Light carries on endlessly (Talonstreak)

Een zwart-witte gedaante slingerde in een ontspannen drafje tussen de bomen door. Briarshine zocht graag de schaduw op onder het bladerdek van het enige groepje bomen in hun gebied. De teef hield niet van de hitte van newleaf. Haar tong hing ook uit haar bek en ze voelde eindelijk de warmte haar lichaam een beetje verlaten.
Haar oren vingen de geluiden op van de bosbewoners. Gescharrel in de bosjes, onder de wortels van de bomen en diep in hun holletjes onder de grond. Vogels tjirpten opgewekt in de bomen en eekhoorn scheurden razendsnel over de takken meters boven haar hoofd. Dingen die menige hond het water in de mond liet lopen. Al was Briarshine niet op jacht. Het was al later op de dag en ze had haar deel die ochtend al op de prooistapel gelegd. De teef bracht veel meer tijd buiten het kamp dan binnen het kamp door. Zodra ze de kans had, verliet ze het kamp. Bijna altijd alleen, het kwam niet vaak voor dat ze een gesprekspartner had. Niet dat dat haar uitmaakte. Op sociaal gebied was ze geen ster, en dat was zacht uitgedrukt.

Midden in het bos vertraagde ze haar tred en stopte bij een enorme berk. Ze takken streken zover haar ogen konden zien en maar weinig zonlicht kwam door het dichte bladerdek. Tevreden met haar eindbestemming zakte ze door haar boten en ging dicht bij de dikke wortels van de boom liggen. Ze legde haar kop op haar voorpoten en sloot haar heterochrome ogen. Vredig doezelde ze in slaap met de melodie van enkele zwaluwen.

Niet lang daarna werd ze alweer wakker. Kort ging haar ogen naar boven. De zon was niet ver verplaatst. Slaperig keek ze in het rond en hief haar kop van haar poten. Iets had haar toch wakker gemaakt moeten hebben? Haar oren spitsten zich in reflex bij het horen van geritsel in het struikgewas niet ver van haar vandaan. Ze versmalde haar ogen en staarde naar de bron van het geluid. ‘Wie is daar?’ klonk haar slaperige stem.

[Eerste post voor Talonstreak]

Een zucht verliet de neus van de jonge warrior, toen hij de prooi had laten gaan. "Verdomme," snoof hij beteuterd. Zijn staart hing teleurgesteld naar beneden, maar hij wist dat hij niet lang moest treuren. Als hij nou gauw een andere prooi zou vangen, werd dit vast wel gecompenseerd. Hij durfde te wedden dat zelfs Rockstar weleens een prooi had laten gaan. En hij was nooit echt een held in jagen geweest, dus dit was niets vreemds. Hij vond vooral heftigere, lastigere lichamelijke beweging fijner. Een beetje over de grond kruipen en achter prooien aanspringen was niet leuk. Naja, was niet leuk als je het voor niets deed. Als je met een grote prooi terug kwam, was het uiteraard weer een ander verhaal. Dan was het natuurlijk wel weer leuk. De reu hees zichzelf weer overeind, na de hele gedachtegang, welke niet langer dan vijf seconden geduurd had, en schudde zijn bruinrode vacht uit. Kort sloot hij zijn ogen en liet hij zijn tong op zijn voortanden rusten. Het was vrij warm, dus hij wilde zich later deze dag, nadat hij zich nuttig gemaakt had voor de clan, wel even verkoelen. Nu eerst deze grove fout compenseren met een veel betere prooi.
Toen zijn blik op een vis viel, wist hij dat hij het moest hebben. Het was wel een normaal formaat, maar zag er zo lekker uit dat hij het zelf wel op zou willen eten. Zijn staart ging heen en weer van plezier. Jagen op vissen was dan wel weer leuk. Dan zou hij een of andere geweldige duik maken en misschien nog wel meer vissen knock out slaan door zijn brede en gespierde lichaam. Dan had hij zelfs meer prooi. En was hij afgekoeld. Ja, dat vond hij een prima plan. De reu liep rustig naar de rivier, stap voor stap, zodat zijn plotselinge schaduw de vissen niet af zou schrikken. De zon stond uiterst onhandig, waardoor het gewoonweg niet te voorkomen was dat zijn schaduw over het water viel, dus moest hij het slim doen. Langzaam kwam hij naar de oever, waarna hij er met een hele sexy duik in sprong. Zijn kaken klapten hard op elkaar, met een vis tussen zijn hoektanden toen hij bijna bij de grond van de rivier aankwam. Vissen schoten alle kanten op, maar hij wist er nog een tegen de grond te duwen. Snel beet hij de vis tussen zijn tanden dood en pakte hij de andere vis ook beet. De stroming haalde hem bijna onderuit - onder water kan dat geloof ik niet, maar je snapt het idee, maar hij wist zonder schram op de oever te komen. Her en der zaten wel wat leuke plantjes, zoals achter zijn oor en in zijn staart, maar hij had het niet eens door, hij was te blij met zijn vangst. De reu schudde zijn vacht uit, waardoor ook de waterplantjes alle kanten op vlogen. Met zijn staart in de lucht, wandelde hij eigenlijk nergens naar toe. Het zag er raar uit, de normaal zo pluizige reu ineens een stuk kleiner doordat zijn vacht naar beneden hing. Zijn schouderspieren waren nu wel beter zichtbaar, evenals zijn buik, wat vaak aangezien werd als ribben, al kon je dit als een deskundige in geconditioneerde honden ook buikspieren noemen. Ribben en buikspieren werden veel te vaak door elkaar gehaald en over het algemeen waren clanhonden zeer geconditioneerd, door hun gebalanceerde dieet en hun actieve levenswijze. De reu noemde het dus maar gewoon buikspieren, dat klonk ten eerste gewoon veel leuker en het was zo. Hij was niet te dun.
Toen hij een slaperige stem hoorde - waarschijnlijk klonk hij net als een Duitse dog die te vrolijk door een dichtgegroeid bos rende, keek hij op. Het was een teef, welke vaker alleen te vinden was. Briarshine. "Oh sorry," murmelde hij, wat onduidelijk doordat de vissen nog in zijn bek zaten. Hij legde ze met beleid op de grond en keek haar met een ietwat gekantelde kop aan. "Heb ik je wakker gemaakt? Het spijt me als dat zo is," verontschuldigde hij zich beleefd. Respect voor warriors die al manen meer ervaring hadden, was iets wat hij nog altijd had. Als apprentice kon hij een grote bek hebben, kon hij niet echt goed luisteren omdat het hem ontiegelijk verveelde, maar respect naar goede warriors had hij zeker wel. Hij schudde zijn vacht nog eens uit, het was inmiddels door het warme weer al bijna opgedroogd dus druppels gingen niet meer door het halve RiverClan territorium. Zijn blauwe ogen waren gericht op de plek, waar het geluid vandaan kwam. "Maar ik ben Talonstreak, mocht je me nog niet kennen," stelde hij zichzelf vriendelijk voor, met een kleine glimlach. Hij voelde hoe de hitte hem nu al bijna naar de kop steeg, dus ging hij wat meer de schaduw in, met zijn tong uit zijn bek hangend. Hij ging liggen en legde zijn kop op zijn voorpoten, met zijn vissen naast hem. Ze keken nog altijd naar voren, alsof ze elk moment weer tot leven konden komen. Soms staarden vissen je echt eng aan. Maar alsnog at Talonstreak ze op. Want vissen waren verdomde lekker.

