustig haar tong over haar lippen. "Poisonpaw," stelde ze zichzelf kortaf maar niet onaardig voor. "En wie mag u wezen?"

De teef keek hem nog steeds kil aan maar Argo had er niks van. "Als je niet uitkijkt beland je in de handen van een asielmedewerker, als je honden lastig valt," Zei ze met een klein grijnsje. Argo had niet gedacht dat ze zijn antwoordt serieus zou nemen. Hij zag er niet uit alsof hij dogpets ging pesten. Of zat ze ook maar wat met hem te dollen? "Liever hier dan in ons territorium," Sprak ze toen hij al had uitgelegd dat hij gewoon een wandelingetje door de buurt maakte. ''Het zou niet slim van me zijn om in mijn uppie in jullie territorium te lopen, dus verwacht maar niet dat ik ooit op bezoek kom.'' Blafte Argo kalm. Ondertussen wachtte hij rustig op antwoordt. Ze mocht zelf weten of ze haar naam vertelde of niet en hij vond dat ze dan ook alle tijd mocht nemen om te kiezen of ze het zou doen of niet. Blijkbaar had ze het besloten wel te doen na een korte stilte. "Poisonpaw," Kwam er kortaf uit, al klonk het niet gemeen. "En wie mag u wezen?" Vroeg ze vervolgens. ''Argo.'' Stelde hij zich ook kort voor. ''Gewoon een vraagje, maar heb je ervaring mee om meegenomen te worden door de Twolegs? Just curious...'' Vroeg hij vervolgens aan de teef. Ze had hem duidelijk gemaakt dat hij niet in de buurt van de Twolegs moest komen. Dat wist hij natuurlijk allang, maar hij vroeg zich af hoe zei dat zo goed wist. Kan natuurlijk ook duizend keer in haar hoofd gestampt zijn. Wie weet...