"Enemy is down"

Duisternis. Het enige wat je zag, was het licht van de lantaarns, de maan was verscholen achter de dikke wolkenbank en het einde van de straat was niet eens meer zichtbaar door de mistbanken. Je hoorde vrij weinig, naast de zacht waaiende wind dan. De stenen, welke vrij onregelmatig op de grond lagen en zo een straat vormden, waren de enige geluidsbron. De wijk was hoogstwaarschijnlijk vrij arm, de huizen waren niet zeer stabiel en de voertuigen om je mee te verplaatsen waren niet zo groot als die van rijkere mensen, zoals zijn baasje was. Het was nog net geen getto, maar het kwam in de buurt. Reusachtig veel criminaliteit. Politie was er niet meer veilig. Gangs overheersten de straten van de wijk, strijdend tegen elkaar. Maar het was stil. Iedere gang had zijn moment van rust, en dat was nu. Nu respecteerden ze elkaar, lieten ze elkaar met rust. Het was er gevaarlijk, maar als een onschuldig persoon, iemand die er bijvoorbeeld woonde - die waren meestal niet eens zeer onschuldig, werd je niet zomaar neer geschoten. Het was een onderlinge oorlog, welke soms buitenstaanders in zich mee trokken.
Zacht getik verstoorde alle mogelijke stilte in de donkere straat. Het getik van nagels op de natte stenen, welke onder ieders poten glibberig aanvoelden. Een grote schaduw verscheen meerdere malen door de straat. Af en toe hoorde je een luide, diepe blaf, maar dan was het ook wel weer stil. Het was vreemd, normaal liepen er helemaal geen zwerfhonden hier, die bevonden zich op plekken waar eten niet te kort kwam. Een binnenstad bijvoorbeeld. Maar deze keer had het een andere reden. Want niet alleen mensen hadden onderling een oorlog, ook de beruchte ‘vechthonden’, voerden een oorlog tegen elkaar, al was deze minder geweldadig als die van de mensen. Er was een soort grens, een soort grens van respect die deze oorlog bezat. Het was eerder een koude oorlog, met af en toe wat uitbarstingen, maar meestal bleef deze oorlog schuil in de schaduwen. Het leven was zwaar hier, je had het niet zoals een standaard huishond. Je moest werkelijk vechten om te overleven. Bloed zat aan iedereens handen. Niemand was onschuldig hier. Zelfs de pups die geboren werden, wisten dat ze een duistere toekomst kregen. Ontsnappen was bijna onmogelijk. Je moest het ook niet proberen. Je werd nagejaagd en gedood. Vertrouwen was een beginpunt van alles in dit gebied. Vertrouwen was een noodzaak. Toch kreeg je gezegd bij je geboorte: “Vertrouw niemand. Ze zullen zeggen dat je gesteund zal worden. Kijk uit. Wanneer je ooit hun hulp nodig hebt, zal je er achter komen dat zij jou gevaar zijn. Degene waarvoor je een kogel zou vangen, is degene die hem afvuurt.”
Ook de zwarte American pit bull terrier had een band met de honden die zich in dit gebied bevonden. Hij was vrij bekend, onder de helft van de personen met een slechte reputatie, onder de andere helft als een held. Toch, ook zij hebben een soort van haat naar de reu gekregen. Hij had ze verlaten, nadat zijn baas in de gevangenis verdween en dat zijn ze nog lang niet vergeten. De reu verbaasde zich er dan ook niet over als ze een moord samenspannen tegen hem. Toch, hij is hen niet vergeten. Hij zal altijd terug komen, mocht het nodig zijn. Hij zal altijd steun zijn voor iedereen. Hij weet dat hij hoogstwaarschijnlijk uiteindelijk in zijn rug ‘gestoken’ wordt, maar hij heeft het er voor over. Zijn leven heeft nog vrij weinig doel, het enige wat hij doet is teven proberen te versieren, om vervolgens hun hart te breken door te zeggen dat hij niets voor ze voelt. En hij wacht. Hij wacht op iets wat nooit terug komt. Hij weet dat het niet terug komt, aangezien het niet terug kan komen, maar opgeven doet hij niet. En dat zorgt keer op keer voor een teleurstelling.