Al snel kwam een roodbruine husky op haar netvlies. Ze herkende hem als de jonge warrior Talonstreak, die kort geleden zijn warrior naam had ontvangen. Ze had het hele leven van de jonge reu kunnen meemaken, van pup tot waar hij nu was, aangezien hij ook in de clan was geweest en zij al bijna twee keer zo oud als de reu was. Ze kon zich nog herinneren toen zij net haar warrior naam had gekregen. Ze voelde zich bijna zo oud als de oudste elder. Al wist ze dat ze zich aan stelde, ze viel nog niet eens onder de seniore warriors van haar clan. Ze staarde Talonstreak nog enkele seconden verward aan, voordat ze haar kop schudde en zich overeind hees tot een zittende houding.
"Oh sorry," klonk zijn vervormde stem door de vissen die hij in zijn bek droeg. "Heb ik je wakker gemaakt? Het spijt me als dat zo is," klonk zijn stem duidelijker nu hij de vissen oud zijn bek had verwijdert. Briarshine kantelde haar kop een beetje en schudde snel haar hoofd. ‘Je hoeft je niet te verontschuldigen. Misschien is het maar beter dat ik wakker ben, weer een teken dat ik niet moet lopen lummelen,’ wuifde ze zijn excuses weg. Direct voelde ze zich daarna weer ongemakkelijk. Ze wist nooit hoe ze een gesprek moest voorzetten of te beginnen. Ze had zich altijd al een beetje het buitenbeentje gevoeld. Toch had ze nooit geprobeerd een poging gedaan om dat te veranderen. Ze kon het gewoon niet, simpel als dat. Gelukkig was het Talonstreak die de stilte al snel verbrak. Hij stelde zich eens voor. Ze knikte en werkte een glimlachje op je gezicht. ‘Ik weet wie je bent. Ik heb je zelfs eens bezoekt in de nursery, maar dat zal je je vast niet herinneren, je had je ogen nog niet eens open,’ zei ze op een vriendelijke toon.  
Talonstreak ging ook op de grond liggen in de schaduw. Briarshine kantelde haar hoofd kort en ging ook weer liggen en legde haar hoofd op haar poten. Enkele seconden lag ze ontspannend. Het kwam niet zo vaak voor dat ze in het bos onder een boom lag met een clangenoot. ‘En.. uh wat doe jij op zo'n dag?’ kwam er ongemakkelijk uit haar bek. Vervolgens kon ze zich wel voor haar kop slaan. Waarom kon ze gewoon niet eens een simpel gesprek beginnen. "Wat doe jij op zo'n dag". Lame. Toch probeerde Briarshine er heel normaal bij te kijken. Als ze alleen was had ze dit soort gedachten niet, dan was ze met zichzelf en hoefde zich er niet druk over te maken. Ze was er gewoon niet voor gemaakt, nam ze altijd maar aan. Niet dat ze ooit de sensatie had gevoeld als vriendschap. Zelfs met haar moeder had nooit echt een echte band. Ze was er wel altijd in haar puptijd om voor haar te zorgen en haar over de code en de clans te leren. Maar dat was het ook, ze had nooit een gevoel van genegenheid gehad. Ze was ook snel weer teruggekeerd naar haar warrior taken, Briarshine in de nursery gelaten bij de andere pups en queens. Terugdenkend aan haar moeder was altijd vreemd geweest, omdat ze die relatie niet herkende in de queens en hun pups die nu in de nursery sliepen.
Ze schudde de gedachte weg en keek naar de pluizige husky voor haar. Talonstreak leek een doodnormale, energieke reu te zijn. Iedereen die iedereen wel mocht en overal vrienden maakte waar hij maar kwam. Al had hij zijn streken, die ze vaag had opgevangen in de clan als hij weer eens de grenzen had overschreden op onderzoek uit buiten hun territorium. Briarshine had vaak gefantaseerd over het leven buiten de clan. Er moest toch meer zijn buiten het leven langs de rivier?

