One million fireflies

Pijnscheuten schoten door Keegan, bij iedere stap die hij zette. Hij had vrij veel wonden, zowel littekens als nieuwe, verse wonden. Tot ongeveer een maand geleden was hij - volgens zichzelf, echt een hele knappe hond. Naja, nog steeds wel, maar nu was zijn vacht enigszins beschadigd. De meeste oude wonden waren wel genezen, maar de nieuwe wonden vulden zijn vacht weer. Een van de diepste wonden die hij tot nu toe gehad had, de borstwond, was inmiddels enigszins genezen. Als hij niet al te actief deed, genas het vast wel. De nieuwe wonden hadden echter nog een lange reis te gaan, wilden ze genezen. Vooral de schouderwond, die hij had gekregen doordat Hakuchi hem aangevallen had. En de wond bij zijn poot was ook niet al te fijn. Maar het was normaal om als zwerfhond wonden te hebben, dus je hoorde Keegan dan ook niet jammeren.
Zijn neus had hem naar de plek gebracht waar hij nu was. De overheersende geur van de ShadowClan bevond zich hier, een geur die hij wist te onderscheiden van alle andere geuren door zijn ontmoetingen met Spottedpelt. De laatste ontmoetingen met die teef waren raar. Vooral de ontmoeting die ze hadden, vlak nadat Moment dood ging. Keegan had toen veel bloed verloren en was niet helemaal helder, waardoor hij domme dingen gezegd had. Ergens hoopte hij haar vandaag tegen te komen, maar ergens hoopte hij ook op rust. Het kletterende water van de rivier maakte hem weer rustig. Zijn brein ging de laatste tijd op volle toeren. De honden die hij onder zijn hoede had waren de enigen die ervoor zorgde dat hij zichzelf was, een emotieloze killer. Want meer dan dat was hij eigenlijk niet. De reu boog zich naar het water om een slok te nemen, niet echt lettend op zijn omgeving. Het was al vrij laat, de hemel was donkerblauw en de sterren die aan de hemel stonden glinsterden mooi. Enkele vuurvliegjes vlogen boven het water, maar voor de rest was het doodstil. Vliegjes, water en wind. Dat was het enige wat hij hoorde. En eigenlijk lette hij niet eens op de eventuele aanwezigheid van een hond. Die verdomde ShadowClanners konden hem wat.

- Spottedpelt <'3

En daar was ze dan. De teef die hoj wel, maar ook niet wilde zien. Hij rook haar, dus heel ver weg kon ze niet zijn. En hij had gelijk, het duurde niet lang voor hij de vrouwelijke stem van de teef hoorde. Een simpele begroeting, niet meer en niet minder. Keegan betrapte zichzelf erop dat hij gewoon verbaast was, haar stem niet vijandig te horen. Maar ook was hij verbaast over hoe lang hij haar stem wel niet gehoord had. Een tijd zag hij haar bijzonder vaak, hij zocht haar ook wel, maar na de moord op Moment was dit vrijwel helemaal weg. Verbazingwekkend hoe één moment alles verpesten kan. Was ze daar niet geweest, was alles nog goed. Maar het was niet terug te draaien, dus moest hij er maar mee leven.
Keegan nam zijn tijd wel. Hij dronk gewoon door tot hij genoeg had en pas daarna draaide hij zich om. Hoe zou ze vandaag zijn? Zou ze hem uit het territorium jagen? Daar had ze natuurlijk wel alle rechten toe, hij was op haar gebied. Maar dat deed hem niets. Hij draaide zich gewoon om, een charmante grijns lag op zijn lippen en het eerste wat hij deed was haar bekijken. Misschien zag ze er wel ineens anders uit. Kon gewoon. Maar er was niets veranderd. Spottedpelt stond voor zijn ogen. "Spottedpelt," klonk de ruwe, lage stem van Keegan, niet al te luid maar luid genoeg om het aan Spottedpelt te laten horen. "Lang geleden, hé," klonk zijn stem, alsof er nooit wat gebeurd was. Ja ach, moorden was nou eenmaal een dagelijks ritueel geworden. Voor hem niets bijzonders.    

Keegan ging rustig zitten, alsof hij niet eens door had dat hij op vijandig territorium was. Kalm keek hij Spottedpelt aan, misschien zelfs een beetje koeltjes. Natuurlijk keam de vraag wat hij in het territorium deed. Logisch. Maar hij had geen eens een reden. De ShadowClanners irriteren? Even de vechtwereld ontvluchten? Hij had werkelijk geen idee. Daarom haalde hij onverschillig zijn schouders op. "Geen idee, ik wil mijn thuis geloof ik ontvluchten," respondeerde hij kalmpjes. "Je stuurt me toch niet nu al weg?" vroeg hij vervolgens liefjes, met een klein grijnsje. En zowel, ja ach. Dan deed ze haar best maar.

Een droge opmerking kwam uit de teef, waardoor Keegan enkel fronste. "Ik was wel van plan iets te doen vandaag hoor, alleen niet in de stad. En ik heb alle andere territoria al eens bekeken," zei hij simpeltjes. En toen begon ze te dreigen. Hij had nu nog een kans om het territorium uit te gaan. "Zo snel? Ik was nog niet helemaal klaar hier," zuchtte hij dramatisch, haar ijskoud aankijkend. "Maar ga je gang, breng me maar naar de grens," klonk er vervolgens vrij kalm. Rustig stond hij op en strekte hij zich uit, de tijd nemend. Hierna keek hij haar aan. Ja, ze moest maar mee hoor.