Legends never die

Damian was al een tijdje in de buurt van de rivier. Het meeste leven was hier te vinden en het voedsel kon hij goed gebruiken. Hij was al een beetje aan de magere kant en dat wilde hij niet. Hij moest er sterk uitzien, niet broodmager.
Hij dacht even terug aan de gezellige tijd die hij met Darkisha had gehad, de pup van Keegan. Ze was als een verrassing aan komen huppelen eigenlijk. Daarnaast had de jonge pup hem echt weer jong laten voelen. Alsof zijn leven nu compleet was door alleen een beetje te spelen. Vroeger deed hij dat nooit. Toen gebruikte ze gewoon tanden en klauwen tot er eentje gewond viel. Vaak werden ze dan uit elkaar gehaald. Damian had zelf maar kort een broertje en zusje gehad. Hij kwam van een nestje met drie pups inclusief hemzelf. De een ging al van jongs af aan dood. De ander ging in de vechtwereld zelf dood. Hij wist dat zijn broer sterk was, dat was al snel duidelijk. Maar je gaat een pup van 10 maanden niet tegenover een hond van anderhalf jaar zetten. De een heeft veel meer training gehad dan de ander. Het was triest om naar te kijken.
De Rottweiler zuchtte diep bij zijn herinneringen aan het vechtleven. Het waren harde tijden geweest. Gelukkig maar, anders was hij nu een mietje geweest. Maar er waren altijd minder gelukkige dingen geweest daar. Altijd als hij dacht aan de vechtsport, dwaalde zijn gedachtes automatisch af naar een speciaal iemand. Hij voelde nog altijd die steek in zijn hart als hij aan haar dacht. Godsamme wat was ze prachtig toen hij haar voor het eerst zag. Aisha was een Staffordshire bull terriër. Alleen die blik al was om verliefd op te worden. Natuurlijk was hij niet gelijk verliefd geworden. Wie weet had ze een stom innerlijk. Al snel kwam hij erachter hoe knap ze was van zowel binnen als buiten. En uiteindelijk was de liefde echt, en wederzijds. Maar uiteindelijk liet ze hem zitten. Ging er gewoon vandoor. Damian was gebroken geweest. Maar ook woedend. En hij voelde nu weer precies hetzelfde als toen. Misschien moest hij stoppen met aan haar te denken. Zijn stemming was gelijk omgeslagen. De Rottweiler stond op, misschien hielp het om af te koelen in de rivier.

Eenmaal bij de rivier aangekomen ziet hij een hond liggen. Een stafforshire bull terriër teef om heel precies te zijn. Hij herkende de vacht van het ras zo. Damn it, hij kwam hier om af te koelen, niet om zijn gevoelens meer aan te wakkeren. De teef lag er zielig bij. Een plas bloed was om haar heen gevormd. Gepiep kwam uit haar bek, waardoor Damian wel begreep dat ze nog leefde. Maar het kon hem niks schelen. Zijn woedde was optimaal. Hoe dichterbij hij kwam, hoe meer er een waas voor zijn ogen kwam. Zijn neus had hem al helemaal in de steek gelaten waardoor hij de geur van de eigenlijk onbekende teef niet rook. Hij zag amper hoe zielig de teef erbij lag. Het enige wat hij dacht, was dat het Aisha was. Die vieze teef had hem zomaar achter gelaten. Had hem dingen laten voelen die hij nog nooit gevoeld had. Had hem achter gelaten, gebroken. Alsof hij van glas was geweest. Hoe meer hij eraan dacht wat ze wel allemaal niet gedaan had, hoe kwader hij werd. Ze zou boeten. Nu kon hij het afmaken. Hij zou haar breken, net zoals ze bij hem had gedaan.
Normaal gesproken had de Rottweiler een grijns op zijn gezicht, maar nu was zijn woede duidelijk te zien. Nergens was ook maar iets van zijn grijns te bekennen. Hij had zichzelf niet meer in de hand. Hij was Damian momenteel niet. Hij was nu weer de vechthond. Nee, dat was hij niet. Hij was helemaal niet zo als vechthond. Als vechthond was hij altijd helder geweest. Dat had Keegan hem geleerd. Nu was het anders. Hij was niet in zijn vechthond status, niet in zijn normale status. Het was gewoon een totaal andere kant van hemzelf. Hij rende de laatste paar meter op de teef af. Hij zag alleen nog maar Aisha voor zich. Want ze was Aisha, hij wist het zeker! Ondanks dat ze er zo gebroken bij lag, zou hij haar niet helpen. 'Jij! Je moest eens weten wat je me wel niet hebt aangedaan!' Hij gooide het er schreeuwend uit, terwijl hij dreigend voor haar stond, snel ademend. Adrenaline pompte door zijn lichaam. Als ze nog laatste woorden had, kreeg ze nu de tijd. Wie weet waartoe hij in staat was...

