We got big guns, been graduated from knives

Aantal berichten : 151

Ijskoud staarde Keegan naar een grote reu, een die dacht hij wel eventjes Keegan op zijn donder kon geven, maar dit was uiteraard een hele domme hersenspinsel. De lippen van de reu waren omhoog gerezen, zijn oren lagen dreigend in zijn nek, zijn ogen straalde amper emotie uit. Overal zaten nieuwe, verse wonden, van vele gevechten die onlangs hadden plaatsgevonden. Opnieuw was er veel bloed vergoten, maar er was iets mis gegaan. Keegan was nog altijd die ijskoude reu, de pitbull die alles liet doen voor zich, maar er zat nu meer bloed aan zijn poten. Hij was het zat. Al die zwakkelingen. Hij wilde zijn eigen krachten laten zien, hij wilde laten zien hoe het wel had gemoeten. En waarom? Dat wist hij niet. Hij was zwaar verward, hij snapte het gewoon niet meer. Alles was anders. Het feit dat hij zich toch niet blijer had gevoeld na het doden van Moment, het feit dat zijn verlangen naar nog meer slachtoffers, liet hem zichzelf herinneren aan Moment. Hij was enigszins bang voor zichzelf geworden. Want hij was nu net Moment. Hij moest praten met één persoon, een bepaald persoon die hem helpen moest. Want alleen zij kon hem helpen. Een zucht kwam door de neus van Keegan. "Ga, ga maar. Maar laat je verdomde kop niet meer zien of ik scheur hem van je lichaam, duidelijk." Keegan draaide zich rap om, zonder ook maar één seconde naar de reu achter hem te kijken. Het was vast en zeker duidelijk. En zo niet, Keegan liet het hem wel zien.
Algauw was de reu aangekomen bij het huis van Hakuchi. Hij slikte kort. Hij zag erg gehavend uit, overal waren wonden zichtbaar. Zijn kop was wondloos, maar zijn lichaam zat vol bloedwonden, snijwonden, tandenbeten en littekens, maar zijn lichaam was sterker dan ooit. Hij was een waar monster geworden om te zien. En dat wilde hij weer een beetje veranderen. Hij moest zijn wondloze, prachtige vacht terug krijgen. Niet zijn bebloede vacht. Hij ging naast het hek zitten waar Hakuchi laatst was. Hij haalde adem. "Hakuchi? Ben je er?"

Sinds de eerste keer dat haar baasje haar met een ketting vast had gemaakt aan een pin in de grond leek er eigenlijk niet zo heel veel gebeurd. Voor omstaanders leek er inderdaad niet zo heel veel veranderd, maar Hakuchi wist goed genoeg dat het niet alleen het uiterlijk was, maar ook het innerlijk dat drastisch kon veranderen in korte tijd. Haku lag bijna ontspannen tussen de andere grote honden, haar blik strak naar voren gericht. Jha, ze was nog steeds bang voor de toekomst en voor eender welke training die kwam, maar ze had zich in de afgelopen trainingen wel weten te beheersen. De angst die ze normaal uitstraalde was bijna niet meer te zien. In plaats van het te laten zien kropte ze het nu allemaal op, als een bom die elk moment zou kunnen ontploffen. Ze wist nu dat andere vechthonden juist hunkerde naar angst van de tegenstander, iets wat ze hen niet gunde. "Hakuchi? Ben je er?" Haku draaide zich met een ruk om en haalde in een diepe grom haar lip op. De trainingen hadden haar dan wel 'goede' dingen aangeleerd, de negatieve dingen kreeg ze er gratis bij. Roekeloosheid was er daar één van. Ze knipperde even vluchtig met haar ogen toen ze de hond achter het hek herkende en liet haar dominante houding direct terug verdwijnen. Even wendde ze haar blik van hem af, als reactie dat ze zo naar hem had gegromd. "Ik ben hier," mompelde ze vervolgens, trok zichzelf recht en liep zo dicht mogelijk naar het hek toe als haar ketting dat toeliet.