Rustig liep Keegan een straat in, een die niet eens meer verlicht werd door lantaarnpalen, maar gewoon heel donker was. Zijn ogen vingen glimpen op van schitterende ogen, welke hem nakeken. Het voelde alsof elk haartje onderzocht werd, alsof ze het niet zeker wisten. Was hij het wel? Er waren vast en zeker nog meer zwarte American pit bull terriers op de wereld. De reu slikte kort. Hij wist niet goed wat hem te wachten stond. Hij wist niet goed hoe hij de honden om hem heen in moet schatten. Hij wist niet eens of hij wel levend uit deze straat kwam. Toch probeerde hij zichzelf te forceren niet bang te zijn. Dat zouden ze merken, dat zouden ze misbruiken. De zwarte reu duwde zijn borstbeen wat naar voren, zijn neus wat in de lucht en zijn bruine ogen keken doodstil voor hem uit, zonder enige emotie. Keer op keer tikte zijn nagels op de stenen, maar nu werd het geluid onderbroken door de ademhaling van tientallen honden. Keegan haalde even diep adem, terwijl hij op hetzelfde moment kort stil bleef staan. Het was nu tijd, wist hij. Rustig ging hij zitten, luisterend naar alle afkeurende grommen, komend uit de duisternis. Ogen keken hem aan. De grommen werden steeds harder, pootstappen waren te horen. Keegan snoof verachtend, zonder zich al te veel zorgen te maken. Toch, het was bedreigend als er meer dan twintig grommend op je af kwamen, in de waan dat ze je dood moesten maken.
Plotseling verscheen er een reusachtige hond, wat voor een ras erin zat, was vrij onduidelijk, uit de schaduwen. Kwijl lag op zijn lippen, zijn ogen stonden leeg. “Keegan,” blafte hij woedend, terwijl hij de zwarte reu omver duwde. Deze had de aanval niet aan zien komen en stortte op zijn schouder, waarna hij de poten van de reu op zijn schouders voelde klemmen. Verontwaardigde geluiden kwamen uit de menigte. Keegan liet een lage, waarschuwende grom horen en liet zijn gevaarlijke, witte tanden zien. “Verrader,” gromde de kruising naar hem. Keegan kende deze hond prima, hij kende de hond als sinds deze een pup was. Zeer sterk, echt een prima vechter, maar denken kon de reu niet zo goed. Hij viel alleen maar aan, wat bij hem vrij weinig uitmaakte, want één goede aanval deed een minder goede vechter al verliezen. Maar Keegan kende hem, hij kende iedere vechtvaardigheid, aangezien hij hem zelf opgeleid had. De reu gromde, waarna hij zijn achterpoten in de buik van de reu duwde. Deze verloor zijn evenwicht en hierdoor kon de zwarte American pit bull terrier zonder moeite ontsnappen. Geluiden kwamen uit de duisternis, geroep richting de twee honden. Keegan keek rustig naar de reu, waarna hij naast de kruising ging staan en zijn poot op de reu zijn keel zette. Langzaam liet hij zijn kop zakken naar die van de reu voor hem. Een kleine grijns lag op het gelaat van de zwarte pit bull reu. ”Bijna jongen,” fluisterde Keegan uitdagend in het oor van de reu, waarna hij zich omdraaide en opnieuw rustig ging zitten. De kruising gromde geïrriteerd, maar dook toch terug de schaduwen in. Het was weer stil. Doodstil.