Damian keek naar de Staffordshire bull terriër, die inmiddels haarzelf had opgekruld in een klein, angstig bolletje. Een grijns verscheen op zijn gezicht. Maar het was een gemene grijns. Hij voelde zich goed, maar ook slecht. Het was fijn om te zien hoe onderdanig ze nu wel niet was. Maar hij voelde zijn woede en verdriet nog altijd steken in zijn borst. Het moest stoppen. Het was allemaal haar schuld! Als hij haar nou net zoveel pijn gaf, dan werd de steek in zijn borst minder. Misschien. Maar hij dacht niet lang na. De Rottweiler zette een grote stap naar voren. Zou hij eerst dollen, alles langzaam doen. Hij had tenslotte ook een lange tijd pijn geleden. Of zou hij alles snel doen. Misschien kon een beetje dollen geen kwaad. Nee, hij moest haar nu doodden! Anders bracht ze nog meer schade aan. Straks zou hij bezwijken onder haar blik. Nee, hij was geen mietje. Hij moest sterk zijn. Hij kon haar doden. Hij mocht geen zwakte tonen. Hij boog zich over het kleine gedaante en pakte haar eerst zachtjes bij de nek. Hij wilde nog steeds dat ze zijn pijn zou voelen. Alsnog was voor haar natuurlijk de pijn korter dan voor hem. Hij beet er eerst zachtjes in. Toen steeds harder, en zijn tanden drongen in haar vlees. Hij proefte het bloed en het gonsde al snel uit de hals. Het voelde goed. Hij beet nog een keer, wat meer aan de zijkant dit keer. Weer deed hij het zachtjes, en beet steeds verder door. Nu had hij haar wel genoeg laten lijden. Hij maakte het af met een grote, diepe beet. Een tijd bleef hij staan, haar nek nog vast tussen zijn tanden. Toen liet hij haar met een plof neer. Inmiddels was er een enorme plas bloed gevormd waarvan een deel het water inliep, waardoor het lichtjes rood werd. Hij stond daar een tijd. Zijn woede was minder geworden, net zoals zijn trots en voldoening die hij eerst had gevoeld. De waas voor zijn ogen verdween langzamerhand. Toen keek de Rottweiler naar beneden. Naar haar gestalte. Toen pas drong tot hem door wat hij had gedaan. Nu pas zag hij dat dit niet Aisha was. En al was het haar geweest, dan was het nog steeds een slechte daad. Een scheldwoord kwam fluisterend over zijn lippen. Hij voelde tranen opkomen. Van schrik en afschuw. Hij walgde van zichzelf. Zijn bek zat onder het bloed, net zoals zijn poten. Wat had hij gedaan? Hij mocht niet huilen, sterk blijven, kalmeren. Maar het lukte Damian niet. Tranen bleven komen en hij walgde van zichzelf. Scheldwoorden vlogen voorbij. Lafaard, loser, moordenaar. Schreeuwde hij zichzelf toe in zijn hoofd. Hij keek nog een keer naar de teef. Wat moest hij nu doen? Hij kon haar niet laten liggen, zo erg was hij niet. Maar hij had geen idee waar ze vandaan kwam en wat hij er mee aan moest. Alhoewel...
Hij richtte zijn blik op de rivier. Deze liep nog een groot stuk verder. Er stond een lichte stroming hier, maar een paar meter verderop werd deze weer sneller. Zou hij? Nee, haar lichaam zou dan waarschijnlijk niet gevonden worden. Waarschijnlijk zouden anderen haar missen. Hij stond op en liep weg, de teef achterlatend.

Eén voor één had hij de leden van Riverclan zien terug komen van de jacht, iedereen behalve een enkele teef. Normaal viel hem zoiets niet snel op, maar Apple had altijd toch een speciaal plekje in zijn hart verdiend. Hij sprak haar dan wel niet veel en medelijden was het ook niet, nee, het was iets unieks. Hij liep toch maar eerst naar de warriors den, hopend haar daar te vinden maar toen hij haar haar daar niet zag besloot hij toch maar om haar te gaan zoeken buiten het kamp. Misschien had ze wel gewoon last met het dragen van haar prooi? Alles kon. Of ze was gewoon nog bezig met jagen. Die simpele excuses en verklaringen kwamen direct op in zijn kopje, waardoor hij niet voorbereid was op wat hij enkele seconden later te zien kreeg aan de overkant van de rivier. Een levenloos lichaam lag op de oever. Zelfs vanaf de overkant van de rivier herkende hij de kleuren en bouw van Appleshade, ondanks het bloed dat in grote getallen aanwezig was. Rockstar bleef abrupt staan, terwijl zijn donkere ogen nog naar een teken van leven zochten. Ze kon toch niet zomaar verdwijnen, verdwijnen uit zijn leven? Was Starclan dan zo tegen hem? Hij knipperde even met zijn ogen en zocht zich vervolgens op een sneller tempo een weg naar de overkant. Het duurde niet lang voordat hij de oever had bereikt en enkele staartlengtes van Appleshade stond. De geur van rogue was duidelijk te onderscheiden, maar voorlopig was dat iets waar hij niet direct aandacht aan bestat. De reu liet zachtjes zijn kopje zakken en kwam voorzichtig, snuffelend, naar voren. Hopen kon nooit kwaad. De meeste honden zouden vol afschuw naar het gehavend lichaam hebben gekeken, maar Rockstar liet zijn blik nauwkeurig over elke gapende wond gaan en liet zijn ogen vervolgens naar Apple's borstkas gaan. Zijn oren zakten naar achteren en hij zette direct enkele stappen naar voren, waarna hij zijn neusje tegen haar schouder drukt. Wie dit ook gedaan had, kon er zeker van zijn dat hij net hetzelfde lot te wachten stond. De grijze border collie bleef nog een tijdje zitten waar hij zat, in stilte. Zelfs geen gejammer of gejank ontsnapte langs zijn lippen. Enkel ongeloof was in zijn ogen te lezen.