Aantal berichten : 151

Toen Keegan een grom hoorde, schoot hij vrijwel meteen in een dominante houding en liet hij een luide, diepe grom horen. Zijn gecoupeerde oren schoten naar voren, terwijl zijn bruine ogen nog steeds zochten naar de lichte, fawnkleurige teef. En vrij snel kwam hij erachter dat de grom afkomstig was van Hakuchi. "Ik ben hier," klonk haar stem toen. Keegan keek nog een enkele seconde wat kil naar de teef, een standaard reactie van de reu zodra iemand bedreigend naar hem doet, maar algauw veranderden zijn blauwe ogen van kil naar verbaast en bezorgd. "Jezus Haku, wat is er gebeurd?" kwam er ietwat vragend uit. Hij fronste toen hij naar de dikke kettingen rondom haar hals keek. Oh damn.. Ze hadden haar dus een echte vechthond gemaakt nu. Damn. Damn. Damn.

Het teefje had haar blik even op de grond gericht en keek vervolgens Keegan weer aan. "Jezus Haku, wat is er gebeurd?" Haar oortjes schoven een beetje beschaamd naar achteren bij wat hij haar vroeg. "Ze hebben me hun wereld in gelokt." mompelde ze vluchtig en ontweek ondertussen oogcontact tussen haar en de reu voor haar. Tegelijkertijd trippelde ze ook nog eens gespannen met haar poten. De tweestrijd die nu in haar kopje woekerde hield haar alles behalve ontspannen. Haar trainingen zeiden haar om de reu voor haar aan te vallen, maar de andere kant zij haar weer dat hij haar vriend was. "Het valt op zich nog wel mee hoor," mompelde ze er nog vluchtig achter. Haar ogen stonden geen minuut stil en waren constant in beweging. Ze moest zich op andere dingen focussen dan alleen op Keegan.

Aantal berichten : 151

Keegan keek nadat hij haar gevraagd had wat er gebeurd was, naar wonden. Of ze beschadigd was. Niemand mocht Haku beschadigen. Of hij zou haar beschadigers beschadigen. En dan konden ze haar nooit meer beschadigen. Het was lastig om door het hek heen te kijken, het was natuurlijk zo neergezet dat je de honden niet zag. Maar Keegan kon Haku zien en zag dan ook enkele wonden. Woede borrelde op in de zwarte reu. "Godverdomme," snauwde hij. Enkele grommen kwamen uit wat tuinen, maar hij legde dit stil door diep en luid te grommen. Zijn oren schoten in zijn nek, zijn houding werd dreigend. "Haku, wie heeft dat gedaan?" vroeg hij, doelend op haar wonden. "Ze hebben me hun wereld in gelokt." Keegan ging woedend ijsberen langs het hek, nadenkend. "Het valt op zich nog wel mee hoor," kwam er vluchtig achteraan. "Nee. Dat valt niet mee. Dit is het begin alleen maar." klonk zijn diepe, ruwe stem fel. "Je moet daar weg Haku." Keegan tolereerde teven in de vechtwereld dus echt niet. Teven zijn daar meestal te goed voor. Reuen zijn gewoon klootzakken, die het soms zelfs verdienen. Net zoals hij.

Een kort moment kneep ze haar oogjes dicht toen ze zelf wat geïrriteerd werd door de constante beweging van haar ogen. "Nee. Dat valt niet mee. Dit is het begin alleen maar." Met dat ze haar ogen opende richtte ze deze kort terug op de reu. Haar oortjes schoven weer wijfelend naar achteren bij het horen van zijn felle stem. Ze wilde net grommen, maar voor dat ze dat kon doen begon de reu weer te spreken. Je moet daar weg Haku." Ze wendde zich terug af van het hek en richtte haar blik even op de ketting die op de grond lag. "Precies alsof dat gaat." mompelde ze nu behoorlijk koeltjes en rechtte haar rug weer wat meer, toen ze één van de andere honden haar kant uit zag kijken. De hond draaide zich, bij het zien van haar houding, direct terug om en begon de hond naast hem terug te bedreigen. "Enige ideeën?" Mompelde ze vervolgens en haalde even kort haar tong langs haar droge mond.