“Keegan,” klonk een zeer bekende stem, welke uit de schaduwen kwam. De zwarte pit bull teu keek niet op, maar bleef stak voor zich staren. Een grote teef kwam uit de schaduwen, een reusachtige teef. Keegan kon haar maar met moeite aankijken. Hij slikte kort toen ze voor hem ging zitten. Een grijns lag op haar lippen. “Nog altijd moeite met me aankijken?” lachte ze spottend. De bovenlip van Keegan ging omhoog, maar hij bleef stil zitten. “Ik scheur je hart uit je lichaam als je daar niet mee ophoudt,” snauwde hij woedend, terwijl hij dreigend zijn kop naar de teef bewoog. Ze keek hem rustig aan. “Well, ik denk niet dat je hier bent voor je psychische problemen.” Keegan negeerde de opmerking geheel en keek haar strak aan. De teef wist een grote groep onder controle te houden, hij had zeker respect voor haar. Hij wist ook dat dit wederzijds was, ook al kon je dit niet aflezen uit hun gedrag. De pitbull keek kort weg. Hij dacht na. “Nee, dat klopt,” mompelde hij toen. Een grom rees op uit zijn keel. De teef grijnsde kort. “Zo harteloos ben je toch niet Keegan. Ik heb wat verhalen van je gehoord schat, je bent nog erger dan vroeger.” De reu snoof kort. ”Tis altijd leuk om te horen dat anderen van mij horen,” wist hij grijnzend uit te brengen. De teef fronste kort. “Dat is ook niet zo moeilijk, met jou reputatie. Je hebt echt een flinke reputatie opgebouwd nu hoor. Ze hebben je zien zitten, toekijkend hoe jou squad anderen afslacht. Hoe ze je roepen voor hulp, maar je doet niets. Sommigen zeiden zelfs dat je geamuseerd leek,” klonk ze nu iets zachter, warmer. “Keegan, wat is er met je gebeurd?” vroeg ze vervolgens. De reu keek haar kort aan, de harde blik in zijn ogen verzachtte was. ”Dat zijn niet jou zaken, hou je er liever buiten. Je weet dat ik geen teven tolereer in de vechtsport,” legde hij uit, met een kleine glimlach. De teef zuchtte lichtjes. “Ik kan je echt niet stoppen hé?” Keegan schudde zijn kop, met dezelfde kleine glimlach. Ze keek hem zuchtend aan. “Maar ja, daarom was je niet hier.”
Na een lang gesprek wist de reu eindelijk waar dat mormel was. Hij had de teef bedankt en was gegaan. Dat mormel was dus hier, op vrije voet. Hij had meerdere levens verwoest, van honden in de pack van de teef. Keegan was hem zat. Hij moest dood. Echt. De ogen van de reu stonden ijskoud, hij negeerde de kreten van alle honden, allemaal vol haat en woede. Zijn keek strak voor zich uit, af en toe liet hij dominante en waarschuwende grommen horen. ‘Blijf uit mijn buurt mormels’ waren voornamelijk de betekenissen. Want werkelijk, ze raakten hem met één poot aan en hij rukte hun koppen van hun rompen. Hij verliet de donkere straat, waardoor hij bijna werd verblind door een aangesprongen lantaarnpaal. Zijn schaduw was groot te zien over de straat, maar het was gelukkig rustig. Geen mensen. Geen vuile psychopathische mormels. Hij zou zometeen wel naar zijn eigen mormels gaan, die moesten hem iets laten zien. Hij was zeker benieuwd naar wat ze hem moesten laten zien. Waarschijnlijk weer een of andere nieuwe vechttechniek, welke hij allang kende. Maar toch wilde hij het weten.
Algauw stond hij voor de plek waar de honden zich bevonden. Hij rook hun geur duidelijk. Maar hun blijkbaar ook zijn geur. “Keegan!” hoorde hij en enkele honden wandelden langzaam naar hem toe. Ze knikten respectvol en hij knikte terug, langzaam, zonder ook maar één woord te zeggen. Ze draaiden zich om en liepen door, naar het middelpunt van alle honden. Met grote passen liep de zwarte APBT achter hen aan, met een dominante houding. Alle honden gingen aan de kant, keken hem respectvol aan. Zijn gezicht stond emotieloos, zijn oren lagen in zijn nek en zijn staart hing rustig naar beneden. “Keegan, dit wilt u sowieso zien” mompelde een Rottweiler, waarna deze een kooi liet zien. Een hond zat erin, een Cane corso. Een reu. Een grom rees op uit de keel van de zwarte pitbull. ”Wat denken jullie in jullie verdomde koppen te halen?” snauwde hij, kijkend naar de zwarte Cane corso, welke hem bedankend aankeek. Keegan negeerde hem echter en staarde strak naar de honden. ”Willen jullie hem in angst laten zitten?” gromde hij vervolgens. ”Jullie zijn zo dom. Jullie moesten meteen zijn kop eraf scheuren. Maar nu ik er toch ben, vermaak me.” De honden keken hem kort aan, waarna ze knikten. “Daarom moest u ook komen.”
