Nothing matters

Het was vrij stil, bij de grenzen van alle clans. Niet dat Swan anders verwacht had, maar toch wilde ze liever rlke dag toch even kijken, of hun geuren niet uitgewist waren, of er geen problemen waren van honden die denken dat het handig was om hun territorium even wat uit te breiden. Dat zou de witte Samojeed dus totaal niet accepteren, dan had ze sowieso een luide grom te horen en als je niet weg ging, konden haar scherpe tanden nog weleens wat werk verrichten. Maar, het was rustig. Dus Swan was rustig. Kort strekte ze zich uit, waarna een gaap haar bek verliet. De Samojeed hief haar kop kort omhoog, maar het was nog vrij vroeg. Geen tijd om naar het kamp te gaan dus. Ze ging zitten en dacht na over wat ze wilde doen, maar kon niets bedenken. Ze had al wat gejaagd, had een prima jacht, had nu de grenzen bekeken en het was nog geen tijd om in het kamp te hangen als een lui beest. Dus ze zuchtte en staarde voor zich uit.
Ineens drong er een geur haar neus binnen. Meteen keek ze alert op en bewogen haar oren wat heen en weer. Het was ShadowClan, dat was duidelijk. Meteen kwam ze omhoog, wel stilletjes, en keek ze met een strakke blik over het pad, genaamd Thunderpath. Het was vrij rustig, dus kon ze goed naar de overkant kijken. Een zachte grom rees op uit haar keel en verliet haar bek. Het was niet agressief, maar eerder dreigend. Het was haar territorium. En dat mocht duidelijk wezen. "Kom maar tevoorschijn, ik ben al op de hoogte van je aanwezigheid," sprak ze kalm, met een zakelijke toon, geen idee hebbend van wie zich in de buurt bevond.
+ Twinneh