Aantal berichten : 151

Nee, hoe kon ze hier ooit uitkomen? Het was onzin om dat te bedenken. Het was gewoon niet mogelijk. Toch? Hij dacht diep na. "Precies alsof dat gaat." klonk er redelijk koel. Een zucht verliet zijn neus. Er gebeurde wat in de tuin, waar Keegan aandachtig naar luisterde, tot de fawnkleurige teef verder sprak. "Enige ideeën?" natuurlijk kwam die vraag. Vrij logisch. Keegan keek omhoog. "Wat nou als ik in je tuin kan komen, dan is alles een stuk makkelijker. Wacht, ik ga even proberen." klonk hij overtuigd, waarna hij naar het lage muurtje keek. Misschien kon hij zo op die schuur komen en dan in de tuin springen. Een idee. Hij sprong behendig op het lage, stenen muurtje. Damn. Die schuur was hoger dan gedacht. Twijfelend of hij het zou redden, besloot hij toch maar de sprong te wagen. En natuurlijk, hij redde het niet. Naja, net. Zijn rechter achterpoot bleef hangen achter een raampje, waardoor hij dus best wel vast zat. "Godver," gromde hij. Hij trok eens hard met zijn poot. Meteen voelde hij hoe een ijzeren pin zijn huid open trok, maar hij was los. Zonder veel moeite sprong hij van het dak op enkele voorwerpen en belandde zo in de tuin, met een vrij heftig bloedende poot en enkele hongerige honden om hem heen. Een hapte meteen naar zijn poten en hij hoorde wat hongerige grommen. Zuchtend trapte hij tegen de neus van de bijtende reu. "Hey Haku. Nu zie ik je iets beter."

"Wat nou als ik in je tuin kan komen, dan is alles een stuk makkelijker. Wacht, ik ga even proberen." Even hield ze haar kopje wat schuin bij wat Keegan vervolgens zei. In hààr tuin? Hoe wilde hij dat doen? De teef zette enkele stappen naar achteren toen de reu een poging deed om van het muurtje naar de schuur te springen. Haar oren stonden lichtelijk verbaasd naar voren toen ze zag dat zijn poging, na wat moeite te hebben gedaan, geslaagd was. Hakuchi zette automatisch een enkele stap naar achteren en haar oren schoven weer lichtelijk in haar nek. "Hey Haku. Nu zie ik je iets beter." Ze richtte haar ogen weer vluchtig ergens anders op om niet plots naar hem uit te halen zonder reden. Ze zette haar poot op de ketting waar ze aan vast hing en liet vervolgens haar blik gaan naar de pin die ervoor zorgde dat de ketting vast zat. "Moeten we aan de ketting trekken of zouden we de ketting kunnen breken?" dacht ze luidop en hield haar blik op het ijzeren touw gericht.

Aantal berichten : 151

Haha. Hij was echt grappig. En echt compleet gestoord. Wie besloot nou even te verschijnen in een tuin vol hongerige vechthonden. Nou, Keegan dus. Een ex-vechthond. En waarom? Dat wist hij eigenlijk niet eens. Waarom deed hij dat voor Hakuchi? Hij kende haar amper. Wat wilde hij van haar? Was het alleen omdat hij niet wilde dat er teven in de vechtwereld zaten? Of gaf hij echt om de mix? Dat was de grote vraag. "Moeten we aan de ketting trekken of zouden we de ketting kunnen breken?" vroeg de teef. Keegan dacht opnieuw na. Hij liep langzaam naar de teef, proberend geen bijtwonden te krijgen. Zijn poot brandde flink en nog altijd drupte er bloed uit de wond. Toen hij vlak naast haar stond, keek hij naar de verbinding van de ketting. "Breken." constateerde hij, waarna hij de ketting tussen zijn kaken nam en deze rondom een pin legde. De pin zou de ketting afschuren, als ze hard trokken. Dan werd de ketting losser en konden ze hem breken. Yep. Dat klonk als een plan.