En daar zat hij dan weer. Kijkend naar een sterke Cane corso, tegenover een of andere kruising. Zijn ogen waren strak op het veld gericht, zijn borst was naar voren gestoken en zijn oren stonden naar voren. Hij zag er weer emotieloos, maar zelfs nu lag er geen geamuseerde grijns op zijn lippen. Nee, je kon totaal geen emotie van hem aflezen. Maar hij was woedend. Woedend op Moment. En dat kon flink verkeerd uitpakken voor de honden hier. Hij was in een bijzonder slecht humeur, hij dacht na over hoe hij die verdomde reu een stukje kleiner kon maken. Maar eerst zou hij kijken naar de vechttechnieken van de reu die had gezegd dat hij wilde vechten. Rustig staarde Keegan naar het gevecht, waarbij de Cane corso duidelijk voorsprong had. Hij was veel beter. Na een tijdje te kijken naar nutteloos, oninteressant geworstel, stond Keegan op. ”Kan je me verdomme vertellen wat dit voor puppy geworstel is?” snauwde de zwarte pitbull, strak kijkend naar de hond, welke hem angstig aankeek. ”Als je je echt zo zwak gedraagt, zou ik voorstellen om terug naar je moeder te gaan. Nog even wat puppy oefeningen te oefenen.” Hij staarde ijskoud naar de hond, welke indook. ”Als je niets beters te bieden hebt, vertrek en zorg dat je nooit meer terug komt. We hebben je niet nodig,” sprak hij kortaf en duidelijk. De hond stond op en kroop weg. ”Schiet op. Ik ben klaar met jou.” Hij ging weer zitten. De honden staarden hem allemaal aan. Nu richtte hij zich tot de Cane corso. ”Jij, wat is je naam?” vroeg hij toen aan de grote, zwarte Cane corso. Deze keek hem uitdagend aan. Keegan fronste kort. “Mirror” sprak deze enkel. Rustig knikte Keegan. “Well, Mirror, jij bezit de kracht die ik graag zou zien in mijn pack. Dus, wat denk je?” hij keek naar de Cane corso. Deze keek eigenwijs terug. “Wat krijg ik ervoor terug?” Keegan bleef kort stil. Hij hoorde tientallen woedende grommen vanuit het publiek komen en een hond sprong naar voren. ”Rustig.” Keegan keek naar de Cane corso. Deze twijfelde kort. Daarna klikte hij. “Ik voeg me bij je.”
Na het gevecht kwam de Cane corso naar Keegan gelopen. De reu was groter dan de American pit bull terrier, echt een stuk. Rustig keek Keegan hem aan. “Zeg het eens” sprak de reu rustig, Mirror aankijkend. Kort twijfelde hij, waardoor de zwarte pitbull de tijd nam de hond te bekijken. Gespierd, rustige uitstraling, littekens. Hij was zeker niet jong. Hij had levenservaring. Iemand zoals hem konden ze zeker gebruiken. Hij was een aanwinst, dat wist Keegan nu al. Maar ze moesten voorzichtig zijn. Hij zag de reu nog wel aan voor een dominante reu, een die Keegan van zijn troon wilde stoten. “Well, ik ken Moment. En ik weet dat jij hem jaagt. Ik ben gevangen genomen om je precies te vertellen waar dat mormel is. En hij moet dood, dat vind ik ook.” Keegan fronste kort bij zijn woorden. “Hoe weet ik dat ik je vertrouwen kan?” vroeg hij toen, op een ijskoude toon. Nieuwelingen waren nou eenmaal niet te vertrouwen. Rustig keek de Cane corso hem aan, waarna hij zich omdraaide en de andere kant van zijn kop liet zien. Keegan had dat totaal niet gezien. Hij was compleet verminkt. “Daarom.”