‘Je hoeft je niet te verontschuldigen. Misschien is het maar beter dat ik wakker ben, weer een teken dat ik niet moet lopen lummelen,’ klonken haar woorden, waardoor Talonstreak kort glimlachte. Zijn oren bewogen kort wat naar achteren toen hij wat hoorde, iets wat vrij luidruchtig was, maar het bleek enkel een luidruchtige gans te zijn. "Ach, het is warm. Ikzelf was ook van plan zo even te genieten van de schaduw, al is het water ook lekker om je in af te koelen," vertelde hij met een vriendelijke toon in zijn stem. Zijn tong hing gedeeltelijk uit zijn bek, zijn blauwe ogen keken haar geïnteresseerd aan. Hij vond het altijd gezellig om met anderen te praten, hij was echt een sociaal beest, een die eigenlijk altijd wel omringd kon zijn door clanleden. Hij wist dat Briarshine juist het tegenovergestelde was van hem, zij kon dat niet zo goed of zo. In elk geval was zij niet zo sociaal aangelegd als hem, maar het viel Talonstreak niet echt op. Zolang de hond waarmee hij sprak maar vriendelijk was, vond het hij het prima. Van die gestreste honden, die je alleen af konden zeiken, vond hij niet geweldig en bij zulke honden wilde hij ook niet zijn. Hij kon dat gewoon niet aan, dan zou hij nog eens agressief worden en zodra Talonstreak agressief werd tegen een clanlid, zat er iets flink fout.
‘Ik weet wie je bent. Ik heb je zelfs eens bezoekt in de nursery, maar dat zal je je vast niet herinneren, je had je ogen nog niet eens open,’ waren de volgende woorden van Briarshine, waardoor Talonstreak kort na moest denken. Hij vergat soms dat ze al een stuk ouder dan hem was, aangezien ze er niet veel ouder uit zag. Nee, ze zag er uit als een normale, gezonde warrior. Vanaf zijn leeftijd tot haar leeftijd zag je meestal vrij weinig leeftijdsverschillen. "Oh echt?" er was een glimlach te zien op zijn lippen, terwijl zijn blauwe ogen haar aankeken. "Dat waren nog eens mooie tijden, de pupleeftijd. Niets doen wat moest, enkel spelen en eten," sprak hij, terug denkend aan die geweldige tijd. "Maar ja, je was wel wat belemmerd in interacties, je mocht niets," lachte hij daarna, wetend dat het uiteraard wel voor zijn eigen veiligheid geweest was. Hoe vaak had hij wel niet geprobeerd te ontsnappen? Honderd keer? Of was het vaker?
Toen kreeg hij een vrij ongewone vraag. Wat hij allemaal deed op zo'n dag? Hmn.. "Uhm, een gewone dag? Naja, dan wordt ik wakker, kom ik met moeite mijn nest uit en zit ik als een luie mopshond op mijn nest, tot eindelijk de slaap uit mijn ogen is" begon hij grijnzend. "Daarna als ik eindelijk wakker ben, ga ik jagen of op patrouille, om tijdens de middag terug te komen. Dan trek ik nog weleens graag een baantje in de rivier.. En dan.. Dan ga ik wat langs de grenzen struinen, om voor het avondmaal terug te zijn. Daarna ga ik wat eten en slapen. Dat is zo mijn dag, wat doe jij allemaal?"