Ze had haar blik nog steeds op de ketting gericht en had niet door dat Keegan nu vlak naast haar stond. Pas toen hij zijn lippen van elkaar haalde en sprak had ze het door. "Breken." Haar ogen werden volledig zwart toen ze hem vlak naast hem hoorde. Ze draaide zich zijdelings om en haalde met een luide grom naar hem uit. Hij was te dicht gekomen. Zijn onverwachte actie had haar ander karakter nu helemaal naar boven gehaald. Ze was dan wel iets kleiner dan de reu, maar dat hield haar niet tegen. Met haar klauwen had ze de rogue omver geduwd. Maar het waren niet haar nagels die de wapens waren, maar haar rij tanden. Deze had ze stevig in de schouder van de reu gezet en ze was niet van plan om deze snel los te laten. De honden die rond hun vast gebonden waren begonnen luid te blaffen en probeerde als reactie naar elkaar uit te halen, zonder succes.

Aantal berichten : 151

Ineens voelde hij scherpe tanden in zijn schouder zinken. Totaal onverwacht. Een schok ging door zijn lichaam, gevolgd door een ijzig koude blik, gericht op Hakuchi. De pijn werd op het moment weggevaagd door woede en verwarring. Als reactie zette hij zijn tanden in haar nek, drukkend maar net niet door haar huid gaand. Zijn lichaam trilde. Verwarring was de overheersende emotie. Hij wist niet dat ze zo was, integendeel. Hij dacht dat ze een lieverd was, echt een leuke teef welke gedwongen werd om te vechten, maar dat niet wilde. Geen doorgedraaide teef. Toen de fawnkleurige teef nog steeds niet losliet, werd alles vaag voor de reu. Zijn tanden werden harder tegen haar huid geduwd, eventueel zelfs in haar huid. Hij wist het niet. Hij voelde het niet. Hij snapte het niet. Toen alles weer duidelijk werd liet hij los. "Laat me godverdomme los," snauwde hij ijzig koud. Hij wist een manier, waardoor ze eventueel los kon laten. Hij liet zich op zijn rug vallen, wetend dat ze dan mee zou gaan als ze niet losliet. Dan zou ze zichzelf misschien wel ophangen aan haar ketting. Keegan trapte voor de zekerheid toch nog met zijn achterpoot in haar maag, luid grommend. Dit was de reden waarom hij vechthonden nooit wilde vertrouwen. En het was Hakuchi toch gelukt, hij vertrouwde haar. En dat was een domme keuze.

Haar poten had ze iets verder uit elkaar gezet om haar evenwicht beter te kunnen bewaren en om te vermijden dat zij zelf weg zou worden geduwd. "Laat me godverdomme los," Met of zonder waarschuwing, de teef hield steevast haar kaken op elkaar. Zelfs toen de reu verder omrolde en buiten het bereik van haar ketting rolde, hield ze ze stevig op elkaar. Haar luchtpijp werd afgesloten door de druk van de ketting rond haar nek, iets waar ze geen aandacht aan bestat, totdat er zwarte vlekjes haar zicht in beslag namen. Met tegenzin liet ze de reu los en strompelde iets wat naar achteren om de druk op haar keel weg te krijgen. Haar ogen waren nog steeds diep zwart en de spanning was nog steeds aan haar houding te zien. Haar ogen waren strak op Keegan gericht, die nu ook een stevige wond had op zijn schouder. Een wond die zij had aangebracht. Ze knipperde kort met haar ogen, waardoor deze terug hun gewone kleur aannamen. De spanning bleef.

Aantal berichten : 151

Die verdomde stafford liet niet los, met maakte niet uit wat Keegan deed. Hij keek haar emotieloos aan. Ze was dus gewoon een typische vechthond, dat was duidelijk nu. Maar uiteindelijk liet ze los. Keegan kwam snel overeind, kijkend naar de bloedende wond op zijn schouder. Wauw. Lekker. Hij probeert haar te helpen, hij raakt gewond. En dan valt ze hem nog eens aan. Yay. Ijskoud keek Keegan de teef aan. Zijn lip ging omhoog, een lage grom kwam uit zijn bek. Hij wist het. Hij had haar nooit moeten vertrouwen. Maar hij was niet boos. Hij had het kunnen weten. Snel likte hij zijn schouder af. "Het spijt me, ik had dit niet moeten doen." Concludeerde hij langzaam. Nog kort keek hij haar aan, waarna hij opstond. Hij had haar echt niet willen bijten. Echt niet. Hij wilde haar geen pijn doen. Maar als hij dat niet deed, was hij vast dood.