Mirror had hem de exacte plek van Moment gegeven. Keegan was vertrokken, richting Moment. Hij had zo vees levens verpest, hij moest iets terug krijgen. Heel erg. Het was dan ook geen moord zoals hij normaal deed, gewoon de hond doodbijten, dit was zeer persoonlijk. Hij wilde de hond pijn doen. Voor alles wat hij hem aangedaan had. Voor alles wat hij anderen had aangedaan. Want hij verdiende het niet om op deze wereld te leven - en Keegan eigenlijk ook niet, maar dat was wel weer een heel ander verhaal. Keegan snoof en liep over de harde stenen. Zijn nagels kon je horen tikken, bij iedere stap die hij zette. Zijn oren lagen in zijn nek, zijn dominante houding was vrijwel helemaal verdwenen. Hij was koel, zijn bruine ogen stonden ijskoud. Hij wist dat hij bijna bij de plek was waar Moment zou zijn, volgens Mirror. En Keegan zou Mirrors kop eraf scheuren als hij gelogen had. Maar zijn intuïtie vertelde hem dat hij gelijk had. Moment was hier. En zou voelen wat Keegan van hem vond. En inderdaad. Bij een schuurtje rook de zwarte pitbull de geur van de gehate hond. Een grom rees op uit zijn keel. De deur van het verlaten schuurtje stond open, hij rook bloed. Meteen zette hij zich schrap en liep richting de deur, strak kijkend naar de deur. En daar zat hij dan. Zijn vijand. De hond die hij zo graag dood wilde, gebogen over een lichaam, zijn bek vol bloed, zijn borst rood. Meteen schoot er leeg gevoel in Keegan. Dood hem, je hebt nu je kans. Vele woorden schoten door zijn. Maar hij keek vol afschuw naar hoe hij de hond nog aan het verscheuren was, al was deze al dood. Je kon er amper nog een hond in herkennen. Toen was Keegan het zat. “Moment,” gromde hij luid en hij sprong richting de reu, welke verbaasd opgekeken had. Zijn kop kwam hard in de rij ribben van de psychopathische reu, welke naar achteren viel, samen met Keegan. Ze vielen in de rotzooi, welke de mensen van wie de schuur was achtergelaten hadden. Woedend en totaal niet onder controle duwde Keegan zijn poot op de keel van de hond. ”Vieze psychopaat,” snauwde Keegan, welke een harde beet gaf in het gezicht van de hond. Kwijl kwam uit zijn bek, zijn nekharen stonden dreigend overeind en zijn blik was ijskoud, maar woedend tegelijk, Hij voelde enkele adrenaline stoten door zich lichaam, zijn hart ging als een dolle te keer. Zijn lichaam verstijfde, hij begon te trillen en helder denken lukte amper nog. Uit een soort reflex pakte de reu Moment in zijn nek en sleepte hem naar buiten. Grommend staarde hij naar de hond voor hem, welke langzaam overeind kwam. Ook hij trilde, kwijlde en gromde woedend. Algauw sprongen de twee honden op elkaar af, hun reusachtig scherpe tanden in elkaar zettend. Hij voelde hoe de tanden grip kregen in zijn schouder, terwijl hij de nek van Moment beet had. Wild schudde hij met zijn kop, elke keer opnieuw beter grip pakkend. Luide grommen kwamen uit zijn bek, evenals uit de bek van Moment. Enkele mensen keken hulpeloos toe, waarna ze hard wegrenden. Bloed begon in de bek van Keegan te stromen. Hij wist beter grip te pakken en sloeg zijn voorpoot op de rug van de American bull dog, welke losliet en het bloed uitspuugde. Keegan voelde zo veel adrenaline, dat hij de beet niet eens voelde. Ook hij spuugde het bloed uit en keek uitdagend naar de reu, terwijl kwijl uit zijn bek kwam. Algauw sprong hij weer richting de Ambull en greep hij de bek van deze hond beet, om zonder zichzelf in te houden zijn kaken op elkaar te duwen. Moment belandde op zijn rug, met Keegan er bovenop. Hij zette zijn poot op de keel van de Ambull, wild schuddend met zijn kop. Hij voelde hoe de hond worstelde tegen de grip van de American pit bull terrier, maar deze was dus totaal niet van plan los te laten. Luide grommen rezen op uit de keel van de zwarte pitbull. Moment schopte hard in de maag van Keegan, waardoor deze zijn grip verminderde en naast moment neerviel. Het laatste beetje grip wat hij nog had werd losgerukt door de snelheid en kracht van de schop, wat betekende dat de Ambull een grote neuswond had. Deze stond op en duwde Keegan tegen de grond, zijn tanden in zijn borst zettend. In de wond, welke nog niet compleet hersteld was en daarom open ging. Keegan gromde luid, nu drong er wel pijn door hem heen, een schok van pijn wist hem kort stil te houden. Ook de Ambull begon nu