I'm a monster

Damian was helemaal van streek. Inmiddels was hij gestopt met janken. Hij was een vechtershond notabene. En een reu. Die jankte niet. Het was dan ook maar voor een paar seconde geweest.
Hij voelde een enorm schuldgevoel. Hij had verdomme iemand vermoord die niks gedaan had met hem. Al dacht hij wel dat hij haar kende. Dat het Aisha was. Maar ze was het helemaal niet. Hoe kon het dat hij dat niet had gezien? Nadat Damian was weggelopen is hij gelijk op zoek gegaan naar zijn beste vriend. Keegan had vast goed advies. Hij wist hoe hij hard moest blijven. Keegan zou tenminste niet zielig medeleven tonen. Daar had Damian tenslotte niks aan. Keegan kon hem misschien gewoon wat advies geven, of hem wat opbeuren.
Daarnaast vroeg hij af of zijn vriend ooit hetzelfde had gedaan. Iemand zomaar vermoord zonder dat diegene je ook maar iets aan had gedaan of zonder diegene ook maar te kennen. Als je de honden in de ring niet meetelde dan.
De Rottweiler had zomaar iemand vermoord. Het was een ongeluk geweest, maar had wel een leven geëist. Hij had een soort aanval gehad. Maar dat had hij nog nooit gehad. Hij was altijd koeltjes geweest tijdens het vechten. Misschien dat hij dan nu ook voor het eerst wraak wilde nemen. Maar dat was niet hetgeen wat Damian nu aan zijn kop had. Het woord monster bleef maar schreeuwen in zijn kop. Je bent een moordenaar, een monster.

+Keegan

Keegan likte zijn vacht even netjes, al waren er nog duizenden littekens te zien. Zijn kop was er nog altijd prima aan toe, maar zijn lichaam zag er nu gewoon beestachtig uit. Hij had hoogstwaarschijnlijk nog nooit zo veel spieren gehad als nu, maar ook nog nooit zo verdomd veel wonden. Hij was er slecht aan toe, vooral mentaal. Fysiek was hij zoals altijd sterk, maar mentaal was hij compleet chaotisch. Hij moordde ineens gewoon honden uit, onschuldige honden. Alhoewel, honden in het vechterscircuit waren nooit onschuldig. Maar nu begon hij Moment zijn rol op zich te nemen. De honden die hij trainde keken enkel meer naar hem op, maar hij was echt veranderd. Hij dacht eindelijk Ebony's dood achter zich te laten, maar op een of andere manier was de pijn enkel erger geworden. In de tijd dat Moment nog leefde had hij een doel voor ogen, een die hem afleidde van Ebony en nu had hij dat niet meer. Nu moest hij honden gaan vermoorden om ergens anders aan te denken. Het was heftig. Hij was een monster. Maar tijdens het vechten dacht hij wel na. Hij moordde misschien ineens meer, hij bleef tot het einde nadenken. Hij flipte niet uit, nee hij wilde het gevecht zo in de hand hebben dat de hond alles ded wat hij wilde. En dat had hem enkel een slimmere, gevaarlijkere vechter gemaakt. Hij wist het gevecht zo te draaien dat de honden zichzelf in gevaar brachten. En dat liet hem enkel meer grijnzen, meer smachten naar bloed. Zien hoe honden zelf helemaal in de problemen zitten. Bijna kijken naar zichzelf, als hij weer aan Ebony dacht.
Toen hij het gedaante van Damian zag, wist hij dat het beter was om zijn sociale skills weer wat omhoog te halen. Met rustige passen liep de reu naar zijn maat toe. Zijn ogen stonden ijskoud. Zijn houding was zoals normaal als hij de Rottweiler zag, vrij ontspannen. "Damian," klonk er uit zijn keel. Kort sloot hij zijn ogen, nam even alle geuren in zich op, om daarna weer naar Damian te kijken. Vrijwel meteen had hij door dat er wat was. "Damian. Ik zie aan je, ruik aan je dat er iets fout zit. Vertel het maar meteen," klonk er, wetend dat wat harder gedrag het enige was wat honden echt kon helpen. Tenminste, in Keegans ogen. En in Keegans ogen was het vermoorden van honden ook normaal, als je ergens mee zat, dus zo normaal was het vast niet.

De woorden van zijn vriend lieten de reu opkijken. Wat was er met hem aan de hand? Hij had Keegan niet eens geroken. Wat een mislukkeling was hij momenteel. Een grote bende. Heeft hij dan ook niks onthouden van de lessen van vroeger? 'Keegan,' groette Damian terug. Het kwam er emotieloos uit. Net zoals zijn gezicht momenteel stond. De normaal gesproken grijns was weg. Van buiten leek er vrij weinig aan de hand te zijn, maar van binnen was het een grote chaos.
Hij ging er ook niet omheen draaien. Hij wilde Keegan toch zien om dingen met hem te bespreken? Dan ging hij niet moeilijk doen ook. Dat was gewoon teven gedrag. "Damian. Ik zie aan je, ruik aan je dat er iets fout zit. Vertel het maar meteen," zei Keegan en Damian knikte. 'Ik heb gefaald, Keegan,' was het eerste wat de Rottweiler zei. En het was waar. Hij was niet helder geweest. 'Ik heb iemand vermoord. Zomaar. Ik was niet helder. Was niet mezelf.' zei hij alleen. Het was voldoende. Meer info had de andere reu toch niet nodig. Het ging om het probleem zelf, niet om hoe en wat en alles. Hij liet zijn blik even over het lichaam van Keegan glijden. Wat zag de reu eruit. Littekens van hier tot Tokio. 'Wat heb jij allemaal gedaan?' dit keer klonk er lichte verbazing in zijn stem. Alleen de kop van de reu was gespaard gebleven. Damian keek hem vragend aan.

Damian begroette Keegan terug. Damian zag er niet goed uit, maar niet omdat hij zo toegetakeld was. Hij zat ergens mee. Keegan zag er niet goed uit omdat hij gewoon heel de tijd gevochten had. Gewoon, omdat hij niets anders te doen had. Omdat hij zijn energie kwijt moest. Omdat hij het niet erg vond om anderen pijn te doen, maar het zelfs leuk vond. Soms. Niet bij iedereen. Hij was wel een psychopaat ja. Maar het vreemde bij hem was dat hij soms wel degelijk spijt had, het erg vond. Hij was gewoon onvoorspelbaar soms. Een echte psychopaat was hij dus niet te noemen. Niet helemaal.
'Ik heb gefaald, Keegan,' oh god. Meneer had gefaald. Keegan keek de Rottweiler koeltjes aan, wachtend tot de verklaring. 'Ik heb iemand vermoord. Zomaar. Ik was niet helder. Was niet mezelf.' Aha. Damian had iemand vermoord zonder reden. Zonder reden iemand vermoorden deed Keegan weleens vaker. Maar die honden waren niet onschuldig. Dus ze verdienden het. Of naja.. Hij vermoordde ze omdat ze hem uitdaagden. En dat mocht gewoon niet. "Reu of teef? En weet je zeker dat het zomaar was? Normaal gesproken verwacht ik wel van jou om helder te zijn, jij was de enige normale onder ons." Kort snoof de zwarte American pit bull terrier. Nope. Hij was ook niet normaal. 'Wat heb jij allemaal gedaan?' klonk er toen. Onverschillig werden de schouders van de reu opgehaald. "Ik heb getraind," grijnsde hij. Ja. Hij had getraind.