Hakuchi's haren gingen zachtjes terug liggen en haar oren schoven nu naar voren bij het zien van wat ze gedaan had. Ze had de enige vriend die ze had aangevallen. Bij die gedachten zette ze nog enkele stappen naar achteren en liet ze haar kopje iets zakken. Natuurlijk schaamde ze zich voor haar gedrag. Ze was nog maar een paar maanden in training geweest en dit was het resultaat. Stel je voor hoe ze zou zijn geweest met nog een paar trainingen meer. "Het spijt me, ik had dit niet moeten doen." Haar staart zakte tussen haar poten toen Keegan de schuld op hem leek te schuiven. Ze moest hier weg. De teefje stapte nu stevig achteruit en trok met een enkele ruk aan de ketting. "Ik moet hier weg," mompelde ze nu lichtelijk radeloos, niet reagerend op zijn 'excuus'. Ze moest weg van deze plek, weg van Keegan. Ze wilde hem geen pijn doen. Haar hoofd zij haar dat misschien wel, maar haar hart zei iets anders. Ze trok nog enkele keren aan de ketting, iets wat niet bepaald gezond was voor haar hals. "Ik moet weg." piepte ze nog eens kort tegen zichzelf.

Aantal berichten : 151

En toen leek Hakuchi weer normaal te doen. Eventueel zelfs te schamen. Oh god, waarom was de zwarte reu nou zo raar in haar buurt? Waarom wilde hij het haar zo snel als mogelijk vergeven en haar helpen. Staappphhh. "Ik moet hier weg, ik moet weg." Klonken de woorden van de fawnkleurige teef. Keegan bleef zitten waar hij zat. Zijn tong raspte over zijn vacht, zijn ogen waren nu gewoon niet gericht op Hakuchi. Ze had hem aangevallen en hoe lang was ze nou al een vechthond? Niet lang. Als dit al doet met haar wat het nu al doet, wat dan wel niet als ze een flink getrainde hond was. Ineens voelde de reu dat een van de vechthonden in de tuin bij zijn achterpoot gekomen was en hem onderuit haalde. Grommend trapte de American pit bull terrier de reu tegen zijn bek waarna hij, in een vlaag van opgehoopte woede, zijn tanden in de keel van de reu zette. Niet te hard, misschien dodelijk, wel gevaarlijk in elk geval. Een geïrriteerde blik kwam in zijn ogen. Hij keek Hakuchi aan. "Wil je los? En belangrijker nog, kan je normaal doen?" klonk zijn emotieloze stem. Zijn ijskoude ogen keken haar strak en oplettend aan, terwijl hij de reu nog altijd tegen de grond drukte, voor het geval dat. Hij had misschien wel een idee om haar los te krijgen.

Toen ze beweging in haar ooghoek zag stopte ze met aan haar ketting te trekken en bleef lichtelijk hijgend staan waar ze stond. Haar blik was nu op Keegan gericht die een andere tegen de grond gedrukt hield. Haku's ogen schoten weer van de ene naar de andere kant. Je zou zeggen dat ze bezeten was, maar dit was voor haar de enige manier om te vermijden dat ze zich zou focussen op één hond en deze vervolgens zou aanvallen. "Wil je los? En belangrijker nog, kan je normaal doen?" Een kort moment gingen haar ogen naar Keegan, waarna ze haar kopje nog iets meer liet zakken. Je kon zeggen dat ze bijna een onderdanige houding aannam en daarmee de woorden van de reu goed keurde. Ze knikte kort. "Ik probeer," mompelde ze kort en liet haar ogen vervolgens weer snel naar de andere kant gaan. Ze kon hem niets beloven en dat zou ze ook niet doen. Ze wist van zichzelf dat ze nu behoorlijk onvoorspelbaar was.