met zijn krachtige kop te schudden. Keegan hapte richting de reu, maar wist enkel de oor van Moment beet te pakken. Hard begon hij te trekken, waardoor er een scheur in het oor van de reu ontstond. Hij schopte tegen de kop van de Ambull, waardoor ook deze losliet, om gelijk in de tegenaanval te gaan en de keel van de Ambull te pakken. Hem doden was hij nog totaal niet van plan. Gewoon al enkele bloedende wonden toebrengen. Keegan liep de hond dan ook snel weer los en maakte afstand. Overal over zijn lichaam waren al wonden, stof lag overal over zijn vacht. De Ambull hijgde. “Waarom doe je dit? Voor je liefde, Ebony?” de reu voor hem grijnsde, maar hij zag de pijn in zijn grijns. De opmerking liet Keegan aardig koel. “Maar zij verdiende het, net zoals Danos en jij ook,” lachte hij vals. Keegan begon opnieuw te trillen, te kwijlen en staarde naar de Ambull. Hij schudde zijn kop, maar wist zich niet in te houden en sprong op de rug van de Ambull, om zijn kaken eens hard in zijn rug te zetten. Hij hoorde een kreet en zag hoe de hond zijn kop draaide om Keegan in zijn gespierde achterpoot te bijten. Keegan negeerde de scherpe tanden in zijn spier en schudde hard met zijn kop, bloed opnieuw proevend. Dit maakte hem enkel gemotiveerder harder door te gaan. Hij begon met de forse reu te slepen, nog altijd schuddend en trekkend. Ineens schoot de reu los, naar achteren vallend. Ook Moment viel naar achteren. Hij had de rug open gescheurd. Moment piepte kort. ”Vandaag, is het jou einde” siste Keegan woedend en hij sprong opnieuw, proberend alle pijn te negeren richting Moment, welke hijgend op de grond lag. De reu pakte echter zijn poot beet en gooide Keegan hard op zijn plaat. Hierna stond hij op en ging hij bovenop de borst van Keegan staan met één poot. “Dat dacht je schatje. Je zal Ebony over een korte tijd zien” siste de Ambull vals en hij richtte zijn beet op de keel van Keegan. Deze dacht heel kort na, werkelijk een miniseconde en wist dat het enige wat hem nu kon redden was de bek van de Ambull pakken. Dit kon goed gaan en fout gaan, maar als het goed ging kon hij dit overleven. En hij probeerde hem. Razendsnel opende hij zijn bek en pakte hij de snuit van de Ambull beet. Deze gromde luid. Keegan duwde hem om en gromde, maar gaf hem de tijd op te staan. Echter begon de Ambull niet te grommen, hij begon te hoesten. Hij hoestte bloed op en ook bloed kwam uit zijn neus. Keegan wist dat dit bijna het einde van Moment was. De reu keek ijskoud naar de Ambull. “Give me a moment,” siste Keegan, waarna hij de hoestende hond omduwde en hem in een bijna onmogelijke houding fixeerde. “Good night” sprak Keegan, waarna hij zijn tanden in de keel van de Ambull zette. Deze begon stikkende geluiden te maken, Keegan kort aankijkend met dezelfde jammerende blik in zijn ogen als al die zwakke mormels die Keegan dood zag gaan. Hierna verdween alle kracht uit de reu, zijn blik werd troebel. De American pit bull terrier stapte van hem af en keek kort naar de reu. Moment. Hij was weg. Hij was officieel weg. Hij had gedaan wat hij moest doen. Hij had Danos, Ebony en al die andere honden gewroken. Een zucht kwam uit zijn bek en vrijwel alle agressie die Keegan net voelde verdween. Hij stortte neer op de bodem, hijgend en happend naar adem. De adrenaline verdween en nu begon hij alle wonden heel goed te voelen. Bloed stroomde uit zijn wonden, maar hij zou het wel overleven. Vlak naast de Ambull lag hij dan, uitgeput en bloedend. Zijn kop lag op de grond, zijn ogen waren gesloten. Zijn enige echte vijand was dan nu uitgeschakeld. Hij had het gedaan. Hij begon te hoesten en voelde hoe koud het nou eigenlijk was. De wind gleed over zijn vieze, bebloede vacht. Wolken stapelden zich op, maar het regende al een tijdje. Dit spoelde wat bloed uit zijn vacht, maar hij merkte er nog weinig van. Hij stierf van de pijn, hij stierf van binnen, denkend aan Ebony. Hij was geen haar beter dan de Amstaff. Hij had misschien nog wel meer bloed aan zijn poten. Maar Moment was een psychopaat en Keegan? Nee, hij had spijt van sommige moorden. Hij had liefde gevoeld naar honden en Moment nooit. Tenminste, dat dacht hij. Keegan zuchtte. Dit was waarschijnlijk een van de fijnste dagen in tijden. Moment, iedereens grote vijand, was dood.

- Eerste post Spottedpelt. Daarna gewoon open <3