Aantal berichten : 151

Haku zou het proberen. Zei ze. Maar hij wilde niet opnieuw zo een situatie, dus deed voorzichtig. "Haku, let jij maar even op de deur. Als je baas komt, ben ik weg, ik wil niet weer aan kettingen zitten. Dus waarschuw me," klonk zijn emotieloze stem. Hierna liep hij langzaam naar Hakuchi. Hij pakte de ijzeren ketting en keek haar stak aan, klaar om aangevallen te worden. Hierna begon hij te trekken, luisterend naar de gorgelende geluiden van de hond, in wiens keel hij gebeten had. Hij zou sterven. Een nogal saaie dood. Het kon ook een interessant gevecht geweest zijn, maar nee. Dat was het niet geworden. Door het gorgelende geluid begon Keegan alleen harder te trekken. "Loop naar achteren." commandeerde de reu. Hij trok hard. Hopelijk ging die ketting los. En hopelijk ook niet. Een losse Hakuchi was eng.

"Haku, let jij maar even op de deur. Als je baas komt, ben ik weg, ik wil niet weer aan kettingen zitten. Dus waarschuw me,"Ze spitste haar oren en knikte kort bij wat hij zei. Even wenkte ze met haar oortje bij de emotieloze stem die hij al even had aangenomen. Geen glimlach, geen teken dat hij wilde wreken. Iets wat haar ergens wel geruststelde, maar tegelijkertijd wat afschrikte. Haar blik ging van de deur naar de ketting, waar Keegan aan begon te trekken, en weer terug. "Loop naar achteren." Haar onerdanige houding die ze eerder had aangenomen was nog niet verdwenen. Ze luisterde dan ook nauwgezet naar wat Keegan zei en zette nog enkele stappen naar achteren, waarna ze zelf ook mee begon te trekken. Ze ademde kort in en gaf vervolgens een stevige, misschien iets te harde, ruk aan de ketting waardoor ze plots naar achteren schoot, met ketting en al. Het ding hing dan wel nog rond haar nek, maar de ketting stak tenminste niet meer in de grond. Haar oren schoven nu terug naar voren toen ze doorhad wat er was gebeurd. Ze was vrij.

Aantal berichten : 151

En toen was de teef los. Keegan struikelde bijna, maar bleef schrap staan en keek nu best emotieloos naar Hakuchi. Geen glimlach, geen glinstering in zijn ogen met betekenis. Nee helemaal niets. Niet totdat ze weg was van deze plek. Niet totdat hij zeker kon zijn dat ze weg was en eigenlijk terug was. Haar karakter terug was. Dus eigenlijk wachtte hij op het moment dat ze buiten de hekken stonden. "Gefeliciteerd, Hakuchi. Nu kan je eindelijk eens uit deze vreselijke hekken." de American pit bull terrier knikte naar de fawnkleurige teef en kon het toch niet tegenhouden een blije glinstering in zijn ogen te laten verschijnen. Hij sprong moeizaam op de krakken. De wonden in zijn borst, schouder en poot brandden heftig. Hakuchi was vrij. Tenminste, bijna.

"Gefeliciteerd, Hakuchi. Nu kan je eindelijk eens uit deze vreselijke hekken." Haar oren stonden nu lichtelijk naar voren en kleine glimlach stond op haar snoetje. Ze volgde Keegan die ergens opsprong en bleef zelf voorlopig staan waar ze stond. Even ging haar blik naar het mensen huis, waar het behoorlijk donker was. Haar poten prikkelde lichtjes van de spanning bij het idee dat ze vrij was en dat ze nu eigenlijk zonder problemen de andere honden zou kunnen aanvallen, maar ze hield zich tegen. Ze zou het proberen. Ze had haar voorpoten tegen het hek gezet en liet haar blik even naar de andere kant gaan. "Gaan we via het tuinhuis?"

Aantal berichten : 151

Hakuchi was vrij. Keegan sprong op het tuinhuisje, kijkend naar de teef. Ze vroeg of ze via het tuinhuisje moesten, waardoor Keegan knikte. "Ja prima. En daarna rennen. Zo hard als je kan. Niet omkijken, begrepen?" klonk zijn vrij emotieloze stem. Hij keek haar nu nog vrij kil aan, al zou dat veranderen zodra ze buiten de hek stonden. Maar nu nog niet. Hij moest niet er vanuit gaan dat ze al vrij was. Er kon nu nog zo veel gebeuren. Rustig bleef de american pit bull terrier wachten tot de mix naast hem stond. "Ben je er klaar voor?"

- iPhone post